Βασιλιάς Αρθούρος: Ο θρύλος του σπαθιού

Από την πρώτη στιγμή καταλαβαίνουμε πού το πάει ο Γκάι Ρίτσι. Χαβαλές, μεταφυσικές νύξεις –είναι κι ο μύθος, βλέπετε–, χλιαρά αστειάκια (ένδειξη τού πόσο αντιπαθητικός κωλοπαιδαράς είναι ο παλιός Αρθούρος), καράτε (!), μαγείες και το αναγκαίο σεξπιρικό άγγιγμα πάνω στο περίφημο μεσαιωνικό έπος, κάνουν το φιλμ έναν ορυμαγδό από ειδικά εφέ και φρενήρη σκηνοθεσία. Φυσικά η ιστορία, παρότι κρατά τα βασικά πρόσωπα-κλειδιά στις θέσεις τους, δεν αντέχει κριτικής και το ζητούμενο είναι να ανακαλύψει τον αληθινό εαυτό του ο ήρωας μέσα από μια σειρά δοκιμασιών που ξεκινούν από τη μαγεία και τερματίζουν στην... υπερβολική μαγεία! Στο ενδιάμεσο όμως τίποτε δεν δείχνει «μαγικό» παρά την ακραία σπατάλη χρήματος, ταλέντου και εργατοώρας, ενώ ο πρωταγωνιστής θέλει πολλή δουλειά ακόμη για να γίνει ο σούπερ ήρωας που τον προορίζουν. Κακή και η ερμηνεία του Λο, που μοιάζει σαν συνέχεια του «Νεαρού Πάπα» του Σορεντίνο υπό επήρεια ναρκωτικών.