Ξέρω πολύ καλά πως η αγωνία των πολλών έχει να κάνει με την τρέχουσα αρνητικότατη τροπή που έχει πάρει τα προσφυγικό. Σίγουρα η στάση της υπόλοιπης ΕΕ πάνω στο συγκεκριμένο θέμα είναι από ειλικρινώς αμήχανη ως υποκριτικά κυνική και θεωρώ δεδομένο πως κάποιοι…εταίροι χρησιμοποιούν ως άλλοθι την αδιαμφισβήτητη ανικανότητα της κυβέρνησής μας. Όμως σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας, σαν σύγχρονος Δηλιγιάννης, στρέφεται κατά των κεντροευρωπαίων εταίρων για λόγους εσωτερικού εντυπωσιασμού και μόνο, δημιουργώντας φανταστικούς εχθρούς ώστε να μασκαρευτούν οι τεράστιες ευθύνες του για τα χάλια μας. Η Ελλάδα διατρέχει μεγάλο κίνδυνο πλέον όχι μόνο εξαιτίας της επαπειλούμενης απομόνωσής της, μα και λόγω βέβαιης ενδυνάμωσης της ακροδεξιάς στην απευκταία περίπτωση εγκλωβισμού εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών εντός της φτωχοποιημένης και ριζοσπαστικοποιημένης χώρας μας.
Διάφοροι κυβερνητικοί παράγοντες προσπαθούν άτσαλα να χρυσώσουν το χάπι και μέσα στις ασυνάρτητες υποσχέσεις τους είναι και το ότι η Ύπατη Αρμοστία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες θα καλύψει το κόστος διαμονής τους σε κενά διαμερίσματα και ξενοδοχεία της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Δηλαδή, μπορεί σύσσωμο το πολιτικό σύστημα να έχει κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να εξολοθρεύσει τον κλάδο των ακινήτων, όμως, σύμφωνα με τη ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ λογική κι ευαισθησία, το δράμα των απατρίδων θα είναι το κέρδος των Eλλήνων ιδιοκτητών. Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω μέλι δηλαδή, και μάλιστα μέλι από τον πόνο του άλλου.
Όντως πρέπει να στηριχτεί ο κλάδος των ακινήτων, σίγουρα όμως όχι έτσι. Κι όσο κι αν μας απασχολεί όλους(;) η άνοδος της ΧΑ, το ζήτημα της υποτίμησης της εμπράγματης περιουσίας των Ελλήνων αγγίζει πολύ περισσότερες πλευρές της ζωής μας από εκείνη της ισχυροποίησης των νεοναζιστών. Καταρχήν, η ραγδαία πτώση της οικοδομικής δραστηριότητας μετά το 3ο τρίμηνο του 2008 σήμανε την έναρξη της πολύχρονης ύφεσης, αυτής που γιγάντωσε το τυφλό μίσος και τον μαυροκόκκινο φασισμό.
Εκατοντάδες χιλιάδες εργασίας χάθηκαν, εξαθλιώνοντας Έλληνες πτυχιούχους, μετανάστες τεχνίτες, μαγαζάτορες, υπεργολάβους, βιοτέχνες, συμβολαιογράφους, εισηγμένες εταιρείες. Το πρώτο μεγάλο κύμα ανέργων προήλθε από αυτόν ακριβώς τον τομέα της οικονομίας, που το 2007 είχε ξεπεράσει ως μέγεθος τη μεταποίηση και την αγροτική παραγωγή, και του οποίου η συμβολή στο ΑΕΠ άγγιζε τα 30 δις. Και περιττό να πούμε πως ο οικονομικός εκμηδενισμός όλων αυτών των ανθρώπων και μονάδων προκάλεσε επακόλουθες αλυσιδωτές αντιδράσεις, οι οποίες μείωσαν περαιτέρω το ΑΕΠ και αύξησαν κι άλλο την ανεργία.
Αν κάποιοι απορούν πώς ξεκίνησε η ύφεση στη χώρα, η απάντηση βρίσκεται εδώ, στην έκρηξη μιας αδιαμφισβήτητης φούσκας, προϊόν κι αυτή του πάμφθηνου χρήματος που κυκλοφορούσε στον πλανήτη κατά την προ Lehman Bros εποχή. Εννοείται πως φούσκες έσκασαν κι αλλού, στις ΗΠΑ, στη Βρετανία και στην Ισπανία, όμως εκεί το πρόβλημα των στεγαστικών δανείων αντιμετωπίστηκε με ταχύτητα και σχετική επιτυχία. Οι προβληματικοί χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί εκκαθαρίστηκαν άμεσα, οι κλονισμένες εταιρείες στηρίχτηκαν, τα στεγαστικά δάνεια ρυθμιστήκαν με λογική γενναιοδωρία και, το κυριότερο, η ακίνητη περιουσία δεν αποτέλεσε αφορμή φορολογικής αφαίμαξης. Οι «κουτόφραγκοι» ήξεραν πως όσο θα έπεφταν οι τιμές των ακινήτων, τόσο θα αυξάνονταν οι κεφαλαιακές ανάγκες των οικονομιών τους, και προνόησαν ανάλογα.
Και πώς αντέδρασε η ελληνική πολιτεία απέναντι στην ίδια πρόκληση; Μα φυσικά αλά φασόν γκρεκ, κάνοντας ακριβώς τα αντίθετα! Δεν προχώρησε σε δημιουργία μιας μεγάλης bad bank που θα διαχειριζόταν τα κόκκινα δάνεια με ευελιξία, δεν στήριξε χρηματοδοτικά τις ασθμαίνουσες επιχειρήσεις του κλάδου, και φυσικά τάραξε τα ακίνητα σε κάθε μορφής φορολογική επιβάρυνση και περιπλοκότητα, και μάλιστα με βάση εξωπραγματικές «αντικειμενικές» αξίες. Συνεπώς, με τα κατορθώματα των Ελλήνων κρατιστών, το κυριότερο στοιχείο αποθεματικού των νεοελλήνων υποτιμήθηκε κατά τουλάχιστον 50% κι από κει που ήταν ένα δυνητικό οικονομικό εργαλείο για δυνατούς και αδύνατους, κατήντησε ένα ασήκωτο βάρος.
Σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς η υποτίμηση των ακινήτων ίσως να φτάνει και το ένα τρις αξίας, ένα κολοσσιαίο ποσό το οποίο, αν μοχλευόταν κατά ένα μικρό έστω ποσοστό, θα πυροδοτούσε μια πραγματική αναπτυξιακή έκρηξη. Οι κυβερνώντες μας όμως λειτουργούν κοντόφθαλμα, είτε προστατεύοντας τα στενά συμφέροντα κάποιων τραπεζικών επενδυτών, ή στραγγίζοντας τους ιδιοκτήτες από τα τελευταία τους ευρώ ώστε να πληρώνουν για λίγο ακόμη τους κομματικούς πελάτες τους. Κι έτσι οι Έλληνες πολύ απλά αδυνατούν να επενδύσουν επειδή το βασικό κεφάλαιό τους είναι απαξιωμένο και περιφρονημένο, αζήτητο.
Κάποιοι τώρα θα σκεφτούν πως ίσως προτείνω να γίνει όλη η χώρα τσιμέντο ώστε να συνεχίσουν να κονομάνε οι… εργολάβοι και οι βιομήχανοι. Πέραν του ότι θα πρέπει όντως να κονομάνε οι εργολάβοι και οι βιομήχανοι για να κονομάμε και μείς οι υπόλοιποι, το να χτιστεί όλη η χώρα είναι και λάθος και αντιπαραγωγικό. Ο ΓΟΚ, οι υψηλοί συντελεστές στα ιστορικά κέντρα, η εκτός σχεδίου δόμηση σε μικρούς κλήρους, η ανυπαρξία δασικών χαρτών και κτηματολογίου έχουν ήδη φροντίσει από κοινού στο να ζούμε σε μια αισθητικά βιασμένη και λειτουργικά απαράδεκτη χώρα.
Κι όμως πολλά μπορούν να γίνουν για να αναστραφεί κάπως η κατάσταση. Οι βέλτιστες πρακτικές των εταίρων γύρω από τη διαχείριση των δανείων επιβάλλεται να υιοθετηθούν, η φορολογία θα πρέπει να μειωθεί και μάλιστα δραστικά, ξένοι επιθυμούν να εγκατασταθούν εδώ για τα γηρατειά τους εάν τηρήσουμε τις προδιαγραφές που θέτουν, διεθνή πανεπιστήμια θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν χιλιάδες φοιτητές και ερευνητές, οι ξένης ιδιοκτησίας εξοχικές κατοικίες είναι ένας κλάδος σε εμβρυικό στάδιο. Μέχρι και την κατεδάφιση παλαιών κενών κτιρίων σε υποβαθμισμένες αστικές περιοχές θα μπορούσαμε να εξετάσουμε, ή την παροχή κινήτρων ύψους σε πυκνοκατοικημένες γειτονιές με χαμηλά μα κακοφτιαγμένα κτίρια.
Όλες αυτές οι λύσεις είναι όχι μόνο παραγωγικότερες, μα και σίγουρα δικαιότερες από το να χώνουμε πρόσφυγες σε υπόγεια και σε σκηνές στο παλιό Ελληνικό….
