Αρχές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Λονδίνο. Με τις γερμανικές βόμβες να σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια τους, μία νεαρή σεναριογράφος κι ένα άπειρο κινηματογραφικό συνεργείο προσπαθούν να φτιάξουν μία ταινία που θα ανυψώσει το πεσμένο ηθικό του λαού, αλλά και θα εμπνεύσει την Αμερική να μπει στον πόλεμο.
Μια δύσκολη καμπή στην ιστορία του Μεγάλου Νησιού παρουσιάζεται όπως ακριβώς αρμόζει στους Βρετανούς: σαν μια παλαβή περιπέτεια με αυτοσαρκαστικό χιούμορ και περίσσευμα αισιοδοξίας. Ακόμη κι όταν η πραγματικότητα τείνει να τους καταβάλει, η δανή σκηνοθέτρια των φιλμ «Μια κάποια εκπαίδευση» και «Η λέσχη της κομψής αλητείας», Λόνε Σέρφιγκ, έχει την ικανότητα να ξεφεύγει από τις κακοτοπιές με αέρινο τρόπο και μοναδική κομψότητα. Σαν αυτά της ηρωίδας της, Κάτριν (η άξια Τζέμα Άρτερτον προσθέτει... γαλόνια με αυτό το ρόλο στην υποκριτική στολή της), που βρίσκει δουλειά σε μια ζόρικη εποχή όχι για άλλο λόγο αλλά επειδή, όπως εύστοχα της λέει ο αξεπέραστος Μπιλ Νάι που υποδύεται το βετεράνο ηθοποιό της προπαγανδιστικής ταινίας την οποία γυρίζουν, «εμείς οι δύο είμαστε εδώ σήμερα, όχι για άλλο λόγο, αλλά επειδή οι νέοι άντρες λείπουν ή πεθαίνουν στον πόλεμο». Η Σέρφιγκ καταφέρνει να συνδέσει άψογα το κωμικό με το τραγικό χωρίς να γίνεται ποτέ άστοχη ή μελό. Έχοντας πάντα το βλέμμα της στραμμένο προς το θέμα της ταινίας της (η πολεμική προπαγάνδα στο σινεμά) κατορθώνει με άνεση να ανιχνεύει πίσω από το «μήνυμα» την ανθρώπινη πλευρά –μαζί κι ένα δυνατό ερωτικό στόρι– και να αναζητά το ηθικό πλεονέκτημα ενός τέτοιου «ύπουλου» μηχανισμού. Σε τελική ανάλυση, η Σέρφινγκ λέει πως οι Βρετανοί απευθύνονται με τις κατασκευασμένες ταινίες στο θυμικό του λαού για να προσδώσουν πίστη στον αγώνα τους και οι Αμερικανοί προγραμμάτιζαν την προπαγάνδα τους για να έχουν την έγκριση της κοινής γνώμης στην απόφαση να μπουν στον πόλεμο, ενώ ανάλογα έπρατταν και οι ναζιστές με τη συνδρομή των Γκέμπελς-Ρίφενσταλ στα εντυπωσιακά έπη της δεύτερης. Επειδή όμως η Σέρφιγκ δεν είναι καμιά τυχαία, βγάζει κι άλλους άσους από το μανίκι προσθέτοντας στα κάδρα της μια γλυκιά νοσταλγική νότα, ένα διακριτικό σχόλιο για την καλλιτεχνική δημιουργία και μια πικρή διαπίστωση για το ρόλο της γυναίκας που έπρεπε να σπάσει ταμπού αιώνων και να «περπατήσει μέσα από την κόλαση» (η κλασική ρήση του Τσόρτσιλ) για να βρει την αναγνώριση και την αποδοχή που της αξίζει.
Ο 7χρονος Τιμ απολαμβάνει την ησυχία στη ζωή του και την αποκλειστικότητα της γονικής φροντίδας, αλλά όλα αυτά γίνονται ωραία ανάμνηση όταν «εισβάλλει» στο σπίτι το νέο μέλος της οικογένειας.
Το κωμικό εύρημα της ανατροπής μιας ζωής χαρισάμενης όταν ένα μωρό με κοστούμι, χαρτοφύλακα και ύφος πρακτοράντζας κάνει άνω-κάτω τον κόσμο του μεγάλου αδελφού του είναι ικανό για να μετατρέψει το φιλμ σε σούπερ επιτυχία (η ταινία σκίζει στις ΗΠΑ) και ως ένα βαθμό λειτουργεί μια χαρά τόσο για τους μικρούς όσο και για τους μεγάλους θεατές. Η κρυφή ζωή των παιδιών έχει πολύ κωμικό ψαχνό και πετυχημένη αθέατη σατανική πλευρά, αλλά η υπερβολική... έκθεσή της σε αδόκιμα κατασκοπικά λημέρια αποδυναμώνει κάπως την παιδικότητα, την αθωότητα και το γούστο του φιλμ.
Ύστερα από 20ετή απουσία στην Αμερική, ο Κρίστιαν επιστρέφει στο πατρικό του σπίτι στην Αυστραλία για να παραστεί στο γάμο του πατέρα του με την 31χρονη οικονόμο του και θαμμένα μυστικά πολλών ετών βγαίνουν στην επιφάνεια.
Με αφορμή τον επικείμενο γάμο αλλά και μια νευρικότητα στην ατμόσφαιρα, που πηγάζει από την απόφαση του μεσήλικα γαμπρού να κλείσει το εργοστάσιο ξυλείας αφήνοντας ουσιαστικά άνεργους τους περισσότερους ντόπιους, η δραματουργική ιψενική παρακαταθήκη της «Αγριόπαπιας» εκτός του ότι είναι απόλυτα αιχμηρή και πετυχημένη, διατυπώνει αρκετά ερωτήματα γύρω από την ανθρώπινη φύση και το ψέμα που στοιχειώνει τις ζωές των ηρώων. Όταν η τακτοποιημένη ζωή των βασικών χαρακτήρων (είναι καταπληκτικά δοσμένο το σχήμα της αλληλοεπίδρασης στην καθημερινότητά τους) διαλυθεί από το «λουκέτο» που μπαίνει στην επιχείρηση του τοπικού άρχοντα –ένα καίριο σχόλιο για την ευμάρεια που πηγάζει από την οικονομική άνεση– θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου συμπαρασύροντας στον όλεθρο όλους, αδυνατώντας ακόμη και στις νέες συνθήκες να αντικρίσουν κατάματα την ωμή αλήθεια.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα, που ζει έγκλειστη για σχεδόν μισό αιώνα σε ψυχιατρική κλινική, κινεί το ενδιαφέρον ενός γιατρού να ανακαλύψει την ιστορία της.
Ένα δυνατό γυναικείο πορτρέτο χωρισμένο στα δύο (την ηρωίδα που προέρχεται από το μυθιστόρημα του Σεμπάστιαν Μπάρι υποδύεται σε νεαρή ηλικία η Μάρα και στα γηρατειά της η Ρεντγκρέιβ), μια συγκινητική ιστορία χειραφέτησης και το υποκριτικό εκτόπισμα της Μάρα δεν αρκούν για να ξεφύγει η ταινία από τη στάμπα της μετριότητας. Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε ένα love story είναι να μην πείθει με τίποτα ως τέτοιο. Η χημεία των Μάρα - Ρέινορ (η ανεξάρτητη Ιρλανδή που κρύβει στο σπίτι της το βρετανό αλεξιπτωτιστή) μπορεί να παρουσιάζεται σε σεμινάριο με τίτλο για «κινηματογραφικοί έρωτες προς αποφυγήν»!
Ακόμη...
»»» Το «Colossal» (** ½) του Ισπανού Νάτσο Βιγκαλόντο είναι ένα πρωτότυπο κράμα ρομαντικής κομεντί και περιπέτειας καταστροφής που μένει γρήγορα από ξύπνιες ιδέες, με την Αν Χάθαγουεϊ να βλέπει έκπληκτη ένα τέρας να ποδοπατά τους κατοίκους της Σεούλ αντιγράφοντας τις δικές της κινήσεις! »»» Το γκανγκστερικό θρίλερ γαλλικής προέλευσης «Αδίστακτοι» (**) του Ζιλιάν Λεκλέρκ έχει μεν σφιχτοδεμένη δράση αλλά η ιστορία του είναι αναμασημένη και ξεχειλωμένη όσο λίγες στη μεγάλη οθόνη. »»» Στην πομπώδη και ναρκισσιστική «Πόλη της σιωπής» (0) της Άντζελας Ισμαήλος τα υπαρξιακά ερωτικά και τα θρησκευτικά δράματα της ηρωίδας (που υποδύεται η ίδια η σκηνοθέτρια) βγάζουν πολύ γέλιο, αλλά προφανώς ο στόχος της δημιουργού δεν ήταν αυτός... »»» Το ντοκιμαντέρ του Στέλιου Κούλογλου «Πεθαίνοντας στο γέλιο» είναι μια έρευνα για την πολιτική σάτιρα και τη σωτήρια χροιά του γέλιου στη ζωή μας. »»» Το «Ελκόμενος επί κρημνού» (**) του Κώστα Νταντινάκη έχει ως θέμα μια αληθινή ιστορία από τον ελληνικό εμφύλιο που συνέβη στην Κρήτη με θύμα έναν ιερέα.
23°
