Αφού η προγραμματισμένη «δημοσιογραφική» προβολή συνέπεσε με την επίσημη πρεμιέρα του φιλμ, το οποίο «απολαύσαμε» μαζί με το κοινό, αξίζει να αναφέρουμε τα εξής: οι νεαροί κυρίως θεατές χασκογελούσαν με τα δρώμενα του φιλμ, οι γηραιότεροι αναστέναζαν και οι υπόλοιποι χασμουριόντουσαν. Κανείς όμως δεν έμενε απαθής στην εικόνα της ανωτερότητας που πρεσβεύει η φτωχή πλην τίμια υποτακτική του αλαζόνα Γκρέι που σκίζε την επιταγή του τελευταίου όταν της λέει «κράτα τα 25.000 δολάρια, τόσα βγάζω σε ένα τέταρτο».
Αστείοι διάλογοι σε επικίνδυνες εποχές (η οικονομική κρίση, η έλλειψη χιούμορ ή η απόσταση μεταξύ αλήθειας και ψέματος που θολώνει τόσο πολύ τα όρια της κριτικής ματιάς, έκανε το κοινό κυριολέκτικά να ουρλιάζει από θυμό στη σκηνή αυτή) αλλά η ταινία είναι περισσότερο πονηρή και συντηρητική από ότι δείχνει σε πρώτη ματιά. Πίσω από το πρόσχημα του καλού, kinky σεξ (που κάθε νορμάλ άτομο επιθυμεί), κρύβεται ένας σκοτεινός κόσμος όπου η μισανθρωπία και η δύναμη του χρήματος είναι οι μόνοι σίγουροι δρόμοι επιτυχίας.
Όταν μάλιστα αυτοί οι δρόμοι οδηγούν στην ευτυχία που ταυτίζονται εδώ με την υπερκατανάλωση (βαθύς γυναικείος αναστεναγμός όταν άνοιξε η ντουλάπα με τις τουαλέτες που θα φορούσε η Αναστάζια στο μασκέ πάρτυ (σικ) των ζάμπλουτων γονιών του Κρίστιαν) και των γραμμομένων κοιλιακών (ξανά αναστεναγνός) τότε τα πολλά λόγια είναι φτώχια και η κριτική μπορεί να απουσιάζει. Η ταινία είναι μια απλοϊκή, διδακτική και ρηχή ερωτική ιστορία με σαχλά παραμυθάκια για κακές κυρίες Ρόμπινσον που κακοποιούν τρυφερά αγοράκια σε μικρή ηλικά και εκείνα μεγαλώνοντας γεμίζουν τη συλλογή τους με υποτακτικές που σκοπό έχουν να τους βοηθήσουν στην εξερεύνηση του «σκοτεινού» (μπρρ) σεξ. Και μη χειρότερα....
22°
