Είναι ευλογία να κρατά κανείς τα κλειδιά της λογοτεχνικής παράδοσης, είναι όμως και βάρος, αφού πάντα θα πρέπει να βρίσκει τρόπους για να διαφοροποιηθεί από ό,τι προηγήθηκε. Διάβασα το «Έψιλον» του Χάουαρντ Τζέικομπσον, τρίτο στη σειρά από τις εκδόσεις Ψυχογιός, μετά την «Υπόθεση Φίνκλερ» και την «Αστική ζωολογία», διαπιστώνοντας πως ο Βρετανός συγγραφέας επιστρέφει στην ασφάλεια μιας βασικής υπόθεσης που διατρέχει το βιβλίο χωρίς όμως να παραιτηθεί από τους συνήθεις πειραματισμούς του. Διατηρώντας το ανάλαφρο ύφος του με ίσες δόσεις χιούμορ και δηκτικής διάθεσης, ο Τζέικομπσον θίγει τα ακανθώδη ζητήματα των ανθρώπινων σχέσεων που τις καθορίζει ένα αδιευκρίνιστο παρελθόν με τον τρόπο που μόνο ένας καλός συγγραφέας μπορεί να το κάνει. Η ιστορία του Κίβερν και της Αϊλίν γράφεται έτσι ώστε να αφορά κι εμάς τους αναγνώστες· είναι η δική μας ιστορία, καρυκευμένη με συμβολισμούς και φιλολογικές αναφορές – εντυπωσιάζει η συνεχής αναφορά στον «Μόμπι Ντικ».
Ο Τζέικομσπον φτάνει ως τη μήτρα του λόγου, παίζει με το έψιλον, με τα υλικά από τα οποία φτιάχνονται οι λέξεις, παρεμβάλλει κάθε τόσο μια δίεση η οποία παραπέμπει ίσως στη μουσικότητα της γλώσσας και επινοεί νεολογισμούς τους οποίους ο Έλληνας μεταφραστής του καταφέρνει τις περισσότερες φορές να μεταφέρει επιτυχώς στα καθ’ ημάς. Ο Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης δείχνει να έχει εξοικειωθεί πλήρως με το πνεύμα και το γράμμα του Τζέικομπσον και κινείται με άνεση στους δρόμους και στους παράδρομους της απαιτητικής αυτής αφήγησης. Για τα αντιστικτικά μέρη του κειμένου έχουν προβλεφθεί κεφάλαια με διαφορετικές γραμματοσειρές, κι από αυτά τα πιο μικρά μοιάζουν να είναι φόρος τιμής στην ποιητική γλώσσα που εδώ και εκατό χρόνια αρδεύει ευεργετικά την πιο φιλόδοξη πρόζα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Ένας επιτυχής συνδυασμός της λογοτεχνικής παράδοσηςμε το σύγχρονο αντάρτικο της πεζογραφίας που ο αναγνώστης θα απολαύσει σε μια γάργαρη μετάφραση.
17°
