Όπως πάντα αισθηματίας και αιώνια γοητευμένος από το παρελθόν, εδώ ακούγεται οργισμένος, με ψυχεδελικές αναφορές και fuzz κιθάρες. Ο Richard Hawley είναι –στην ουσία– ένας «παραδοσιακός» μάστορας της μουσικής, μεγαλωμένος σε μια απόλυτα μουσική οικογένεια. Όμως άλλο μουσικός κι άλλο συνθέτης, γι’ αυτό και το περιβάλλον που δημιουργεί είναι πιο δυνατό από την αξία των τραγουδιών του.
Damon Albarn Dr Dee (**)
Δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας όπερας κι έτσι καταφεύγει σε μια ακαδημαϊκή απλότητα με ελάχιστες αιχμές, σποραδικές ιδέες, άτολμους νεωτερισμούς και μια εξέλιξη που ακούγεται στάσιμη και σε παρόμοιο πλαίσιο. Η φροντισμένη παραγωγή, οι εξαιρετικοί τραγουδιστές, οι φίλοι του μουσικοί που τον συνδράμουν προσπαθώντας να προσθέσουν κάποια γεύση δεν κάνουν το καράβι να επιπλεύσει. Η ιστορία του πολυ-επιστήμονα John Dee παραμένει στη βικτοριανή εποχή της.
Η κίνηση και η ροή βρίσκονται μέσα στους ήχους του Φώτη Σιώτα και του Κώστα Παντέλη – λογικό αν σκεφτείς πως πρόκειται για μουσικές που γράφτηκαν αρχικά για τη χορευτική ομάδα Sinequanon και μετά οι κιθάρες, το βιολί, τα πλήκτρα και οι λούπες ξαναμπήκαν στο μίξερ. Το δεύτερο άλμπουμ των Sancho 003 δημιουργεί εικόνες, πλάθει κινήσεις, προκαλεί όνειρα, σημαδεύει στιγμές, καθώς κινείται διαρκώς.
Η παρέα απ’ το Σικάγο (που καταφθάνει σύντομα για συναυλία) μας επιδεικνύει τον καινούργιο της ντράμερ, αλλά αυτό είναι λογικό όταν πρόκειται για τον Steve Shelley. Η ουσία είναι πως μας δίνει με πειστικό κι αληθινό τρόπο αυτή την –πάντα καλοδεχούμενη– αίσθηση της συνέχειας στη ροκ ιστορία. Μ’ έναν τραγουδιστή που φέρνει στο νου τον Iggy και τον Lou κι έναν ήχο που πατάει γερά στο garage, το rock’n’ roll και το «εναλλακτικό» ροκ, δεν χολοσκάς που η φόρμα είναι πιο δυνατή απ’ τη μελωδία.
17°
