Ελληνική γλώσσα και ροκ δεν ταιριάζουν;

Το 2007 ο «φιλέλληνας» Vic Chesnutt έδωσε τον τίτλο Glossolalia σε ένα τραγούδι του άλμπουμ North Star Deserter αλλά το κομμάτι παρέμενε «ξένο» μιλώντας αγγλικά. Το ίδιο τραγούδι με ελληνική γλωσσολαλιά θα ήταν «ελληνικό». Για χρόνια επικρατούσε η άποψη πως δεν γίνεται. Ελληνική γλώσσα και ροκ δεν ταιριάζουν. Μετά ήρθε ο Σαββόπουλος, ο Σιδηρόπουλος, ο Πουλικάκος, οι Τρύπες, τα Ξύλινα Σπαθιά, οι Στέρεο Νόβα, και διαπιστώσαμε με χαρά πως γίνεται και παραγίνεται. Η χρήση της κάνει το τραγούδι να κεντρίζει με άλλον τρόπο συναισθήματα, σκέψεις, ιδέες απ’ ότι τα αγγλόφωνα ελληνικά συγκροτήματα ακόμη και για κάποιον που η αγγλική γλώσσα είναι μια κατακτημένη υπόθεση. Δεν είμαι υπέρ του ενός ή του άλλου, υπάρχουν εξαιρετικά αγγλόφωνα και ελληνόφωνα συγκροτήματα που κάνουν πολύ καλή δουλειά. Αυτό που θέλω να πω είναι πως ενώ κάνουν το «ίδιο», η γλώσσα το κάνει να ακούγεται διαφορετικό και πολύ συχνά εξαιρετικά ενδιαφέρον και άμεσο σε στιχουργικό επίπεδο, ακόμη και όταν μουσικά δεν συμβαίνει κάτι πολύ ιδιαίτερο όπως εδώ:

Κτίρια τη νύχτα - Συγκεκριμένα Διαμερίσματα 

Με παιδική «αθωότητα» και μουσική απλότητα ο Κτίρια τη Νύχτα κατακρεουργεί τον εφιαλτικό κόσμο της μικροαστικής καθημερινότητας, γίνεται αυτόχειρας, ξορκίζει την καταστολή της τηλεόρασης, γράφει αστικά μπλουζ με μελαγχολική διάθεση και εύστοχο στίχο δημιουργώντας ένα σύμπαν που φέρνει στο μυαλό τον Τhe Boy με τον οποίο άλλωστε συχνά συνεργάζεται.

Γιάννης Αγγελάκας & οι 100ο C - Ήσυχα τραγούδια για ανέμελα λιβάδια

Το ότι ακόμη συνεχίζει με το ίδιο πάθος να είναι on the road και να γράφει οργισμένα ροκ τραγούδια που σε ξεβολεύουν είναι από μόνο του σπουδαίο. Ο Αγγελάκας είναι ένας μοναχικός ροκ λύκος που θα ουρλιάζει μέχρι να πεθάνει κι έχει πια κατακτήσει μια διακριτή θέση στην ελληνική ροκ ποίηση που και εδώ στέκει σε υψηλό επίπεδο (δεν είναι άλλωστε τυχαίο που το cd συνοδεύεται από βιβλίο ποιημάτων) ακόμη και όταν με τους 100ο C δεν φτάνουν σε σημείο βρασμού.

Σωτήρες - Σωτήρες

Ο «έχω συνεργαστεί με όλους» Φώτης Σιώτας και ο Κύπριος Λευτέρης Μουμτζής (J.Kriste, Master of Disguise) δημιούργησαν τους Σωτήρες (με τους Κώστα Παντέλη και Βασίλη Μπαχαρίδη) και φλερτάρουν με την ποπ ψυχεδέλεια, το ροκ του παρελθόντος, την ελληνική παράδοση και το «έντεχνο», και συνοδεύουν επιδέξια στίχους που έχουν κάτι να πουν.

Νέγρος του Μοριά - Μπέσα

Ο δίσκος έχει «μπέσα», έχει «φιλότιμο», έχει και «χαρμολύπη» κι ένα ρεμπέτικο/λαϊκό στοιχείο αλλά δεν είναι φτιαγμένος από υλικά που ξεπερνάνε τον μέσο όρο. Με καταγωγή από τη Γκάνα, γεννημένος και μεγαλωμένος εδώ, ο Νέγρος του Μοριά (εύστοχη επιλογή ονόματος) δημιουργεί ένα χαλαρό, φωτογραφικό και ελληνοποιημένο χιπ χοπ που είναι εντελώς δικό του.

Bazooka - Άχρηστη γενιά

Το ότι ένα ελληνόφωνο ροκ γκρουπ από το Βόλο παίζει στο εξωτερικό και ηχογραφεί για την αμερικάνικη Slovenly προφανώς κάτι σημαίνει. Με πανκ αισθητική, εφηβική στιχουργία, DIY αντίληψη και χωρίς να απαρνούνται τα κλισέ του είδους, φέρνουν στο νου όλη την ιστορία του ελληνικού πανκ όπου η ορμή ήταν σαφώς ισχυρότερη από τη δημιουργικότητα.