Η νέα ταινία του κορυφαίου σύγχρονου ρώσου σκηνοθέτη Αντρέι Ζβιάνγκιντσεφ που βραβεύτηκε στις Κάννες (βραβείο Επιτροπής) είναι ένα συγκλονιστικό έργο γύρω από την αγάπη. Ή, καλύτερα, την ανυπαρξία της. Σε μια χώρα, τη σημερινή Ρωσία, που αντανακλά το ένδοξο παρελθόν της σε τεράστια αλλά εγκαταλειμμένα πλέον κτίρια –σε ένα από αυτά υποψιάζονται οι αρχές ότι βρήκε προσωρινό καταφύγιο το αγόρι– με παρόν δυσβάσταχτο και μέλλον τουλάχιστον αβέβαιο, ο δημιουργός του «Λεβιάθαν» διατυπώνει ένα πικρό και απαισιόδοξο σχόλιο για το τέλος των σχέσεων και την εγκληματική συμπεριφορά των μεγάλων που «τρώνε τα παιδιά τους». Η αλυσίδα των ψυχολογικών ουλών, του άφατου κυνισμού και της συνθηκολόγησης –«ποτέ δεν σε αγάπησα, όπως κι εσύ άλλωστε, καθώς είχαμε κι οι δύο κέρδος από αυτό το γάμο» λέει η γυναίκα στο σύζυγό της– δεν δείχνει να σπάει. Όταν οι έρευνες της αστυνομίας οδηγηθούν στην πόρτα της γιαγιάς του εξαφανισμένου αγοριού θα γίνουμε μάρτυρες μιας απίστευτα σκληρής μπεργκμανικής σκηνής όπου ο σκοταδισμός και η αναλγησία ανθρωπόμορφων τεράτων ορίζουν τις τύχες των παιδιών, καταδικάζοντάς τα σε μια ζωή χωρίς όνειρα και αγάπη. Το αριστουργηματικό φινάλε, χωρίς πολλά λόγια και μόνο με τον ήχο από την τηλεόραση που περιγράφει άλλο ένα αιματηρό επεισόδιο στην αντιπαλότητα Ρωσίας - Ουκρανίας, ανοίγει κι άλλο τον πολιτικό πεσιμιστικό ορίζοντα του έργου σε επίπεδα που δεν φαντάζεστε.
14°
