Ο ελληνο-ιορδανός Τάρεκ είναι μία περίπτωση ανοιξιάτικης ελαφρότητας στην ελληνική ηλεκτρική pop που δημιουργεί, όπου ακούγεται, ένα ευχάριστο συναίσθημα σαν εύκολη δροσιά πάνω σε μία πολύ ζεστή μέρα. Τον αγαπούν όλοι αλλά γιατί; Τι κάνει την καρδιά του να χτυπάει και πώς έφτασε από το Τμήμα Τεχνολογίας Αλιείας & Υδατοκαλλιεργειών στο «Ψάρι», το νέο του άλμπουμ; Του ζήτησα να πει την ιστορία του.
● ● ● «Είμαι από τη Θεσσαλονίκη. Εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα. Ο πατέρας μου είχε έρθει από την Ιορδανία για να σπουδάσει κι έτσι γνώρισε τη μητέρα μου. Σύχναζε σε ένα μπιλιαρδάδικο κάτω από το σπίτι της κι εκείνη έβγαινε και άπλωνε ρούχα. Ε, έτσι έγινε το eye contact και μετά είπανε να δώσουνε ραντεβού. Το οποίο ήταν στις 17 Νοέμβρη του ’73, δηλαδή δεν έγινε ποτέ. Βγήκε απαγόρευση κυκλοφορίας και πήγε για άλλη μέρα το ραντεβού. Τελικά παντρεύτηκαν, έκαναν παιδιά, εγώ είμαι ο τρίτος. Γεννήθηκα το ’83, δέκα χρόνια μετά το ραντεβού εκείνο.
Μεγάλωσα Θεσσαλονίκη αλλά κάποια χρόνια έζησα και στη Δράμα όπου μετακομίσαμε για οικογενειακούς λόγους. Τελείωσα το λύκειο εκεί και έφυγα, αποφάσισα ότι δεν άντεχα να ζω άλλο στο χωριό. Στη Θεσσαλονίκη πέρασα σε μία χαζή σχολή, Τεχνολογίας, Αλιείας & Υδατοκαλλιεργειών, όχι εντάξει δεν ήταν χαζή σχολή, ήταν πολύ χρήσιμη. Μπορώ πάντως να πω ότι ήταν και πολύ ωραία εμπειρία, γνώρισα παιδιά που είμαστε ακόμα φίλοι κι έμαθα πολλά για τα ψάρια, εξού και το “Fish”, χαχα.
● ● ● Στην παιδική μου ηλικία, δεν είχα ποτέ πρόβλημα με το όνομά μου και την καταγωγή μου. Τους φαινόταν νομίζω εντυπωσιακό. Έπαιξε ρόλο και η φυσιογνωμία μου που είναι πολύ ελληνική. Πάντα γινόταν η γνωστή συνομιλία – γεια, πώς σε λένε, Τάρεκ, πώς; Τάρεκ; Α, από πού; κλπ. Έχω στάνταρ απαντήσεις στην ερώτηση αυτή, μέχρι να καταλάβουνε το όνομα, ειδικά αν έχει φασαρία στο χώρο.
● ● ● Η μητέρα μου, λοιπόν, έχει πολύ καλή φωνή. Ήταν πάντα το όνειρό της να τραγουδήσει. Το όνομά της είναι Όλγα Καλογεροπούλου και είχε βγάλει το καλλιτεχνικό Λι Κάλας. Δεν τραγούδησε ποτέ επαγγελματικά, ασχολήθηκε με την οικογένεια. Τραγουδούσε όμως μαζί μας, όταν παίζαμε πιάνο η αδερφή μου κι εγώ. Δίναμε κοντσέρτα μέσα στο σπίτι. Εγώ μεγάλωσα ακούγοντας τις μουσικές που άκουγαν ο αδερφός μου και η αδερφή μου, μεγαλύτεροι και οι δύο από εμένα. Ο αδερφός μου πωρωμένος με Depeche Mode, το απορρόφησα κι εγώ αυτό, πολύ. Μάλιστα είχε και μία πανκ μπάντα που δεν έκαναν και πολλά πράγματα, τους Moonstones. Είχανε κι ένα τραγούδι που λεγόταν “Suicide Solution”, χαχα.
Η αδερφή μου άκουγε metal, μετά psychedelic trance, μετά Dead Can Dance και Ozric Tentacles. Ο πατέρας μου άκουγε φουλ αραβική μουσική, η αλήθεια είναι ότι πέρασε και μέσα σε μένα αυτός ο ήχος. Θέλω να το επεξεργαστώ αυτό. Ήδη έχω έρθει σε επαφή με μία Λιβανέζα τραγουδίστρια που μου αρέσει πολύ και ελπίζω να συνεργαστούμε. Η μαμά άκουγε Αλεξίου, Πρωτοψάλτη, τέτοια. Γενικά είχαμε όλη την γκάμα ήχων μέσα στο σπίτι. Εγώ είμαι του ηλεκτρονικού ήχου περισσότερο. Από electropop μέχρι house και nu-disco, αλλά και indie σκηνή, αν και οι κιθάρες ποτέ δεν με τρέλαιναν. Όπως ποτέ δεν μου άρεσε και το industrial electro. Θέλω λίγο πιο γλυκούς ήχους.
Στα 15 μου, η αγαπημένη μου μπάντα ήταν οι Ace Of Base. Άρχισα να αγοράζω όλα τους τα βινύλια, τα σινγκλς και ο αδερφός μου με κορόιδευε φυσικά. Ο πρώτος δίσκος που αγόρασα, στα δέκα μου, ήταν το “All that she wants is another baby” και μου έλεγε “τι φλώρικα είναι αυτά”… Όσο για το μικρότερο αδερφό μου τον χάσαμε το 2009. Δεν πολυάκουγε μουσική. Περισσότερο ψυχεδελικά, trance και τέτοια. Ταίριαζε και με το lifestyle του. Γι’ αυτό και τον χάσαμε…
● ● ● Μετά από 4-5 χρόνια κλασικών σπουδών στο πιάνο, πήρα τα εφόδια που χρειαζόμουν. Άφησα τις Υδατοκαλλιέργειες γιατί αποφάσισα ότι δεν ήταν αυτό που ήθελα να κάνω. Διαπίστωσα ότι μπορώ να τραγουδήσω. Εκείνη την εποχή έβλεπα το “Fame Story” στην τηλεόραση και παρακολουθούσα την Τζούλι Μασίνο που τους έκανε μαθήματα και τους έλεγε “για να τραγουδήσεις πρέπει να ακούσεις τον εαυτό σου – να πας μπροστά σε έναν τοίχο ή να κλειστείς μέσα σε μία ντουλάπα”. Κι έτσι σκέφτηκα, κάτσε να μπω στη ντουλάπα αφού είναι και άδεια, χαχαχα, κάτσε να ξαναμπώ μία. Το κάνω για καλλιτεχνικούς λόγους, για το καλό της ανθρωπότητας. Και όντως, αυτό με βοήθησε πάρα πολύ. Το συναίσθημά μου και ο έρωτας είχαν ξυπνήσει μέσα μου από πολύ νωρίς και έπαιξε κι αυτό το ρόλο του σε αυτή την απόφαση, να τραγουδήσω. Έμαθα πώς λειτουργούν όλα στη ζωή. Και με τον καλό και με τον κακό τρόπο. Έτσι, τα περισσότερα τραγούδια μου, τώρα που το σκέφτομαι, μιλούν για απώλεια ή χωρισμό. Το πιο χαρούμενο τραγούδι που έχω γράψει είναι αυτό που είπα μαζί με την Μαριέττα Φαφούτη, το “Cin cin” που ήταν γραμμένο κατά παραγγελία για μία web tv σειρά. Εκείνο τον καιρό είχα χωρίσει και ήμουν πολύ θλιμμένος, η φωνή μου στο demo ήταν πολύ πεσμένη. Τους είπα πως δεν είναι καλό να το πω μόνος μου το κομμάτι κι έτσι προέκυψε η Μαριέττα.
Την εποχή που άρχιζα να τραγουδάω εμφανίστηκε ο αδερφός μιας φίλης μου που πηγαίναμε μαζί στο ωδείο και μου πρότεινε να κάνουμε μία μπάντα ηλεκτρονική. Η Θεσσαλονίκη και ίσως η Πάτρα πάντα ήταν λίγο πιο electropop από την Αθήνα. Έτσι ξεκινήσαμε τους Tech Soir. Στην αρχή δεν ξέραμε τι θέλαμε να κάνουμε, βγάζαμε κάποια κομμάτια χάουζ που ήταν κάπως, εχμ. Τότε βάλαμε και έναν κιθαρίστα στο σχήμα για να έχουμε πιο πολλή ουσία και να κάνουμε και λάιβ. Μέσα σε δύο-τρία χρόνια ήμασταν έτοιμοι, κάναμε ένα demo, το στείλαμε στην Undo, τους άρεσε κι έτσι ξεκίνησε η συνεργασία μας με την εταιρεία. Στην αρχή δεν το πίστευα κιόλας γιατί ήμασταν η πρώτη μπάντα που δεν ανήκε στην “οικογένεια” της Undo. Έτσι κατέβηκα κι εγώ για μόνιμα στην Αθήνα.
● ● ● Στην οικογένειά μου υπήρχε πάντα ανεξαρτησία κι εγώ, επειδή είχαν οι δικοί μου προβλήματα με το μικρό μου αδερφό, δεν ήθελα να τους επιβαρύνω περισσότερο. Ξεκίνησα τη δική μου ζωή και άρχισα να ταξιδεύω, έκανα ένα ταξίδι το χρόνο, τώρα κάνω περισσότερα. Το πιο πρόσφατο ταξίδι μου ήταν στο Λονδίνο. Εκεί έζησα δύο χρόνια, έκανα φίλους και τώρα μου αρέσει να πηγαίνω να τους βλέπω. Η ιστορία με τους Tech Soir δεν προχώρησε πολύ και όταν έμεινα σόλο με έπιασε μία ανασφάλεια. Τότε δούλευα στη Levi’s και τα βράδια έκανα dj sets. Το 2009, με χορηγία μάλιστα της Levi’s, κυκλοφόρησα το πρώτο μου cd, το “Cocoon”.
Την ίδια χρονιά έχασα και τον αδερφό μου. Είχαμε ένα χρόνο και τρεις μέρες διαφορά. Κάναμε τα γενέθλιά μας από μικρά, μαζί. Ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Ήξερε τα πάντα για μένα, πάντα με προστάτευε γιατί ήταν και πιο μεγαλόσωμος από μένα. Πέθανε από πρέζα. Σοκαρίστηκα, ήμουν πολύ θυμωμένος μαζί του. Είχε μπλέξει, έκανε απεξάρτηση αλλά βγήκε πιο τρελός από ποτέ μέσα από αυτό. Δύο μήνες πριν πεθάνει του είχα πει, αν δεν το κόψεις δεν σου ξαναμιλάω… Ε, και δεν του ξαναμίλησα... Και έφαγα το σοκ. Στην ουσία, το πρώτο άλμπουμ ήταν γραμμένο γι’ αυτόν. Είχα πάει σε ψυχολόγο και μου είπε “γράψ’ του ένα γράμμα”. Είπα, θα του γράψω ένα δίσκο. Κι έτσι βγήκε το “Cocoon”. Κομμάτια όπως το “Mosquito”, το “Cold”, ήταν γραμμένα γι’αυτόν. Μιλούν για την απώλεια σε όλες της τις μορφές.
● ● ● Αυτό ήταν σαν ένα νέο ξεκίνημα για μένα. Δημιουργήθηκα ξανά. Χωρίς να ξέρουν, πολλοί άνθρωποι ήρθαν να συνεργαστούν σε εκείνο το άλμπουμ, όπως ας πούμε η Νατάσσα Μποφίλιου. Δεν γνωριζόμασταν, μας έφερε σε επαφή ένας κοινός φίλος. Πήγα σπίτι της γιατί τότε μέναμε κοντά, εγώ ήμουν Ασκληπιού κι αυτή λίγο πιο πέρα. Πήγα και τη βρήκα με μία φίλη της να κάνουνε γιόγκα. Το τραγούδι τής θύμιζε, μου είπε, Depeche Mode και της άρεσε πολύ. Ήταν το “Feel me”. Συνεργαστήκαμε και στο “Take me higher” από το δεύτερο άλμπουμ. Άλλοι που ήρθαν στο άλμπουμ ήταν οι Marsheaux, ο V-Sag, ο Χάρης Αττώνης, ο Γάλλος ο Lacquer που θα κάνει παραγωγή και στον καινούργιο μου δίσκο και είμαι πολύ χαρούμενος. Γενικά ήταν ένα πολύ καλό πακέτο και έβγαλε επιτυχίες. Όλα έγιναν μέσα σε έξι μήνες. Τότε, πήρα ένα cd μαζί μου και πήγα στο μνήμα του αδερφού μου και του λέω “Τώρα είμαστε οκέι”.
Μετά άρχισα να κάνω κακές παρέες. Άρχισα να βγαίνω πολύ, να πίνω πολύ, να ερωτεύομαι λάθος ανθρώπους, να κάνω μαλακίες. Νομίζω όλα αυτά είναι καταγεγραμμένα στο δεύτερο δίσκο, το “Fish”…»
Ο Τάρεκ, την Πέμπτη 17 Μάρτιου έχει γενέθλια. Κι εκείνη τη νύχτα θα παρουσιάσει το αγαπημένο «Ψάρι» του στο Kookoo, μαζί και τραγούδια από το πρώτο άλμπουμ “Cocoon”. Ένα μεγάλο μουσικό πάρτι όπου μαζί του θα εμφανιστούν όλοι οι αγαπημένοι φίλοι και συνεργάτες. Ένα ολόφρεσκο team της ελληνικής electro pop: Η μπάντα θα είναι οι Eliot & Tharrenos. Κι οι καλεσμένοι: Νατάσσα Μποφίλιου, Ilia Darlin, Μαριέττα Φαφούτη, Marina Satti, Esterina, RSN, Gadless, Papercut, Niadoka, Haris Attonis.
info: KOOKOO live music bar, Ιάκχου 17, Γκάζι. Είσοδος €5 . Έναρξη 21.00.
