Ενώ οι (λεγόμενες) μεγάλες εταιρείες αγκομαχούν η «μουσική βιοτεχνία» τα πάει μια χαρά.
Νίκος Μαστοράκης - Κύρβα (***)
Μπορεί η μουσική βιομηχανία να καταρρέει, αλλά η «μουσική βιοτεχνία» τα πάει μια χαρά. Στον καιρό της κρίσης δεκάδες μικρές, ανεξάρτητες εταιρείες ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και έρχονται να προστεθούν στις ήδη υπάρχουσες κι αυτό είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που μας υποδεικνύει τον τρόπο με τον οποίο θα πορευτεί η μουσική στο μέλλον. Ενώ οι (λεγόμενες) μεγάλες εταιρείες αγκομαχούν να τα καταφέρουν έχοντας χάσει τον προσανατολισμό τους, το κέφι τους, τη δημιουργική τους διάθεση κι έχοντας μπλέξει τους καλλιτέχνες με τις κομμώτριες, οι μικρές όλο και κερδίζουν έδαφος και κομμάτι της αγοράς, λειτουργώντας όχι με τη λογική του σούπερ-μάρκετ αλλά ως «μουσικά ντελικατέσεν».
Μικρά και ευέλικτα σχήματα, εξειδίκευση, καλό γούστο, σεβασμός στους δημιουργούς, τίμιες συναλλαγές, μικρές ποσότητες, καλλιτεχνικές ανησυχίες και δημιουργική διάθεση είναι τα εφόδια των μικρών δισκογραφικών εταιρειών που –συνήθως– κινούνται από ανθρώπους που έχουν προσωπικό πάθος με τη μουσική, που είναι περισσότερο φανς παρά έμποροι, ενώ συχνά είναι και οι ίδιοι καλλιτέχνες, όπως στην περίπτωση της νεοσύστατης Αρτύς, της ετικέτας που έστησε ο Σωκράτης Μάλαμας και που ήδη «γέννησε το πρώτο της παιδάκι». Πρόκειται για το δίσκο «Κύρβα» του Νίκου Μαστοράκη, στον οποίο έκανε την παραγωγή και τραγουδάει σε 7 τραγούδια, ενώ στα υπόλοιπα τραγουδούν ο Ψαραντώνης και η Μαρίνα Δακανάλη. Το ότι πίσω από αυτή την ετικέτα υπάρχει ο Μάλαμας μας διασφαλίζει ότι όντως πρόκειται για ένα ακόμη «μουσικό ντελικατέσεν», όπως είναι η Inner Ear, η All Together Now του (μουσικού) Γιάννη Αγγελάκα, η Restless Wind του (μουσικού) Simon Bloom, η Puzzlemusic του (μουσικού) Χρήστου Αλεξόπουλου και πάει λέγοντας...
Κύρβα είναι αρχαία ονομασία της Ιεράπετρας κι από κει είναι η καταγωγή των τραγουδιών που ως πρωτόλεια ηχογραφήθηκαν στο σπίτι του Νίκου Μαστοράκη και στη συνέχεια έγινε η ενορχήστρωση, η επεξεργασία και η συμπλήρωσή τους σε διάφορα στούντιο με λύρες, λαούτα, νέι, κοντραμπάσα, κρουστά, μαντολίνα, φλογέρες, ακουστικές κιθάρες, με βιόλες ή ακορντεόν που τους έδωσαν έντονη κρητική γεύση με μια γλυκιά, νεανική αψάδα, αλλά κι έναν πιο κοσμοπολίτικο και σύγχρονο ήχο. Η αυστηρή ερμηνεία του Μάλαμα και η «τρέλα» του Ψαραντώνη φορτίζουν έντονα το δίσκο, όμως κι εδώ (όπως συχνά συμβαίνει πια στη δισκογραφία) είναι οι στίχοι που τον κάνουν να κουτσαίνει με τα «ελληνικού χρώματος» κλισέ, με την «ποιητικότητα», με τη διάθεση να φλερτάρουν με την αισθητική της μαντινάδας, με τη «διανοουμενίστικη απλότητα», ευτυχώς τουλάχιστον δεν μιλάνε για σχέσεις...
Πάνω από 10 χρόνια ο Δημήτρης Παπαδάτος ως μουσικός και εικαστικός εμπλέκεται με την μουσική σε διάφορα project και να που ήρθε η ώρα του πρώτου του άλμπουμ με την βοήθεια των Baby Guru (με τους οποίους έχει συνεργαστεί πολλές φορές) αφού απ’ ότι φαίνεται έχει κι αυτός τα ίδια σημεία αναφοράς: krautrock, electro των 70΄s, Brian Eno, ψυχεδέλεια, King Krimson και Kavin Ayers κι όλο αυτό το art-rock μουσικό σύμπαν που συνεχίζει να εμπνέει και να δονεί πολλούς. Οι Baby Guru εμπλέκονται γενικώς, ο Prins Obi έχει κάνει την παραγωγή και ο King Elephant την ηχοληψία και την μίξη στο στούντιο του συγκροτήματος και το: “Feathers” ακούγεται –εκ πρώτης όψεως- σαν προϊόν αυτής της παρέας. Είναι συνεπές, καλοδουλεμένο, με προσοχή στις λεπτομέρειες, με σωστή αφομοίωση των επιρροών αλλά –επί της ουσίας- με μικρό βάθος όσον αφορά τις μελωδίες και την καλλιτεχνική του αξία. Περισσότερο ο δίσκος ενός φαν, παρά ενός δημιουργού (όπως συμβαίνει συχνά στις μέρες μας).
Το τρίο από την Χαλκίδα δημιουργεί έναν μυσταγωγικό δίσκο που αναβλύζει προσωπική δημιουργία καθώς είναι δύσκολο να τον κατατάξεις ή να βρεις τα σημεία αναφορά του. Το γκρουπ δεν φαίνεται να έχει «κολλήματα» και δεν κάνει μουσική επειδή είναι φαν κάποιων συγκροτημάτων ή κάποιων συγκεκριμένων ήχων αλλά από την ανάγκη της δημιουργίας και με αυτή την έννοια εμπνέεται από το όλον της σύγχρονης ποπ κουλτούρας. Για να βοηθηθούμε στην κατανόηση του περιεχομένου οι όροι: post rock, nu jazz, space rock, shoegaze ίσως φανούν κάπως χρήσιμοι αλλά δεν μπορούν να περιγράψουν αυτό το γοητευτικό, προσωπικό, πρωτότυπο μουσικό ταξίδι που θα μπορούσε να είναι σάουντρακ, να είναι υπόκρουση για μια εικαστική εγκατάσταση, να είναι αλληλουχία εικόνων μιας περιπλάνησης ή (όπως και είναι) ένα άλμπουμ καλής μουσικής παρέας με προσωπική σφραγίδα.
Tania Giannouli / Paulo Chagas – Forest Stories (***)
Αυτοσχεδιασμοί, σιωπές, avant-garde, σύγχρονη μουσική του 20ου αιώνα, jazz, κλασσική, συνάντηση πολιτισμών (μια ελληνίδα κι ένας πορτογάλος), συγκρούσεις συναισθημάτων, εσωστρέφεια και αγωνία, το ημίφως ενός δάσους, η υγρασία του και το δέος που προκαλεί. Ένας μουσικός πίνακας που δεν μπορείς να του ρήξεις απλώς μια ματιά.
The Next Step quintet – The Next Step quintet (****)
Δεν ξέρω αν είναι «το επόμενο βήμα», σίγουρα όμως είναι η επόμενη γενιά της ελληνικής τζαζ καθότι πρόκειται για ένα κουιντέτο από νεαρούς μουσικούς που με το πρώτο τους δείγμα δουλειάς δείχνουν σοβαρότητα, ικανότητα, μέτρο και συνέπεια. Χωρίς «νεανικές αψιμαχίες», χωρίς πειραματισμούς και «ταρζανιές», δεν τραβάνε κανένα ζόρι να αποδείξουν τίποτα άλλο πέραν του ότι αγαπούν την τζαζ, την έχουν μελετήσει, κατέχουν τους κώδικες και ότι η φλόγα της δημιουργίας σιγοκαίει μέσα τους. Όσο την κρατάνε αναμμένη τόσο και πιο όμορφη μπορεί να γίνεται.
13°
