Μακριά από την αναμενόμενη δράση ενός μπαμπούλα που τρομοκρατεί αθώες κορασίδες και με «αταίριαστο» για το είδος πολιτικό προφίλ (η ταινία είναι κυρίως ένα αντιρατσιστικό σχόλιο για την Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ), το «Τρέξε» είναι το θρίλερ της χρονιάς. Χωρίς βαριά ονόματα στα credit και με μοναδικά όπλα την πρωτοτυπία, τη φρεσκάδα και την εξυπνάδα, ο νεοφερμένος Τζόρνταν Πιλ στο σκηνοθετικό ντεμπούτο του τινάζει την μπάνκα στον αέρα. Με μπάτζετ μόλις 4,5 εκατομμύρια δολάρια και ένα απίθανο ξεκίνημα (στο πρώτο τριήμερο έκοψε σχεδόν τα δεκαπλάσια από όσα κόστισε, ενώ έχει ξεπεράσει ήδη τα 110 εκατομμύρια) κατάφερε να αφήσει πίσω του πολυδιαφημισμένα μπλοκμπάστερ και να βάλει έντονη τη τζίφρα του ως ένα από τα πιο εμβληματικά φιλμ των τελευταίων χρόνων. Ο Πιλ πατάει σε γερές αξίες προκειμένου να χτίσει την προβληματική του. Το ξεκίνημα θυμίζει φόρο τιμής στο «Μάντεψε ποιος θα έρθει το βράδυ», ενώ μεγάλο σημείο της πλοκής κλείνει το μάτι στις «Γυναίκες του Στέπφορντ». Το κρίσιμο σημείο στην πλοκή εντοπίζεται κατά τη διάρκεια μιας ετήσιας οικογενειακής συνάθροισης, όπου η διαφυλετική επιλογή της νεαρής αριστοκράτισσας περνάει από κόσκινο και η σεναριακή ρελάνς που πραγματοποιεί ο σκηνοθέτης είναι ανεπανάληπτη: χιούμορ, έμπνευση και κυρίως αποφασιστικότητα στο να λάμψει η ιστορική αλήθεια που έθαψε συνειδητά ο Στάνλεϊ Κράμερ («η Αμερική δεν έπαψε ποτέ να είναι ρατσιστική» είναι σαν να λέει ο δημιουργός του φιλμ) στη συμβιβαστική και light κομεντί του με τον Σίντνεϊ Πουατιέ (τον μόνο μαύρο που αποδεχόταν εκείνη την εποχή κυρίως λόγω ομορφιάς το... λευκό Χόλιγουντ) στην αφελή και ξεπερασμένη κομεντί του 1967.
