Η σεζόν που μόλις ξεκίνησε έχει πολλά φιλμ για... φάγωμα αλλά λίγα είναι εκείνα που λαχταρούμε με τρέλα. Επιλέγουμε πάντως για τις ανάγκες του ρεπορτάζ τα τρία πιο «ζουμερά» που θα προβληθούν στη χώρα μας μέχρι το τέλος του χρόνου. Στην κορυφή βρίσκεται το «Βlade Runner 2049» του Ντενί Βιλνέβ (6 Οκτωβρίου) όχι μόνο επειδή η κλασική ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ είναι απλώς αξεπέραστη για το είδος της επιστημονικής φαντασίας –έπαθα σοκ και δέος όταν την πρωτοείδα σε παιδική ηλικία– αλλά επειδή ο εκ του Μόντρεαλ σκηνοθέτης των «Sicario, ο εκτελεστής» και «Arrival» είναι ίσως ο μόνος που θα μπορούσε να πείσει τον Σκοτ ότι έχει τα guts να του εμπιστευτεί το αγαπημένο «παιδί» του. Και έχουμε περιέργεια να δούμε τι πινελιά μπορεί να βάλει ο Βιλνέβ σε ένα έργο τέχνης που δεν έχει ούτε ένα ψεγάδι.
Ο Γιώργος Λάνθιμος δεν είναι απλώς ο διασημότερος έλληνας σκηνοθέτης των ημερών αλλά και ο πιο πετυχημένος ever. Με τρία στα τρία στις Κάννες, δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ και διεθνές εκτόπισμα που λίγοι ευρωπαίοι σκηνοθέτες διαθέτουν, κάθε ταινία του σημαίνει συναγερμό στις τάξεις των σινεφίλ. Τώρα, αν το «The Killing of the Sacred Deer», με συνσεναριογράφο τον Ευθύμη Φιλίππου και συνεργάτες στην αιματοβαμμένη «τελετή» τους Νικόλ Κίντμαν και Κόλιν Φάρελ, αξίζει την ένταση που προκάλεσε στις Κάννες (θυμάστε το ρεπορτάζ περί αποδοκιμασιών και χειροκροτημάτων έτσι;) θα το διαπιστώσουμε στις 6 Νοεμβρίου στις αίθουσες, καθώς και για το αν ο έλληνας σκηνοθέτης είναι πιο δυνατός σεφ στα θαλασσινά ή τα κρεατικά κινηματογραφικά εδέσματα. Εμάς, πάντως οι προτιμήσεις μας ήταν ανέκαθεν με τα πρώτα…
Θα μπορούσαμε να προτείνουμε για αγαπημένο μας φετινό προορισμό στη σκοτεινή αίθουσα τη νέα ταινία του Φίντσερ, του Χάνεκε ή του Άντερσον (οποιονδήποτε από τους δύο: Γουές ή Πολ Τόμας), με επιλαχόντες κάποια σταθερή αξία: Σορεντίνο, Φον Τρίερ, Γούντι Άλεν ή Αλμοδοβάρ. Προτείνουμε όμως τον... ψυχαγωγικό «Χιονάνθρωπο», για τους παρακάτω λόγους: Επειδή τα αστυνομικά μυθιστορήματα του Νέσμπο είναι ταμάμ για τον κινηματογράφο. Επειδή η εμπειρία ενός καλού θρίλερ το χειμώνα είναι ακαταμάχητη. Επειδή κάτι μας λέει ότι ο Μάικλ Φασμπέντερ ως ντετέκτιβ Χάρι Χόλε θα «γράψει» μια χαρά. Και επειδή ο σκηνοθέτης Τόμας Άλφρεντσον είναι ο δημιουργός του «Άσε το κακό να μπει». Το φιλμ βγαίνει 12 Οκτωβρίου.
«Blade Runner 2049»: Εάν κάποιος μπορεί ν’ αντιμετωπίσει το θρύλο, αυτός είναι ο Ντενί Βιλνέβ – με παραγωγό τον Ρίντλεϊ Σκοτ, για να εγγυηθεί τη συνέχεια του σύμπαντός του. Τριάντα χρόνια μετά τη δράση της ταινίας του 1982, ο Ράιαν Γκόσλινγκ πρωταγωνιστεί, αλλά ο Χάρισον Φορντ είναι εκεί, στις σκιές, για πάντα Ρικ Ντέκαρντ.
«The Other Side of Hope»: Το έργο του Άκι Καουρισμάκι έχει ταυτότητα και εκπλήξεις, δηλαδή τον ιδανικό κινηματογραφικό συνδυασμό. Αυτή τη φορά, στην τελευταία ταινία της τριλογίας των λιμανιών, μιλά για το προσφυγικό, με διαβολεμένο χιούμορ και συγκινητική τρυφερότητα, μέσα σ’ ένα παρηκμασμένο εστιατόριο που προσπαθεί απελπισμένα να πιάσει την καλή.
«Phantom Thread» (προσωρινός τίτλος): Η νέα ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον δεν χρειάζεται περισσότερα στοιχεία για να μας κόψει την ανάσα από ανυπομονησία. Ωστόσο, έχουμε αυτά: εκτυλίσσεται στο χώρο της μόδας στο Λονδίνο του 1950. Και θα είναι η τελευταία φορά που θα δούμε τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις στο σινεμά.
Ιάκωβος Γωγάκης
Screeneye.net
«Loveless»: Η βάναυση εκδίκηση των τέκνων, όταν παιδεύονται ψυχικά από τα λάθη των γονέων τους, ανάγεται στο πιο βίαιο και σοκαριστικό κινηματογραφικό μανιφέστο της χρονιάς, ιδέα και πράξη του κορυφαίου Ρώσου Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ («Λεβιάθαν»).
«Η άλλη πλευρά της ελπίδας»: Ο Άκι Καουρισμάκι («Το Λιμάνι της Χάβρης») αντλεί από το προσφυγικό νέα ερεθίσματα, στο δεύτερο μέρος της ανολοκλήρωτης τριλογίας. Κοινωνική πραγματικότητα και βιτριολικό χιούμορ μοναδικά συνυπάρχουν στο –για άλλη μια φορά– συναρπαστικό σινεμά του φινλανδού μετρ.
«Phantom Thread»: Η επανασύνδεση που όλοι συζητάνε, δέκα χρόνια μετά («Θα χυθεί αίμα»). Ο Πολ Τόμας Άντερσον σκηνοθετεί και ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις πρωταγωνιστεί, στο κοινωνικό δράμα για τον κόσμο της λονδρέζικης μόδας του ’50.
«Phantom Thread»: Ο Πολ Τόμας Άντερσον καθοδηγεί τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις, ως μόδιστρο υψηλής ραπτικής στο swinging London των 60s, στην τελευταία εμφάνιση του κορυφαίου σύγχρονου ηθοποιού στη μεγάλη οθόνη.
«Ο φόνος ενός ιερού ελαφιού»: Ο Γιώργος Λάνθιμος βάζει Ευριπίδη και Κιούμπρικ στο ίδιο κάδρο και κερδίζει ένα ακόμη βραβείο στις Κάννες.
Ρόμπι Εκσιέλ
Δέκα χρόνια μετά το εκρηκτικό «Θα χυθεί αίμα», ο σκηνοθέτης Πολ Τόμας Άντερσον ξανασυναντά τον Ντάνιελ Ντέι Λιούις σε ένα δράμα εποχής με φόντο το Λονδίνο του ’50, χώρο δράσης τη βασιλική αυλή και τον 60χρονο ηθοποιό σχεδιαστή μόδας της μοναρχικής φαμίλιας. «Phantom thread» είναι ο τίτλος εργασίας του φιλμ και θα σημάνει τον τελευταίο ρόλο του Λιούις, όπως ανακοινώνει ο ίδιος (όχι ότι δεν το έχει ξαναπεί προ 15ετίας). Υπομονή μέχρι τον Δεκέμβριο.
Προσωπικά δεν με κουράζει ο… ακούραστος Γούντι Άλεν όσο κι αν ανακυκλώνει άγχη και εμμονές. Ίσα-ίσα που οι ιστορίες του συνεχίζουν να με απορροφούν, να με διασκεδάζουν, ενίοτε και να με εκπλήσσουν. Η 50η ταινία του ιδιοφυούς Νεοϋορκέζου, «Wonder wheel», είναι τοποθετημένη σε ένα λούνα παρκ του Κόνι Άιλαντ στα χρόνια του 1950 και ξετυλίγει τις δοκιμασίες ενός ζεύγους ιδιοκτητών καρουζέλ. Με Κέιτ Γουίνσλετ και Τζάστιν Τίμπερλεϊκ πρωταγωνιστές. Και φιλολογία ήδη οσκαρική στα χαρτιά.
Θα μπορούσα να επιλέξω το «Coco» της Pixar ως τρίτο highlight λόγω προσωπικής λατρείας στα ψηφιακά παραμύθια της εταιρείας, ή το τιμημένο με Χρυσό Φοίνικα «The square» του Σουηδού enfant terrible Ρούμπεν Όστλουντ («Ανωτέρα βία»). Θα βάλω, ωστόσο, το «Blade Runner 2049», συνέχεια στο sci-fi αριστούργημα του Ρίντλεϊ Σκοτ, γυρισμένο με τις ευλογίες του ιδίου από τον Ντενί Βιλνέβ («Μέσα από τις φλόγες», «Arrival») και με τον Χάρισον Φορντ να επιστρέφει ως (απόστρατος πλέον) ντεντέκτιβ Ρικ Ντέκαρντ, εδώ ενώπιον του Ράιαν Γκόσλινγκ. Λοιπόν, συνεχίζουν «τα ανδροειδή να ονειρεύονται ηλεκτρικά πρόβατα»; Θα ξέρουμε εντός του προσεχούς μήνα.
Άκης Καπράνος
(Τα Νέα)
Αν κρίνουμε από τα σίκουελ του «Alien», πάλι καλά που δεν σκηνοθετεί ο Ρίντλεϊ Σκοτ το «Blade Runner 2049». Μη με παρεξηγείτε, εννοείται πως το πρώτο φιλμ παραμένει ένα αξεπέραστο αριστούργημα (άλλωστε είναι η καλύτερη ταινία του δημιουργού του) αλλά ο Ντενί Βιλνέβ που στρογγυλοκάθεται εδώ στη καρέκλα του σκηνοθέτη είναι ένας κινηματογραφιστής που δεν έχει κάνει μέχρι τώρα ούτε ένα στραβοπάτημα. Από την «Άφιξη» μέχρι το «Prisoners» και από το «Politeqnique» μέχρι το «Μέσα από τις φλόγες», ο Βιλνέβ έχει αποδείξει πως διαθέτει στόφα γνήσιου οραματιστή.
Επίσης, σε εντελώς διαφορετικό «γήπεδο», δύσκολα θα δείτε φέτος πολλές καλύτερες ταινίες από το «Χωρίς αγάπη» του Ρώσου Αντρέι Ζβγιάγκιντσεφ. Η ιστορία ενός παιδιού που εξαφανίζεται (και περιλαμβάνει μία από τις πιο συγκλονιστικές σεκάνς που θα δείτε φέτος σε οποιοδήποτε φιλμ) λειτουργεί ως αλληγορία πάνω στη σύγχρονη Ρωσία, ένα σταθερό ζήτημα για το σκηνοθέτη που έφυγε φέτος από τις Κάννες με το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής. Αν με ρωτάτε θα έπρεπε να πάρει τον Χρυσό Φοίνικα, αλλά δεν έχει ποτέ νόημα να αναζητούμε «δικαιοσύνη» στις όποιες βραβεύσεις.
Και φυσικά θέλω σαν τρελός να δω το «Phantom Thread» που σμίγει ξανά τους Πολ Τόμας Άντερσον και Ντάνιελ Ντέι Λιούις (με τον τελευταίο να αναλαμβάνει το ρόλο ενός σχεδιαστή μόδας στις υπηρεσίες της βασιλικής οικογένειας και της υψηλής κοινωνίας – όλα αυτά στο Λονδίνο του 1950).
Λουκάς Κατσίκας
Σινεμά
«Call me by your name» του Luca Guandagnino. Έχοντας ήδη δει την ταινία, τολμώ να ισχυριστώ ότι καλύτερη από αυτή δύσκολα θα υπάρξει φέτος. Το ελεγειακό γκέι ρομάντζο του Guadagnino είναι αυτό που όλο και σπανιότερα αποκαλούμε πλέον instant classic. Θα συζητηθεί, θα συγκινήσει, θα συνεπάρει και θα φτάσει μέχρι τα Όσκαρ.
«Phantom thread» του Paul Thomas Anderson. Θα είναι αυτή η τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση του Daniel Day Lewis; Έχει σημασία; Ο κορυφαίος αμερικανός σκηνοθέτης των τελευταίων 20 ετών έχει καινούργιο φιλμ. Αυτό έχει σημασία.
«The Irishman» του Martin Scorsese. Aκόμη και η πολλοστή γκανγκστερική ταινία από τα χέρια του Scorsese παραμένει μια ταινία του Scorsese.
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Βήμα
«Το τελευταίο σημείωμα» του Παντελή Βούλγαρη. Κάθε καινούργια ταινία του Βούλγαρη προκαλεί –τουλάχιστον– την περιέργεια, πόσο μάλλον αυτή που αφορά μια ελληνική τραγωδία την περίοδο της Κατοχής.
«Ο χιονάνθρωπος» του Τόμας Άλφρεντσον. Δεν υπάρχει δημοφιλέστερος ευρωπαίος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων από τον Νορβηγό Γιο Νέσμπο και ο Μάικλ Φασμπέντερ στο ρόλο του επιθεωρητή Χάρι Χόλε δείχνει ιδανικός.
«Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές» του Κένεθ Μπράνα. Μπορεί να πέσω έξω και η ταινία να αποδειχτεί φιάσκο, όμως μόνο που σκέφτομαι ότι θα δω όλους αυτούς τους σταρ (ανάμεσά τους οι Κένεθ Μπράνα, Μισέλ Πφάιφερ, Γουίλεμ Νταφόε και Τζόνι Ντεπ) μέσα σε ένα βαγόνι να «τρώγονται», ενθουσιάζομαι.
