Δύο παντρεμένα ζευγάρια βγαίνουν για φαγητό σε κυριλέ εστιατόριο. Συζητάνε για διάφορα τετριμμένα ζητήματα (δουλειά, διακοπές, πρόσφατες ταινίες κ.λπ.) αλλά όλα αυτά είναι προπέτασμα καπνού που καλύπτει τη βαθύτερη αγωνία και απογοήτευσή τους γύρω από ένα έγκλημα που έχουν διαπράξει οι δεκαπεντάχρονοι γιοι τους.
Χλιαρή διασκευή μιας πρόσφατης ιταλικής ταινίας («Τα δικά μας παιδιά») με θεατρικό στιλιζάρισμα και αρκετή αμπελοφιλοσοφία που επιχειρεί να σπάσει τη φλυαρία της με τα δραματικά φλας μπακ από τη ζωή –αλλά και τα ανταγωνιστικά βέλη– των δύο αδελφών που υποδύονται οι Γκιρ και Κούγκαν. Το κέντρο βάρους του φιλμ είναι αυτή ακριβώς η αδελφική σχέση που προσδίδει μια ηθικοπλαστική χροιά γύρω από το αληθινό ερώτημα του Χέρμαν Κος (το σενάριο αποτελεί διασκευή του best seller του) που είναι ένα: «Μέχρι πού θα φτάνατε προκειμένου να προστατεύσετε τα παιδιά σας;». Η πολιτική θέση του φιλμ παρουσιάζει αμφισημία (κάποια στιγμή ο καριερίστας πολιτικός που υποδύεται ο Γκιρ «απειλεί» να αποκαλύψει την αλήθεια στα ΜΜΕ), αλλά και δυστοκία ως προς τα επιμέρους ερωτήματα που γεννιούνται από τη βίαιη πράξη των 15χρονων που καίνε ζωντανή μια άστεγη. Επιπροσθέτως, ο σκηνοθέτης αδυνατεί να σχεδιάσει έστω τα αίτια της συμπεριφοράς και της απάνθρωπης πράξης των εφήβων, αρκούμενος σε ένα εύκολο και σχηματικό αφορισμό των γονιών τους.
17°
