Τις τελευταίες μέρες έγινε αρκετή συζήτηση για την αναζήτηση ηγεσίας του «φιλοευρωπαϊκού» 38,5%. Μια συζήτηση η βάση της οποίας είναι κατεξοχήν προβληματική. Πρώτον γιατί το άθροισμα του 38,5% είναι ετερογενές και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι θα είναι εύκολη η όποια συμπόρευση κάτω από την ίδια κομματική στέγη και ηγεσία. Ακριβώς την ίδια περίοδο, άλλωστε, βλέπουμε ότι τα 3 κόμματα που αθροίζουν αυτό το 38,5% κρατούν διαφορετική στάση σε πολύ σημαντικά ζητήματα πολιτικής κατεύθυνσης.
Ακόμα πιο προβληματική όμως είναι η πεποίθηση κάποιων ότι αυτό το 38,5% είναι το μόνο φιλοευρωπαϊκό κομμάτι των πολιτών. Τα αποτελέσματα του Ευρωβαρόμετρου (Οκτώβρης 2015) είναι ξεκάθαρα. Το 65% των Ελλήνων θεωρεί ότι το ευρώ είναι θετικό για τη χώρα (μέσος όρος στις 19 χώρες: 61%), ποσοστό κατά 6% υψηλότερο σε σχέση με πέρσι. Ταυτόχρονα το 68% των πολιτών θεωρεί ότι οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις θα είναι καλύτερο να συντονίζονται σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αλλά και οι προεκλογικές δημοσκοπήσεις αποτυπώσαν τον σαφή ευρωπαϊκό προσανατολισμό της πλειοψηφίας. Λίγες μέρες πριν τις εκλογές το 82% δήλωνε ότι προτιμούσε το ευρώ, ενώ το 15% τη δραχμή (Metron Analysis 10/9) και το 70,4% ήταν υπέρ της συμφωνίας που επετεύχθη σε σχέση με την πιθανότητα Grexit (ΜΑRC 18/9). Επίσης, σύμφωνα με τον Γ. Μοσχονά (ΒΗΜΑ, 27/9/2015), οι κάλπες του Σεπτεμβρίου ανέδειξαν για μία ακόμα φορά «την κυριαρχία του ευρωπαϊσμού (είτε mainstream, είτε έντονα ευρωκριτικού)». Ο Μοσχονάς, μετά και τη συμφωνία της κυβέρνησης για τρίτο μνημόνιο, ορθώς προσμετρά στα φιλοευρωπαϊκά ποσοστά και όσους στήριξαν τα κόμματα της συγκυβέρνησης στις πρόσφατες εκλογές (έστω ευρωκριτικά).
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό ότι ο διαχωρισμός φιλοευρωπαϊκών και αντιευρωπαϊκών δυνάμεων με κύριο κριτήριο το ποιοι ψήφισαν ΝΑΙ ή ΟΧΙ στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού είναι –τουλάχιστον– ελλειμματικός. Θυμίζει το διαχωρισμό που επιχειρήθηκε τα προηγούμενα χρόνια ανάμεσα σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, κάτι που σύμφωνα με το 74% της κοινής γνώμης δεν έχει νόημα (Metron Analysis 18/9). Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί δεν είναι αν είμαστε υπέρ της Ευρώπης ή όχι, αλλά υπέρ ποιας Ευρώπης. Και κυρίως υπέρ ποιας Ελλάδας.
