Οι ουρές συνεχίστηκαν το ίδιο εξαντλητικές για τις αντοχές μας και την πέμπτη μέρα του φεστιβάλ, με αποκορύφωμα την πρώτη δημοσιογραφική προβολή του «Happy End» του Michael Haneke, όπου μετά από αναμονή τριών ωρών μόλις που καταφέραμε να μπούμε στην αίθουσα, το αποτέλεσμα όμως μας αποζημίωσε στο ακέραιο. Σε άλλα μεγάλα νέα, τα πράγματα έχουν αρχίσει να αποκτούν ενδιαφέρον στο διαγωνιστικό κομμάτι με την προβολή άλλων δύο (εκτός του Haneke) δυνατών συμμετοχών, αφενός του «The Meyerowitz Stories» του Noah Baumbach, αφετέρου του «The Square» του Ruben Östlund, το οποίο προλάβαμε στην τελευταία προβολή του και συμφωνούμε στο έπακρο με τα προγνωστικά που το θέλουν ένα από τα τρία μέχρι στιγμής φαβορί για τον Χρυσό Φοίνικα. Όπως όλα δείχνουν, ο Pedro Almodovar κι η υπόλοιπη κριτική επιτροπή θα δυσκολευτούν αρκετά μέχρι να αποφασίσουν πώς θα μοιράσουν τα βραβεία. Τέλος, σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν και σε απόσταση μόλις πενήντα μέτρων από εμάς τους κοινούς θνητούς, το κόκκινο χαλί είναι ένας ξεχωριστός, ξέφρενος κι ενίοτε εξωφρενικός πλανήτης.
ΟΙ ΑΦΙΞΕΙΣ
Πρώτη εμφάνιση της Isabelle Huppert στο κόκκινο χαλί, στο οποίο θα έχει αύριο (επίσημη πρεμιέρα του «Happy End») την τιμητική της.
Οι Κάννες ζουν για δεύτερη φορά την άφιξη του Adam Sandler ως σοβαρού ηθοποιού αξιώσεων με το «The Meyerowitz Stories», ενώ όλο το καστ της ταινίας (Dustin Hoffmann, Emma Thompson και Ben Stiller) πόζαρε στο πρωινό photocall και στο βραδινό κόκκινο χαλί.
Μπορεί το «Le Redoutable» να μας εξόργισε, οι λαμπεροί πρωταγωνιστές του, Louis Garrel και Stacy Martin, ωστόσο μοίρασαν απλόχερα τη φωτογενή γοητεία τους.
Μαθήματα αγέραστης κινηματογραφικής σοφίας από τον Clint Eastwood στο masterclass που παρέδωσε κατά τη δεύτερη μέρα της παραμονής του στις Κάννες.
Το «How to talk to girls at parties» απογοήτευσε την πλειοψηφία όσων το είδαν (γεγονός που μας έκανε να το βγάλουμε από τον ούτως ή άλλως δύσκολο προγραμματισμό μας), οι λαμπερές πρωταγωνίστριές του όμως, Nicole Kidman και Elle Fanning, προκάλεσαν πανικό στους φωτογράφους. Στον πειρασμό του κόκκινου χαλιού υπέκυψε κι ο συγγραφέας του διηγήματος στο οποίο βασίστηκε η ταινία, Neil Gaiman!
ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ
Happy End
Σε ηλικία 75 χρονών και με δύο Χρυσούς Φοίνικες ήδη στο ενεργητικό του, ο Michael Haneke δεν είχε καμία ανάγκη να επιβεβαιώσει γιατί είναι ο σημαντικότερος εν ζωή κι εν ενεργεία σκηνοθέτης, αλλά το έκανε με τον πιο απροσδόκητο κι ανανεωτικό τρόπο. Το «Happy End» είναι μια κατάμαυρη σάτιρα για το όχι και τόσο διακριτικό τέλος της μπουρζουαζίας, η οποία πνέει τα λοίσθια εθελοτυφλώντας μπροστά στην ίδια της τη σήψη. Ο ηλικιωμένος pater familias που το μόνο που θέλει είναι να τον βοηθήσει κάποιος να θέσει τέλος στη ζωή του, η CEO bitch κόρη (φυσικά η Isabelle Huppert) με την επικριτικά καλή καρδιά, ο μεγαλογιατρός γιος που προσπαθεί να καλύψει το υπαρξιακό του κενό με προστυχόλογα στο messenger, o αποτυχημένος εγγονός που αρνείται το ρόλο του διαδόχου της οικογενειακής επιχείρησης και προτιμά το μεθυσμένο karaoke του «Chandelier» της Sia και η μικρή εγγονή που χορηγεί υπερβολική δόση υπνωτικών στα κατοικίδιά της (ενδεχομένως κι όχι μόνο) και δημοσιοποιεί τα περάσματά της στη σκοτεινή πλευρά στο Snapchat, συνθέτουν μια αφόρητα μεγαλοαστική οικογένεια, την οποία ο Haneke ανατέμνει με σαρδόνιο χιούμορ και μια γερή δόση βιτριολικού σαδισμού, χωρίς η ταινία να γίνεται ποτέ βαρύγδουπη ή σοβαροφανής − αντιθέτως θυμίζει σε ελαφρότητα κι ευφυΐα τις καλύτερες στιγμές του Μπουνιουέλ. Ποιος άλλος σκηνοθέτης στην όγδοη δεκαετία της ζωής του θα ξεκινούσε και θα τελείωνε την ταινία του με πλάνα από κινητό τηλέφωνο και θα αποδείκνυε ότι είναι πιο μοντέρνος και πειραματικός από πολλούς συναδέλφους του με τα μισά του χρόνια; Εν ολίγοις, πάμε γερά, Michael, να σηκώσουμε το τρίτο.
The Meyerowitz Stories
O σκηνοθέτης του «The Squid and The Whale» και του «Frances Ha» δε (θα έπρεπε να) χρειάζεται συστάσεις και οι ιστορίες της οικογένειας Meyerowitz είναι η νέα και άξια προσθήκη στο ιδιαίτερο, κάπως αυτιστικό, σίγουρα πνευματώδες και ολότελα αξιαγάπητο σύμπαν του, ένα σύμπαν που κατοικείται από χαρακτήρες ανασφαλείς και νευρωτικούς, τυπικούς Νεοϋορκέζους εν ολίγοις, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με τις υπαρξιακές τους αγωνίες. Η δεύτερη παραγωγή του Netflix στο Διαγωνιστικό φέτος (οι αντιδράσεις στο λογότυπο προβλέψιμες κι αναμενόμενες) έγινε δεκτή με συγκρατημένο ενθουσιασμό στην αίθουσα, γιατί θύμισε τις παλιές, καλές ημέρες του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου, για τις απολαυστικές ερμηνείες των Ben Stiller, Emma Thompson και Dustin Hoffmann, και κυρίως για την ποιοτική στροφή (πρόσκαιρη υποθέτουμε) στην καριέρα του Adam Sandler, ο οποίος για δεύτερη φορά κερδίζει το respect των Καννών μετά τη συμμετοχή του στο αλησμόνητο «Punch Drunk Love» του Paul Thomas Anderson. Ένα μικρό, πολύτιμο κι ατόφιο κομμάτι αληθινής ζωής για μια μοναδική φορά στη μεγάλη οθόνη πριν παραδοθεί στο streaming.
The Square
Αναβαθμίστηκε στο Διαγωνιστικό Τμήμα ο Σουηδός Rüben Östlund μετά το «Force Majeure», που είχε κερδίσει τις εντυπώσεις (και μια διάκριση) στο Un Certain Regard του 2014, και το hype για μεγάλο βραβείο φέτος αποδεικνύεται πέρα για πέρα δίκαιο με αυτή την αισθητικά άψογη και σημειολογικά πολυεπίπεδη αλληγορία για τα αδιέξοδα του σύγχρονου δυτικού τρόπου ζωής και την αφόρητη κενότητα των first world problems των αναπτυγμένων χωρών της ευμάρειας. Ο curator ενός μουσείου σύγχρονης τέχνης στην Στοκχόλμη, ακριβώς όπως τον φαντάζεται κανείς με αυτό το job description, θα μπλέξει σε μια σειρά από σουρεαλιστικές και προφανώς αλληγορικές περιπέτειες λίγο πριν τα εγκαίνια του Τετραγώνου του τίτλου, ενός εννοιολογικού έργου τέχνης που φιλοδοξεί να αποτελέσει έναν χώρο κατανόησης και συμπόνιας − θα φανεί στην πορεία όμως πόσο οι δυο αυτές έννοιες απουσιάζουν ολοκληρωτικά από μια εποχή που αποθεώνει το επιφανειακό, το εγωιστικό και το εφήμερο. Άβολο όπως κάθε απόπειρα σκανδιναβικού χιούμορ και οξυδερκές ως καταγραφή ενός κοινωνικού πειράματος, το «Square» ίσως είναι λίγο παραπάνω φιλόδοξο από αυτό που θα έπρεπε, επιβεβαιώνει ωστόσο ότι ο Östlund είναι μια άξια προσθήκη στις πιο ενδιαφέρουσες σκηνοθετικές παρουσίες στις μέρες μας παγκοσμίως κι αναμένουμε με αγωνία αν και πόσο θα εκτιμηθεί αυτή η κοινωνιολογική του μελέτη από τον Pedro Almodovar και την εκλεκτή παρέα του.
It all sounds Greek to me(ή αλλιώς το ελληνικό χρώμα της ημέρας)
Με την πρεμιέρα του Γιώργου Λάνθιμου να είναι ένα από τα μεγάλα γεγονότα του φεστιβάλ, είναι αναμενόμενο να μονοπωλεί ο σκηνοθέτης το ενδιαφέρον όλων όσοι γνωρίζουν ή συναντούν τον Έλληνα διαπιστευμένο στην Croisette. Ελπίζουμε από αύριο να μην αρχίσουν να χειροδικούν κιόλας.
18°
