Η ηδονή τού να ανακαλύπτεις ένα αυθεντικό ταλέντο όπως η Γαλλίδα Ζουλιά Ντουκουρνό, που έπεσε σαν κομήτης στις περσινές Κάννες προκαλώντας ίλιγγο και εμετούς στους θεατές, είναι μεγαλύτερη κι από την ηδονή που νιώθει η Ζιστίν, η ηρωίδα του φιλμ, στη θέα του γυμνού... κρέατος!
Κι όμως η Ζιστίν δεν ήταν από την αρχή κρεατοφάγος. Στην οικογένειά της είναι όλοι κτηνίατροι και χορτοφάγοι. Στην αρχική σεκάνς η έξαλλη μητέρα της επιπλήττει τους υπεύθυνους του εστιατορίου που σέρβιραν κατά λάθος (;) μέσα στον πουρέ της κόρης της ένα κομμάτι κρέας. Η προειδοποίηση για αυτό που έρχεται είναι σαφέστατη. Ο τρόμος έχει… ζωώδη προέλευση. Ακολουθώντας την οικογενειακή παράδοση η αριστούχα μαθήτρια ξεκινά τις σπουδές της στην κτηνιατρική (όπου επίσης φοιτά η μεγάλη αδελφή της) και εισέρχεται σε έναν κόσμο όπου το αίμα από τα σφαχτάρια των ζώων είναι το λιγότερο αποτρόπαιο κομμάτι που μπορεί να βιώσει κανείς εκεί. Τα καψόνια των παλιών σπουδαστών προς τους νεότερους και οι μεταφυσικού χαρακτήρα τελετουργίες που σκηνοθετεί άψογα η Ντουκουρνό, μοιάζουν με πρόσκληση σε ένα μυσταγωγικό και αιματοβαμμένο πάρτι ενστίκτων βγαλμένο από κλασικές σινε-παραισθήσεις (βλέπε «Σουσπίρια») και ενταγμένο πλήρως σε μια ευφυέστατη παραβολή γύρω από τη σεξουαλικότητα και την ωμή βία. Τα καλά όμως δεν έχουν τελειωμό για το προκλητικό και απέραντα διασκεδαστικό «Raw» που πάντως θα δοκιμάσει τις αντοχές των πιο ευαίσθητων στομαχιών από τους θεατές της σκοτεινής αίθουσας. Το πολιτικό σχόλιο για την «ανθρωποφάγα» δυτική κοινωνία δεν εξαντλείται μόνο στην ειρωνική διακωμώδηση κάθε politically correct τάσης αλλά και στην κραυγαλέα αποδόμηση του μοντέλου ευημερίας και ορθολογισμού, μέσω της αχαλίνωτης σεξουαλικότητας και της έκρηξης βίας που συνοδεύει την αλλαγή φύσης για την έκπληκτη Ζιστίν στη διαδρομή μιας απρόσμενης ενηλικίωσης και της ανακάλυψης του πραγματικού εαυτού της. Ένα σοκαριστικά ωμό αλλά διανθισμένο με δυναμισμό, φρέσκιες ιδέες και βαθύ συμβολισμό φιλμ για τον ηδονισμό, την ομορφιά της νιότης και την ακαταμάχητη γεύση που έχει ένα φιλέτο που τρώγεται με το αιματάκι του! Ρωτήστε και τον Χάνιμπαλ Λέκτερ να σας πει τη γνώμη του πάνω σε αυτό…
Η Ταγματάρχης, μοναδικό ανθρώπινο-cyborg υβρίδιο των ειδικών δυνάμεων με αποστολή να εξολοθρεύει κάθε εγκληματική απειλή, καλείται να εντοπίσει τον ιθύνοντα νου πίσω από μια σειρά δολοφονιών των στελεχών μιας ηγετικής τεχνολογικής εταιρείας που κατασκευάζει ανθρώπινα ρομπότ.
Η συνύπαρξη ανθρώπων και μηχανών σε ένα δυστοπικό μέλλον είναι το θέμα του φιλμ, που βασίζεται σε ένα διάσημο manga επιστημονικής φαντασίας του Σίρο Μασαμούνε που πρωτοκυκλοφόρησε το 1989. Όλο το ζουμί εδώ είναι φυσικά η πειστική μεταμόρφωση της Σκάρλετ σε hot ανδροειδές, με τις φονικές καμπύλες της σταρ φυσικά να προβάλλονται σε κάθε πλάνο. Ο σκηνοθέτης του φιλμ «Η Χιονάτη και ο Κυνηγός» Ρούπερτ Σάντερς δεν έχει να επιδείξει πάντως άποψη πάνω στο έργο του Μασαμούνε. Λειτουργεί εντελώς διεκπεραιωτικά, με κλισέ αναμασήματα που μπολιάζονται από απλοϊκές ιδέες γύρω από το κομμάτι της Εξέλιξης («η τεχνολογία κάνει κακό») αλλά και… άκυρες μελό αποχρώσεις (ολόκληρο το κομμάτι από το κοινό παρελθόν που ενώνει την Ταγματάρχη με τον αινιγματικό χάκερ) που βάζουν διαρκώς εμπόδια στην παρακολούθηση του φιλμ.
Η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 γέννησε το μεγάλο όραμα που συνεπήρε εκατομμύρια ανθρώπους σ’ όλο τον πλανήτη. Μαζί όμως προκάλεσε εξεγέρσεις, πολέμους και τεράστιες καταστροφές.
Το ντοκιμαντέρ του Φώτου Λαμπρινού («Αρης Βελουχιώτης- Το δίλημμα») αφηγείται την πρώτη κρίσιμη διαδρομή (1917-1934) ενός οράματος για τη δημιουργία του πρώτου εργατικού κράτους στην ιστορία του ανθρώπου. Ιστορικά τεκμηριωμένο, με πληθώρα μαρτυριών και έγκριτων απόψεων και κυρίως τη δύναμη της εικόνας –συνδυασμός «Επίκαιρων» και σπάνιου αρχειακού υλικού– να συμπληρώνει ιδανικά το παζλ του τολμηρού ντοκιμαντέρ του Λαμπρινού, ο οποίος ρίχνει φως σε μία από τις «μυθιστορηματικές» σελίδες της Ιστορίας του 20ού αιώνα και καταδεικνύει με αντικειμενικότητα κι αποφασιστικότητα την απομυθοποίηση των γεγονότων που διαδέχτηκαν την Επανάσταση. Ο σκηνοθέτης δεν αρκείται σε μια απλή καταγραφή της Ιστορίας. Με την κριτική ματιά και το εκτόπισμα του πολιτικοποιημένου καλλιτέχνη, ο Λαμπρινός, που μιλάει ακόμη και για πραξικόπημα των Μπολσεβίκων που ανέτρεψαν τη νόμιμα εκλεγμένη εθνοσυνέλευση, βάζει μεν τα πράγματα σε μια σειρά αλλά ανιχνεύει την ατομική ευθύνη (καταπληκτικό το εύρημα στο… προφητικό φινάλε με τον πίνακα του Σολομόν Νικρίτιν, «Δίκη λαού») και αναζητά τα υψηλά ιδεώδη πέρα από πολιτικές ετικέτες και βαρυσήμαντα διαγγέλματα.
Το υποκριτικό μπραντεφέρ μεταξύ Μάικλ Φασμπέντερ και Μπρένταν Γκλίζον ξεχωρίζει σε μια ταινία που κινείται στις παρυφές του τραχύ βρετανικού ρεαλισμού αλλά διαθέτει στοιχεία που αναδεικνύουν πολλά παραπάνω από την ανταγωνιστική, επώδυνη σχέση πατέρα-γιου που στην περίπτωση των συμμοριτών της ταινίας απλώνεται τρεις γενιές. Το λυρικό κομμάτι είναι υπόγεια αλλά επιδέξια ενταγμένο σε μια ιστορία που διαθέτει πολιτική χροιά (το εύρημα της ιρλανδικής-αγγλικής έχθρας δίνεται με αρκετούς συμβολισμούς κι όχι μόνο από το χωροταξικό προσδιορισμό της πλοκής) αλλά καταφέρνει να γίνει ατμοσφαιρική, αγωνιώδης και ενίοτε συναρπαστική παρά το προβλέψιμο από ένα σημείο και μετά σενάριο.
Ακόμη...
Τα «Στρουμφάκια - Το χαμένο χωριό»** δεν συνεχίζουν στο εύστοχο μοτίβο της σύζευξης ανθρώπων-στρουμφ που γνωρίσαμε στα δύο προηγούμενα φιλμ και επιστρέφουν στο πατροπαράδοτο κινούμενο σχέδιο. »»» Το αμερικανικό «Δέλεαρ του διαβόλου» ** ½ είναι μια διαφορετική και αποτελεσματικότατη ταινία τρόμου πάνω στη φύση του Κακού με όχημα μια τυπική εισαγωγή (οικογένεια μετακομίζει σε σπίτι που σημαδεύτηκε από το θάνατο ενός ηλικιωμένου ζευγαριού), αλλά η συνέχειά του κρύβει μόνο ευχάριστα τρομακτικές εκπλήξεις. »»» Το μοντέρνο αργεντίνικο σινεμά έχει τον τρόπο να θίγει σοβαρά πράγματα με τον πλέον καυστικό τρόπο, όπως μας έδειξαν πρόσφατα οι «Ιστορίες για αγρίους», και ο βραβευμένος στη Βενετία «Επιφανής πολίτης» *** το αποδεικνύει αυτό. »»» Η ταινία γύρω από τη θρυλική «Δαλιδά» («Ciao amore… Dalida») * ½ της Λίζα Αζουέλος είναι μια αφόρητα συμβατική βιογραφία που το μόνο που διαθέτει είναι η φτυστή τραγουδίστρια των 60s-70s Σβεβά Αλβιτί. »»» Το απίστευτα απλοϊκό και ρηχό «Αναζητώντας την αλήθεια» 0 αφηγείται την ιστορία ενός πατέρα (Σαμ Γουόρθνγκτον) που έχει χάσει την κόρη του αλλά έχει την εύνοια του… Θεού (η Οκτάβια Σπένσερ σε ρόλο Παντοδύναμου… σεφ!) και καταφέρνει να ορθοποδήσει και πάλι. »»» Το γαλλικό «Σε τέσσερις χρόνους» ** διαθέτει ό,τι καλύτερο σε επίπεδο καστ (Αντέλ Εξαρχόπουλος, Αντέλ Ενέλ, Τζέμα Άμερτον) αλλά η ιστορία είναι χαμένη στην αφήγηση.
21°
