City of stars, are you shining just for... La La Land;
89 κεράκια σβήνει φέτος η αμερικανική Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών για ένα δημοφιλή θεσμό που δείχνει πιο φρέσκος και ζωντανός (τυχαία η αποθεωτική υποδοχή του «La La Land»;) από ποτέ.
Πριν από καμιά δεκαριά και βάλε χρόνια στην Αθήνα, μερικοί «άρρωστοι» με το σινεμά, πιστοί, συνέρρεαν με μεταμεσονύχτια εφόδια στο ναό τους –το πρώτο σινεμά multiplex στο Μαρούσι που «φιλοξενούσε» live την τελετή των Όσκαρ– κι όταν αποκαμωμένοι έβγαιναν το πρωί από την αίθουσα, συναντούσαν άλλους ξενύχτηδες που τους ρώταγαν αν «παίζει» εδώ κοντά κάνα καλό βρώμικο. Έκτοτε κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι, η τελετή των Όσκαρ μπήκε στα σπίτια μας και από φέτος έχει νέα τηλεοπτική στέγη στην Cosmote TV. Ο παρακάτω οδηγός επιβίωσης θα σας κάνει να μη «χαθείτε» στη βραδιά της τελετής της 26ης Φεβρουαρίου και να απολαύσετε με όλες σας τις αισθήσεις (τα εστιατόρια που θα μείνουν ανοιχτά μέχρι αργά το βράδυ αυτό, θα θησαυρίσουν) το μεταμεσονύχτιο θρίλερ που όλοι επιθυμούμε να παιχτεί!
Ξανά μανά «La La Land» ή ανατροπή;
Σύμφωνα με τα μέχρι τώρα βραβεία (Χρυσές Σφαίρες, ενώσεις κριτικών και καλλιτεχνών, ευρωπαϊκοί θεσμοί, χαρτορίχτρες και καφετζούδες ) όλα τα στοιχεία οδηγούν στο εξής σιγουράκι: το «La La Land» δείχνει τόσο ακλόνητο φαβορί, όσο βέβαιο είναι ότι η γη θα συνεχίζει να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της και την επόμενη μέρα. Αν μάλιστα ήταν στοίχημα στο κουπόνι του ΟΠΑΠ, θα ήταν απλώς φραγμένο. Πράγμα που σημαίνει ότι οι μπουκμέικερ δεν θα δέχονταν κανένα ποντάρισμα στη νίκη του, παρά μόνο στην ήττα του, η οποία αν γινόταν πραγματικότητα φυσικά θα έλουζε με... χρυσάφι τον οραματιστή παίκτη, άσχετα αν εκείνος θα βρισκόταν καθοδόν προς το άσυλο ύστερα από πρωτοβουλία συγγενών και φίλων που θα είχαν διαγνώσει ότι το «παιδί δεν στέκει στα καλά του τελευταία». Στην περίπτωση πάντως που κάτι στραβώσει, αναζητήστε τον... υπαίτιο σε μία από τις εξής ταινίες: «Arrival» (8 υποψηφιότητες), «Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα» (6 υποψηφιότητες) ή «Moonlight» (8 υποψηφιότητες).
Ένας λόγος που το γκέι δράμα ενηλικίωσης του Μπάρι Τζένκινς μπορεί να κάνει την έκπληξη είναι η περσινή κατακραυγή για την απουσία αφροαμερικανών από την 88η απονομή. Το «Moonlight» διαθέτει όλο το οσκαρικό πακέτο (ερμηνείες, σκηνοθεσία, love story) συν το ηθικό πλεονέκτημα που του δίνει η... μουρμούρα του 2016. Μάλιστα, αν η καθολική και πέραν κάθε αμφισβήτησης κυριαρχία του «La La Land» αρχίζει να κουράζει (ήδη κάποια σημάδια παρακμής διαφαίνονται στον ορίζοντα), τότε όλα γίνονται και μπορεί εν μια νυκτί το black να ξαναγίνει τις μόδας, αφού εκτός του «Moonlight» υπάρχουν κι άλλες ταινίες («Fences», «Αφανείς ηρωίδες») που παίζουν δυνατά στα φετινά βραβεία.
Ο ταλαντούχος (και λιγότερο γνωστός) αδελφός του Μπεν Άφλεκ
Για άλλους ήταν ο «μικρός», για μερικούς «ο καταθλιπτικός πιτσιρικάς», αλλά για τους περισσότερους ο «...αυτός μωρέ, ο πώς τον λένε, ο μικρός αδελφός του Μπεν Άφλεκ... όχι ο Μάτ Ντέιμον, ο άλλος...». Από φέτος ο Κέισι Άφλεκ διαθέτει και ονοματεπώνυμο, αφού το όνομά του θα χαραχτεί στο επίχρυσο αγαλματίδιο που θα πάρει στο σπίτι του. Ψαγμένος ηθοποιός όσο λίγοι, διακριτικός και σεμνός, πλήρως απορροφημένος στη δουλειά του, ο 42χρονος Κέισι Άφλεκ βρήκε στην «Πόλη δίπλα στη θάλασσα» τη... γαλήνη του πλάθοντας μια ερμηνεία ζωής. Είναι η δεύτερη υποψηφιότητά του, δέκα χρόνια μετά από τη «Δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς» από το δειλό Ρόμπερτ Φορντ και από τα ακλόνητα φαβορί της βραδιάς, αφού η αρχικά αποθεωτική υποδοχή του Ράιαν Γκόσλιννγκ (2η υποψηφιότητα μετά από το «Half Nelson» to 2006) στο «La La Land» μοιάζει να ξεφουσκώνει. Περισσότερο απειλητικός για να στερηθεί το πρώτο του Όσκαρ ο Άφλεκ, δείχνει ο Ντένζελ Ουάσινγκτον (2 Όσκαρ για τα «Glory» και «Ημέρα εκπαίδευσης») με το «Fences» ή ακόμη κι ο Βίγκο Μόρτενσεν (2η φορά υποψήφιος μετά από τις «Επικίνδυνες υποσχέσεις» χάρη στο «Captain Fantastic»), ενώ την πεντάδα κλείνει η «υπερτιμημένη» (για να θυμηθούμε τον Τραμπ) ερμηνεία του Άντριου Γκάρφιλντ στο «Αντιρρησίας συνείδησης».
Είναι βέβαιο ότι τόσο ο οικοδεσπότης της εκδήλωσης, ο νεοϋρκέζος Τζίμι Κίμελ, όσο και οι κειμενογράφοι της βραδιάς –αλλά και οι αυτοσχεδιασμοί κάποιων εκλεκτών σταρ που θα ανέβουν στο βήμα– θα αφιερώσουν αρκετά από τα σκετς της γιορτής στον Ντόναλντ Τραμπ. Είτε με σατιρικό είτε με σαρδόνιο είτε με αμιγώς πολιτικό λόγο (η κατά τα φαινόμενα σίγουρη απουσία του ιρανού σκηνοθέτη Ασγκάρ Φαραντί, που είναι υποψήφιος για το ξενόγλωσσο Όσκαρ με τον «Εμποράκο» του λόγω του τραμπικής έμπνευσης musliban που απαγορεύει την είσοδο στις ΗΠΑ πολιτών από μουσουλμανικές χώρες), τα πολλά βέλη των ανθρώπων του Χόλιγουντ θα έχουν ένα και μόνο στόχο, ο οποίος στην κόκκινη βουλίτσα του κέντρου θα έχει τη φωτογραφία του αμερικανού προέδρου.
Τζίμι Κίμελ. Και φέτος θα παρουσιάσει την τελετή απονομής.
And the Oscar goes to...
Αξίζει τελικά όλο αυτό τον ντόρο το μιούζικαλ του Ντάμιεν Σάζελ; Η αλήθεια είναι πως το «La La Land» διαθέτει την απελευθερωτική δύναμη ενός ζωντανού, παλλόμενου από ένταση, ρυθμό και συναίσθημα μιούζικαλ που πατάει γερά τόσο στο παρελθόν όσο και στο σήμερα, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι καλύτερη ταινία από τις μισές σχεδόν ταινίες που συναντάμε στη λίστα με τα 9 best films του 2016. Ισάξιά τους ίσως ναι, αλλά ειδικά για έργα όπως το «Πάση Θυσία», το «Arrival», η «Πόλη δίπλα στη θάλασσα» ή ακόμη και το «Moonlight», την ουσιαστική και μεγαλόπνοη αλήθεια αυτών σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να τη φτάσει. Διαθέτει όμως όλη τη συσκευασία του ιδανικού κινηματογραφικού παραμυθιού που δεν μπορεί να αφήσει σχεδόν κανέναν ασυγκίνητο και για αυτό βρίσκεται εκεί που βρίσκεται με τις 14 υποψηφιότητες και την μπλαζέ άνεση του φαβορί.
Οι παλιοσειρές έχουν τον πρώτο λόγο
Πολλά νέα ονόματα που προσδίδουν ομορφιά και φρεσκάδα στη γιορτή περιλαμβάνει το μενού των φετινών υποψηφιοτήτων, αλλά τι να πούμε και για κάποιους παλιούς που θυμίζουν την κλισέ ρήση με το κρασί. Η πιο ξεχωριστή περίπτωση είναι φυσικά εκείνη του αειθαλούς Τζεφ Μπρίτζες («Πάση Θυσία») που στα 68 του είναι έτοιμος να τα ...ξαναχώσει στους εκλέκτορες των Όσκαρ που τον βράβευσαν πριν από 7 χρόνια με το «Crazy Heart», τσαλακώνοντας με αυτό τον τρόπο το ίματζ του περιθωριακού Dude (σ.σ. βλέπε «Μεγάλο Λεμπόφκσι») που είχε χτίσει με τόση μεθοδικότητα –και αδυναμία σε ουσίες και αλκοόλ– όλα αυτά τα χρόνια! Αντίπαλοί του στην κατηγορία του Β΄ αντρικού ρόλου είναι ο Μάικ Σάνον («Νυκτόβια πλάσματα»), ο Λούκας Χεντζ («Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα»), ο Μαερσάλα Αλί («Moonlight») και ο Iνδός Ντεβ Πάτελ («Lion»). Η Μέριλ Στριπ, τρεις φορές νικήτρια («Κράμερ εναντίον Κράμερ», «Η εκλογή της Σόφι», «The Iron Lady») μέχρι σήμερα, με την 20ή υποψηφιότητά της για το «Flοrence: Φάλτσο Σοπράνο» συνεχίζει να καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά από το άλλο, με αντίπαλές της στην κατηγορία Α΄ ρόλου τις Έμα Στόουν («La La Land»), Ιζαμπέλ Ιπέρ («Εκείνη»), Νάταλι Πόρτμαν («Τζάκι») και την πρωτοεμφανιζόμενη Ρουθ Νέγκα («Loving»), ενώ ο Ντένζελ Ουάσιγκτον εκτός από ηθοποιάρα αποδεικνύει ότι είναι και καλός σκηνοθέτης, αφού το «Fences» –η τρίτη σκηνοθετική δουλειά του– προτάθηκε για 4 βραβεία με τον ίδιο να παίζει σε 2 κατηγορίες, αυτές της καλύτερης ταινίας και Α΄ αντρικού ρόλου. Η πιο πιθανή πάντως βράβευση του φιλμ εντοπίζεται στην κατηγορία του Β΄ γυναικείου ρόλου, εκεί που η Βαϊόλα Ντέιβις (3η της υποψηφιότητα μετά από τα «Υπηρέτριες» και «Αμφιβολία») έχει να αναμετρηθεί με τις Οκτάβια Σπένσερ («Αφανείς ηρωίδες»), Ναόμι Χάρις («Moonlight»), Νικόλ Κίντμαν («Lion») που πάει για το δεύτερο Όσκαρ της μετά από τις «Ώρες» και Μισέλ Ουίλιαμς («Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα») που δείχνει ικανή να σηκώσει το χρυσό αγαλματίδιο με την τέταρτη προσπάθειά της. Από τις παλιοσειρές του θεσμού δεν γίνεται να μην αναφέρουμε το νεοβαπτισθέντα και υπερσυντηρητικό Μελ Γκίμπσον (ίσως από τους λίγους υποστηρικτές του Τραμπ που θα βρίσκονται στην αίθουσα), που με τον «Αντιρρησία συνείδησης» φαίνεται να πήρε προσωρινά συγχωροχάρτι από το Χόλιγουντ αλλά δεν δείχνει ικανός να επαναλάβει τον προ 20ετίας θρίαμβο του «Braveheart».
Όλα είναι θέμα γούστου
Όσκαρ χωρίς φινέτσα και καλαισθησία δεν γίνεται. Μπορεί τα εφέ να μαζεύουν το πολύ χρήμα στην αγορά, αλλά το ποιοτικό κομμάτι αξιολογείται με κάποιες σταθερές παλιάς κοπής. Όπως τα κοστούμια, για παράδειγμα, που η Ιρλανδή Κονσολάτα Μπόιλ («Flοrence: Φάλτσο Σοπράνο») βρίσκεται για 2η φορά υποψήφια μετά από την «Queen», έχοντας απέναντί της το μεγάλο φαβορί Κολίν Άτγουντ (3 νίκες σε 12 υποψηφιότητες) των «Φανταστικών ζώων και πού βρίσκονται». Οι Τζοάνα Τζόνστον («Σύμμαχοι») και Μέρι Ζόφρις («La La Land») είναι για δεύτερη φορά υποψήφιες, ενώ η Μαντλίν Φοντέιν, αν και θα πατήσει το κόκκινο χαλί για πρώτη φορά στη ζωή της, έχει σημαντικές πιθανότητες νίκης με το «Τζάκι».
Οι διοργανωτές σωστά σκεπτόμενοι θεώρησαν πως τόσες ώρες με ομιλίες, αστειάκια, ευχαριστίες σε μπαμπάδες και μαμάδες κ.λπ. δεν βγαίνει η βραδιά. Έτσι αποφάσισαν να ενισχύσουν το μουσικό στοιχείο της εκδήλωσης με την παρουσία αστέρων της μουσικής όπως οι Λιν Μάνουελ Μιράντα, Στινγκ, Τζάστιν Τίμπερλεϊκ και Τζον Λέτζεντ, που θα είναι μερικοί από τους καλλιτέχνες που θα ανέβουν στη σκηνή για να δώσουν με τις νότες και τα τραγούδια τους ρυθμό στην ουκ ολίγες φορές «ψόφια» αίθουσα του Kodak Theatre. Αντί λοιπόν των παραδοσιακών live παρουσιάσεων των πέντε υποψήφιων τραγουδιών, το μουσικό κρεσέντο θα απλωθεί περαιτέρω, καθώς «η μουσική αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι των ταινιών», όπως σωστά επισημαίνουν οι παραγωγοί της βραδιάς Μάικλ Ντε Λούκα και Τζένιφερ Τοντ, ενώ η ατραξιόν αναμένεται να είναι η κοινή εμφάνιση του Μιράντα και της 16χρονης Αουλιί Κραβάλιο, πρωταγωνίστριας στο animation «Βαϊάνα» που θα τραγουδήσουν μαζί το υποψήφιο για Όσκαρ τραγούδι της ταινίας «How Far I’ll Go». Ο Στινγκ θα ερμηνεύσει το «The Empty Chair» από την ταινία «Jim: The James Foley Story», ο Τίμπερλεϊκ το τραγούδι των «Ευχούληδων», το «Can’t Stop The Feeling» και ο Λέτζεντ θα τραγουδήσει δύο υποψήφια τραγούδια («Audition» και «City of Stars») από την ίδια ταινία, που δεν είναι άλλη φυσικά από το «La La Land».
Παντού υπάρχει ένας Έλληνας
Στην προκειμένη περίπτωση οι Έλληνες είναι τρεις. Ο Γιώργος Λάνθιμος και ο Ευθύμης Φιλίππου –που με το πρωτότυπο σενάριο του «Αστακού» ξαναβρίσκονται στο Λος Άντζελες επτά χρόνια μετά από τον «Κυνόδοντα» που ήταν υποψήφιος για το ξενόγλωσσο Όσκαρ– και η Δάφνη Ματζιαράκη, η οποία με τη μικρού μήκους ταινία ντοκιμαντέρ «4.1 Miles» είχε ήδη τιμηθεί και με το σπουδαστικό Όσκαρ τον περασμένο Σεπτέμβριο. Το φιλμ της Ματζιαράκη αφηγείται την ιστορία του Κυριάκου Παπαδόπουλου, ενός καπετάνιου των Λιμενικών Αρχών της Λέσβου στην προσπάθειά του να σώσει τους πρόσφυγες που διασχίζουν τη θάλασσα μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας με κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Το σενάριο του «Αστακού» είναι αουτσάιντερ στην κατηγορία του, στην οποία ξεχωρίζει κυρίως λόγω κεκτημένης ταχύτητας το «La La Land» (Ντάμιεν Σάζελ), ενώ ο έμπειρος (4 υποψηφιότητες) Κένεθ Λόνεργκαν με το «Μια πόλη δίπλα στη θάλασσα» και ο πρωτοεμφανιζόμενος Τέιλορ Σέρινταν («Πάση θυσία») έχουν δικαίωμα στο όνειρο. Την πεντάδα κλείνει ο Μάικ Μιλς με το «20th Century Women» σε μια κατηγορία που θεωρούμε ότι μπορεί να γίνει η έκπληξη. Μακάρι να έρθει από τους μοναδικούς εκπροσώπους της Ευρώπης, τους δικούς μας Γιώργο και Ευθύμη, κάτι που σημαίνει ότι η Ελλάδα θα ξαναμπεί στη λίστα των οσκαρικών νικητών 35 σχεδόν χρόνια μετά από τα βραβεία των Βαγγέλη Παπαθανασίου («Οι δρόμοι της Φωτιάς», Όσκαρ μουσικής 1981) και Κώστα Γαβρά («Αγνοούμενος», Όσκαρ για διασκευασμένο σενάριο 1982). Κάποιοι βέβαια που διακατέχονται από την τρέλα του ελληνικού μεγαλείου βάζουν μέσα στους εγχώριους νικητές τον Λουί Ψυχογιό (Όσκαρ ντοκιμαντέρ το 2009), την Ολυμπία Ντουκάκις (Β΄ρόλου για το «Φως του φεγγαριού» 1987), τον Αλεξάντερ Πέιν (δύο νικητήρια διασκευασμένα σενάρια: «Απόγονοι» και «Πλαγίως»), ακόμη και τον ...Τζορτζ Μίλερ (καλύτερο animation το 2006 για το «Happy feet»)!
Η ξεχωριστή περίπτωση της Ιζαμπέλ Ιπέρ
Όπως προείπαμε, αν όλα πάνε σύμφωνα με τις προβλέψεις, η Έμα Στόουν θα κερδίσει το πρώτο της Όσκαρ με την 2η υποψηφιότητά της (προηγήθηκε εκείνη στη Β΄κατηγορία για το «Birdman» προ 2ετίας). Αν όμως έχουμε ύστερα από αρκετά χρόνια εκπλήξεις από τους σχεδόν 6.500 εκλέκτορες, τότε να είστε βέβαιοι ότι το χειροκρότημα που θα αποσπάσει η Ιζαμπέλ Ιπέρ όταν σηκωθεί να παραλάβει το βραβείο της θα είναι το πιο ενθουσιώδες της βραδιάς. Η «ευρωπαία Μέριλ Στριπ» δεν έχει βρεθεί ποτέ ξανά στα Όσκαρ. Η πρώτη της υποψηφιότητα με την κατάμαυρη «Εκείνη» –που ακόμη ψάχνουν οι κριτικοί να βρουν πού κατατάσσεται: στις ερωτικές κωμωδίες ή στα ψυχοδράματα;– έρχεται να διασκεδάσει μια διαχρονική παράληψη που δείχνει όχι μόνο τις αδυναμίες του θείου Όσκαρ, αλλά το σκεπτικισμό ή τη συγκαλυμμένη συντηρητική ιδεολογία κάποιων ειδικών όταν βρίσκονται απέναντι σε κάτι που τους ξεπερνάει. Γιατί όλα αυτά τα χρόνια η παρουσία της Ιζαμπέλ Ιπέρ στις ταινίες του Μίκαελ Χάνεκε, του Κλοντ Σαμπρόλ, του Μάικλ Τσιμίνο, του Γκοντάρ, του Φρανσουά Οζόν και τόσων άλλων σημαντικών δημιουργών συνέθεσε από μόνη της ένα ατόφιο και ξεχωριστό έργο τέχνης που δίνει άλλο νόημα στην έννοια «υποκριτική».
Η 89η Απονομή των Βραβείων Οσκαρ θα μεταδοθεί ζωντανά την Κυριακή 26 (προς ξημερώματα 27) Φεβρουαρίου από το COSMOTE CINEMA 1HD σε σχολιασμό Γιώργου Σατσίδη και Χριστίνας Μπίθα, και από το COSMOTE CINEMA 2HD χωρίς σχολιασμό. Η COSMOTE TV αποτελεί για τα επόμενα τρία χρόνια τον μοναδικό προορισμό για την τελετή απονομής των Βραβείων της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
19°
