Οι κολλητοί συνταξιούχοι Γουίλι, Τζο και Άλμπερτ βαρέθηκαν να στέκονται ανήμποροι μπροστά στις οικονομικές αδικίες που υφίστανται και αποφασίζουν να αλλάξουν στάση, όταν ο Τζο λαμβάνει ειδοποιητήριο από την τράπεζα για κατάσχεση του σπιτιού του. Το επαναστατικό σχέδιό τους αφορά στη ληστεία της τράπεζας που τους κατακλέβει.
Ορμώμενος από το ένδοξο κινηματογραφικό παραλεθόν των γερόλυκων ηθοποιών του, ο Ζακ Μπραφ (το «Garden state» του 2004 παραμένει το must της άνισης καριέρας του) στήνει μια φαρσοκωμωδία που θα ήταν φτερό στο άνεμο δίχως την παρουσία των πρωταγωνιστών του. Το ιδιότυπο heist movie που σκαρφίζεται έχει σκηνές που προκαλούν θλίψη αντί του γέλιου που υπόσχεται το σενάριο. Για παράδειγμα, η επανάληψη της σθεναρής στάσης του μουσικού της παρέας Άλαν Άρκιν απέναντι στο στενό πέσιμο της σεξουάλας ακόμη και στα 76 της Αν Μάργκρετ δεν καταλαβαίνουμε ποιο ακριβώς σκοπό εξυπηρετεί (μην ανησυχείς πάντως, φίλε ηδονιστή, αφού το κάστρο του Άρκιν πέφτει με τα πολλά), εκτός κι αν διαβάζεται ως φόρος τιμής στη σχέση της ηθοποιού με τον Έλβις και το «Viva Las Vegas». Απέναντι στις σκηνές της σκηνοθετικής απλοϊκότητας (π.χ. η ληστεία του σούπερ μάρκετ) η μόνη στιγμή που ο κυνικός θεατής αφοπλίζεται είναι όταν ο Κέιν συναντά την εγγονή του. Η σχέση τους είναι συγκινητική και αφοπλιστική. Το αντίθετο δηλαδή με την προχειρότητα και τον παλιμπαιδισμό που χαρακτηρίζει το υπόλοιπο φιλμ.
20°
