Επιτραπέζια καλέσματα πνευμάτων. Μεταφυσικές οντότητες που σε κάνουν να τα «κάνεις πάνω σου». Ταλαίπωροι νέοι (τι τραβάει στα θρίλερ αυτή η εφηβεία) που, αντί να γλεντούν με την ψυχή τους, τρέχουν να γλιτώσουν από το Κακό. Μπορεί τίποτα από όσα συμβαίνουν εδώ να μην είναι πρωτότυπο (η ιστορία του καταραμένου «Bye Bye Man» θυμίζει αρκετά τον «Candyman» που δεν είχε βγει ποτέ στις ελληνικές αίθουσες) αλλά η συνταγή λειτουργεί μια χαρά. Σκηνοθεσία με δημιουργική άποψη πάνω στα κλισέ, χαρακτήρες με τσαγανό και στοιχειώδες δραματικό βάθος, αλληγορική διάσταση γύρω από το νόημα της αλήθειας (καλοχτισμένη πέρα ως πέρα η σκηνή της ανάκρισης του ήρωα από την αστυνομικίνα Κάρι - Αν Μος και η ανάλυση της φύσης της αλήθειας όταν αυτή αποκαλυφθεί και κάνει ζημιά), μα πάνω από όλα μια άψογη ενορχήστρωση του τρόμου σε όλα τα επίπεδα.
17°
