Θα πείραζε πολύ από του χρόνου το άγιο φως της Ανάστασης να μην έρχεται με ειδική πτήση και με κυβερνητική κουστωδία και να μην το υποδέχεται άγημα με τιμές αρχηγού κράτους, αλλά να έρθει το ίδιο ταπεινά όπως το μήνυμα που πρεσβεύει; Έτσι όπως ερχόταν τόσα χρόνια πριν το 2002; Η αγάπη δεν έχει ανάγκη ψεύτικων τιμών.
Ανεβαίνουμε Αγίων Ασωμάτων - Αθηνάς - Σανταρόζα, διασχίζουμε ματιές, ξεγελάμε σώματα, ζυγίζουμε την κρεαταγορά, περπατάμε γρήγορα, δεν ξέρουμε το δρόμο, η Ν. τον φτιάχνει στη μνήμη της, ακολουθώ, έχει ήλιο κρύο φως γαλάζιο τραχύ επίμονο ασκίαστο, ψάχνουμε στη Χαριλάου Τρικούπη, κάτω στα Εξάρχεια, στα γραφεία της athensvoice, καθρέφτης στο ασανσέρ μέχρι τον όροφο κοιταζόμαστε, μπαίνουμε η Γ. σκάει χαμόγελο από τη γραμματεία, τώρα θα τους γνωρίσουμε, γράφω 4 χρόνια εδώ αλλά δεν τους ξέρω, σβήνω - λάθος, τους ξέρω - με ξέρουν, δεν τους έχω δει, μεσημέρι και όλοι γράφουν αυτά που θα διαβάσουμε, η Α. να δεις τον Φ., τα τελευταία χρόνια όλοι γράφουμε ξανά και ξανά το ίδιο κείμενο, επίμονα και κουραστικά, το τσιγάρο κομμένο – τέλος οι κούτες στο περίπτερο στο νησί των διακοπών, κάπου στο βλέμμα ο Άρης Σάρτας, γκριζάρουμε μέσα και έξω, ο κόσμος αλλάζει και εδώ μένει ίδιος, αναζητούμε με επιμονή και για άλλους δραπέτες της ακινησίας, παίρνω την έντυπη έκδοση, πάλι δεν έχει Εdito, χαιρετούμε και όλοι γράφουν το ωφέλιμο φορτίο της εβδομάδας, εδώ το life κερδίζει το style και το μαζί το μίσος, ωραία ήταν, κατεβαίνουμε, πάμε για καφέ, μου έρχονται στίχοι από το 1993: «Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες / Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ μου τα χάλασες...», η μετά-αλήθεια για τη μετά-αντιμνημονιακή εποχή που ίσως έρχεται, η Α. ξεκινά να μιλάει για όλα πριν γίνουν, η ανήσυχη διευθύντρια σύνταξης, κάνω ερωτήσεις για πολίτες και πολιτικές, το φλιτζάνι αδειάζει, τρέχει χιλιόμετρα καθισμένη απέναντι μου, μόνο 7 έστειλαν στη στήλη #DEN_PAEI_ALLO με προτάσεις πολιτών, κάτι έκανα λάθος, επιστρέφει στο μελίσσι, έχουν μια εφημερίδα να βγάλουν πάνω, το ζητούμενο είναι οι προτάσεις, διασχίζω το φανάρι, ακούω stereo nova από κάπου μέσα μου, το «Τραγούδι της φάλαινας».
Τα τελευταία χρόνια γράφουμε το ίδιο κείμενο ξανά και ξανά, ακούμε τους ίδιους στίχους, μα όλα είναι καινούργια, γράφουμε και ζούμε, σηκώνουμε πολύ μεγαλύτερο φορτίο από αυτό που μας αναλογεί, είμαστε χρόνια κολλημένοι στην ακινησία γιατί οι «λογικοί» και οι «μεταρρυθμιστές» όταν χρειάζονταν να βγουν μπροστά κρύβονταν, και τώρα παζαρεύουν ισορροπίες για να εκλεγούν, έχουμε υπερβεί το ρόλο μας ή έχουμε υπερβάλλει στο ρόλο μας, να βάζουμε πλάτη κόντρα σε όλους να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρώπη, να μη φοβάται να είναι εντάξει, να μη μισεί, να ακούει, να επιχειρηματολογεί, να τα αλλάξουμε όλα χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα, και από την άλλη τα κόμματα και οι πολιτικοί του ευρωπαϊκού μετώπου να κρύβονται άβροχοις ποσίν, βουλιάζουμε και δεν τολμούν να προτείνουν και να πράξουν αν δεν μετρήσουν πρώτα τα ψηφαλάκια που θα χάσουν, αλήθεια πόσο έχουμε υπερβεί το ρόλο μας, λόγω της απουσίας των πολιτικών; «Μα είναι ζωή αυτή; Όταν μια οικογένεια ζει μ’ ένα μισθό εκατό χιλιάδες Οι τύραννοι χαϊδεύουν κοιλιές μεγάλες Και δεν είναι μόνο αυτό, μας κυνηγούν χιλιάδες μάρκες Έξτρα φόροι, έξτρα Φ.Π.Α., έξτρα σκατά», αλλάζουμε μα μένουμε ίδιοι, γυρίζουμε πίσω ολοταχώς, μοναστηράκι ένας γεράκος μονολογεί «οι ξένοι φταίνε να φύγουν», τα χακούνα ματάτα είναι χειροπέδες για να μην υπάρχουν έγνοιες, μου δένουν ένα ακόμη στο χέρι, μια αφίσα σε ένα κλειστό μαγαζί «η ελπίδα έρχεται», ναι, επιτέλους, η Ελλάδα άρχισε να εξάγει, σχεδόν, εξάγουμε δέματα βόμβες στην ΕΕ, στις μλκς είμαστε καλοί, μλκς εξάγουμε, πικρή κουβεντούλα για την αισθητική στα video που ανέβασε το Ποτάμι #ZounAnamesaMas, αυτοί είμαστε; ναι, αυτοί είμαστε, καρικατούρες, επαναστάτες της μερέντας, διευκρινίζουν ότι η «ξιπασμένη» είναι μια παραδοσιακή δεξιά κυρία αναντάμ παπαντάμ γιατί πολλοί δεν μπορούν να την ξεχωρίσουν από τη Φώφη, τη Ζωή, την Ντόρα, τη Θεανώ Φωτίου, έχουν γίνει ίδιες, ο ψεκασμένος, το τρολ, ο ξερόλας, δεν ενοχλούν που μοιάζουν όλοι με όλους, ενοχλεί που τους το θυμίζεις, ενοχλεί ότι το ξέρεις, τους ενοχλεί ότι εσύ βλέπεις την πολιτική αλλιώς.
Αδειάζω το μυαλό, στάση you tube χαζεύω trailer, έχουνε περάσει 21 χρόνια, είναι 2017 πάμε με T2 Trainspotting, γιατί διαλέξαμε ζωή, διαλέξαμε έξεις, διαλέξαμε φόβους, τους δικούς μας φόβους, διαλέξαμε αγαπημένες ταινίες, διαφημίσεις, κινητά τηλέφωνα, διαλέξαμε μνημόνιο πράσινο, γαλάζιο, κόκκινο, τα χρόνια πέρασαν, τα χρόνια μάς άλλαξαν λίγο ή πολύ, διαλέξαμε σύντροφο, παιδιά, πλυντήριο, φωτογραφία να βάλουμε στο fb μας, τους φίλους που θα μας κάνουν like, δεν διαλέξαμε τις απώλειες, ο Lou Reed μπασάρει ακόμη «Perfect Day», δεν διαλέξαμε τους τίτλους, τα γράμματα, εσύ κινείς τα πιόνια στην σκακιέρα, εσύ κινείς ακόμη και του αντιπάλου σου, ξαναβάζω το ταξίδι της φάλαινας στη μνήμη, η αλλαγή είσαι εσύ, η ζωή τρέχει, η ζωή αλλάζει, μεγαλώνει, οι φόβοι μας πληθαίνουν, εσύ είσαι η αλλαγή, η ζωή είναι εδώ, και εμείς θα διαλέξουμε τη συνέχεια.
19°
