Ένα μεσημέρι καθώς περνούσα από την στάση του μετρό στον Κεραμεικό, στην έξοδο Τεχνόπολη, παρατήρησα έναν κλόουν να μοιράζει καρτελάκια «κάρτες ανανέωσης χρόνου φιλιού». Σταμάτησα να πάρω ένα και τότε με ρώτησε «ποια είναι η τελευταία φορά που φιλήθηκες με κάποιον άνθρωπο και πόσο κράτησε αυτό το φιλί;». Το σκέφτηκα λίγο και όταν του απάντησα μου πρότεινε να παρακολουθήσω μία perfomance που θα εξελισσόταν εκεί σε λίγα λεπτά.
Η perfomance άρχισε και ο κλόουν άρχισε να καλεί κόσμο να ανέβει στην σκηνή, επάνω σε δύο κουτιά με απόσταση μεταξύ τους και να προσπαθήσουν να φιληθούν. Όπως ήταν αναμενόμενο, λόγω της απόστασης, τα άτομα προσπαθούσαν να φιληθούν αλλά μάταια και μετά από κάποιο χρονικό όριο, ο κλόουν φώναζε και τους ειδοποιούσε ότι ο χρόνος φιλιού που είχαν τελείωσε.
Στη συνέχεια δύο άτομα, φορώντας κόκκινες μπλούζες που έγραφαν «κάρτες ανανέωσης χρόνου φιλιού», άρχισαν να διαδραματίζουν τη ζωή ενός ζευγαριού. Από τη μικρή τους ηλικία μέχρι τα βαθιά γεράματα, πέρασαν διάφορες φάσεις της ζωής τους όπως ο έρωτας, η πρώτη ματιά και το πρώτο φιλί. Ανάμεσα σε αυτά τα δύο άτομα υπήρχε ένας φωτογράφος που απαθανάτιζε κάθε στιγμή του ζευγαριού σε ό,τι έκανε, σε κάθε κίνηση. Καθώς έβλεπα το performance μού ήρθε στο μυαλό μια διαφήμιση κινητής τηλεφωνίας που είχε ως θέμα την ιστορία ενός ζευγαριού από την αρχή της ζωής του μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Εκεί κατάλαβα ότι η performance ήθελε να περάσει στο κοινό όλα αυτά που είναι θαμμένα εντός της Γλώσσας (Εικόνα-Μουσική-Κείμενο). Για τις δομές μέσα από τις οποίες επικοινωνούμε. Για όλα εκείνα που έχουν πια φυσικοποιηθεί και δεν μας κάνουν να απορούμε. Για τον τρόπο με τον οποίο ζούμε ως άνθρωποι. Και νομίζω ότι το κατάφερε.
Η performance πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «Metrostages», το οποίο υλοποιεί η ΣΤΑ.ΣΥ. ΑΕ και αφορά στη δυνατότητα νέων καλλιτεχνών (χορός, θέατρο, φωτογραφία, ζωγραφική) να αναδείξουν το έργο τους χρησιμοποιώντας σημεία από σταθμούς του Μετρό.
13°
