Στο μεταξύ στην Αθήνα γίνονται πράγματα, Μπιενάλε στην Ομόνοια, έκθεση στο Γκάζι των Γιατρών χωρίς Σύνορα, μας καλεί το κέντρο, κι ύστερα επιστρέφοντας στην κοντινή μας γειτονιά ανακαλύπτουμε τις δικές της νέες γωνιές, τη Αλκυονίδα που ξανάνοιξε, τo Moυσείο αυτοκινήτου που συνεχίζει να λειτουργεί, σχεδόν απίστευτο στη γειτονιά μας. Δίπλα στη ΓΣΕΕ, στο μικρό πεζόδρομο που λέγεται Αινιάνος και είναι εντυπωσιακά περιποιημένος για πεζόδρομος της περιοχής, άνοιξε ένα καινούργιο καφενείο με το όνομα Match point. Ίσως να είναι το σημείο αντιστροφής του κλίματος, πάντα κανείς ελπίζει. Έχει και γκαλερί στο βάθος, στην οποία μπαίνεις κι από Ιουλιανού. Απο κει μπήκα, με τράβηξε ένας καναπές δίπλα στον πίνακα με τα θερμά χρώματα. Είναι η πρώτη έκθεση, με έργα της Μάνιας Λυριντζή, η οποία ξεκινά σαν θαμπωμένη από τα πράγματα και το φως, αλλά αφού περάσει μια εποχή επιθετικών χρωμάτων, από το θάμπωμα στο ξάφνιασμα, καταλήγει στη μωβ ειρήνη. Έτσι το είδα εγώ, μπορεί να είναι διαφορετική η σειρά και η πορεία. Ερμηνεύω το μωβ σαν προσπάθεια συμβιβασμού όλων των επιθετικών και σκοτεινών κόκκινων και μαύρων με τα φωτεινά, τα προκλητικά χαρούμενα κίτρινα και πράσινα. Ίσως να είναι ερμηνεία και του φεμινιστικού μωβ, δεν ξέρω. Ο καθένας μπορεί να ερμηνεύει τη ζωγραφική κατά βούληση, κι η δική μου επιθυμία συμβιβασμών, η μόνιμη ελπίδα μου, ίσως είναι προβολή στην πορεία της ζωγράφου.
φωτο 1
Στο βάθος της γκαλερί ανακάλυψα το καφενείο, το οποίο έχει θέα την πλαϊνή όψη του κτιρίου της ΓΣΕΕ. Μα τι καταπληκτικό, τι αρχοντικό, τι μεγάλο και γεμάτο καλλιτεχνικές λεπτομέρειες κτίριο! Θα μπορούσε να οργανώνει χορούς καθ' εκάστην, κάθε σωματείο να γιορτάζει την ύπαρξη και τη λειτουργία του στα σαλόνια του. Αντ' αυτού το βομβαρδίζουν με μπογιές, με τα επιθετικά χρώματα που λέγαμε, και φαντάζομαι ότι στις αίθουσες χορού θα συνεδριάζουν διαρκώς οι συνδικαλιστές σοβαροί και καπνίζοντες. Ωστόσο στο καφενείο, κοιτάζοντας το παράθυρο της, τους φαντάστηκα να χορεύουν καντρίλιες.
18°
