Ο όρος funkadelic παίρνει σάρκα και οστά σ’ αυτό το «δειγματολόγιο» ικανοτήτων του ντράμερ των Baby Guru, με 18 σύντομες συνθέσεις όπου συναντώνται αφρικάνικοι ρυθμοί, funk, jungle, ανατολή, αυτοσχέδιοι ήχοι και ηλεκτρονική επεξεργασία. Μόνο που αυτή η συντομία επιβεβαιώνει τις δυνατότητές του, αλλά δεν μας επιτρέπει να μπούμε και σε κάποιο trip.
Killinnosense - Killinnosense (**)
Η δύναμή τους είναι το περίγραμμα και η καλή γυναικεία φωνή (που όμως προβάλλεται υπερβολικά). Αλλά η synth pop που δημιουργούν –με αναφορές κυρίως στα 80s και λιγότερο στα 90s– παρά το καλό κλίμα και την πειστική ατμόσφαιρα, δεν αφήνει κάτι πίσω της, αφού οι συνθέσεις τους είναι αδύναμες για να συγκροτήσουν ένα άλμπουμ.
Μετά το «Κουστουμάκι» έχουμε μια «Ηλιοθεραπεία» σαν αυτή που απεικονίζεται στο εξώφυλλο του «Crisis? What Crisis?». Η έκπληξη της πρώτης απόπειρας δεν υπάρχει πια, αλλά η αισθητική και ηχητική φόρμα είναι παρόμοια, ο εφιάλτης επιτείνεται, ο Βoy σκληραίνει τη στάση του, τα λόγια σφάζουν, οι κραυγές ακούγονται, η γενιά του μιλάει (επιτέλους).
Το ίδιο θα πω κι εδώ: Η γενιά του μιλάει επιτέλους… Ο Lolek αφήνει κατά μέρος το «καλό παιδί» με τις γλυκές/μελαγχολικές μελωδίες και τον αγγλικό στίχο. Τώρα έχουμε ένα νέο άντρα που λέει αλήθειες, σαρκάζει, ειρωνεύεται, διαπιστώνει, μελαγχολεί και συνοδεύει τα λόγια του με punk λιτανείες.
[Και ο δίσκος του Lolek (όπως και του Boy) είναι δίσκος «άβολος» και «ενοχλητικός», αλλά όσοι θέλουν κάτι βολικό ας ανατρέξουν σε αυτούς που αναφέρεται ο Θ. Παπακωνσταντίνου όταν λέει: «Δεν θέλω τα τραγούδια μου ν’ ανάβουν αναπτήρες…». Κι έχουμε τόσα πολλά τέτοια τραγούδια –από την προηγούμενη γενιά– προσχηματικού «ποιητικού» λόγου].
Vangelis Katsoulis - Pictures From Inside (***)
Η εσωστρέφεια του δίσκου δεν σε πάει και πολύ μακριά, παρότι υπόσχεται ένα ταξίδι. Ο συνθέτης καλεί φίλους του μουσικούς και –με έναν κάθε φορά– δοκιμάζουν να συνυπάρξουν, να θυμηθούν, να αυτοσχεδιάσουν, να αναπτύξουν, να συνταξιδέψουν μέσα σε ένα κατά βάση progressive και jazz σκηνικό. Όλοι οι εμπλεκόμενοι εγγυώνται, αν μη τι άλλο, αισθητική αξιοπρέπεια.
Spinball - Roger’s Fable (**)
Αυτό το πρώτο δείγμα δουλειάς τους (με 6 τραγούδια) μας συστήνει ένα σύνολο που υπόσχεται αρκετά περισσότερα απ’ όσα κατορθώνει να αποτυπώσει σ’ αυτό το EP, συνδυάζοντας ψυχεδέλεια, progressive και αναφορές στο «ένδοξο παρελθόν», αλλά η παραγωγή και η συνδεσιμότητά τους –συχνά– τους αφήνει έκθετους. Περιμένουμε νεότερα.
16°
