Για τη θρυλική δήλωση της Ραχήλ Μακρή περί εκτύπωσης 100 δισεκατομμυρίων ευρώ έχουν γραφτεί πολλά, δεν θα είχε νόημα να προσθέσουμε κάτι. Άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που η πρώην «πατριώτισσα» και νυν «αριστερή» Ραχήλ εντυπωσιάζει το Πανελλήνιο με τις εκκωφαντικές δηλώσεις της. Πρόχειρα μπορώ να θυμηθώ τη θρυλική απορία «Τι σκαρώνετε πάλι;», όταν η Βουλή είχε φωτιστεί με γαλάζιο χρώμα στα πλαίσια της Παγκόσμιας Ημέρα κατά του Διαβήτη. Λογικό, βέβαια, αφού η Ραχήλ ανήκει στο χώρο της ακραίας λαϊκής (εσχάτως «ψεκασμένης») δεξιάς όπου τέτοιες αρλούμπες είναι κάτι παραπάνω από συνηθισμένες.
Έλα, όμως, που δεν είναι έτσι. Διότι εδώ και λίγο καιρό, η Κοζανίτισσα πολιτικός δεν ανήκει πλέον στους Ανεξάρτητους Έλληνες των κ.κ. Καμμένου, Χαϊκάλη, Νικολόπουλου και δεν συμμαζεύεται, αλλά στον ΣΥνασπισμό ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς (το έγραψα ολογράφως για να δώσω έμφαση στο κοντράστ). Ένα κόμμα που υποστηρίζει πως πρεσβεύει την πρόοδο και την αριστερή σκέψη.
Το πρόβλημα φυσικά δεν είναι η ίδια Ραχήλ. Σε μια προεκλογική περίοδο όπου πολλά κόμματα κινήθηκαν σαν ποδοσφαιρικές ομάδες κάνοντας μεταγραφές δεξιά και αριστερά, δεν πρέπει να μας ξενίζει μια υποψήφια που κατεβαίνει με κόμμα με το οποίο διαφωνεί ιδεολογικά. Άλλωστε, το φαινόμενο δεν είναι καινούργιο. Πάμπολλα τα παραδείγματα στο παρελθόν με χαρακτηριστικότερο την ένταξη της παραδοσιακά καραδεξιάς Λιάνας Κανέλλη στο ΚΚΕ, στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Το θέμα είναι πως το μεγαλύτερο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να γουστάρει τις ιδέες και τη συμπεριφορά της πρώην βουλεύτριας (που θα έλεγε και η κολλητή της Ζωή Κωνσταντοπούλου) των ΑΝΕΛ.
Αμέσως μόλις έγινε γνωστή η «πατάτα» της Ραχήλ, τόσο ο Δημήτρης Παπαδημούλης όσο και ο Γιάννης Μηλιός έσπευσαν (προς τιμήν τους) να την κατακεραυνώσουν διαχωρίζοντας τη θέση τους. Τι το ’θελαν οι έρμοι; Οι απανταχού συριζοταλιμπάν ξεσηκώθηκαν υποστηρίζοντας με σθένος τη νέα «επίσημη αγαπημένη» τους βρίζοντας και λοιδορώντας τους δύο «αναιδείς» συριζαίους, ασχέτως αν αυτοί κινούνται στον αριστερό χώρο εδώ και αρκετές δεκαετίες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Και θα κληθεί να κυβερνήσει (μόνος του ή με παρέα) σε μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Ποιος ΣΥΡΙΖΑ όμως; Αυτός των Παπαδημούλη, Μηλιού, Δραγασάκη και Σταθάκη; Ή εκείνος της Ραχήλ, του Λάκη Λαζόπουλου των «Αγανακτισμένων» και των γραμμιτζήδων όψιμων αριστερών δημοσιογραφίσκων; Αν θέλετε την άποψή μου, ξερό «διπλό» το βλέπω το ματσάκι.
Y.Γ. Επειδή γνωρίζω πως από κάτω θα διαβάσω σχόλια του τύπου: «Είσαι άσχετος μπλα μπλα μπλα, το ίδιο έγινε στην Ιρλανδία μπλα μπλα μπλα, ζήτα συγγνώμη ανθέλληνα σεξιστή μπλα μπλα μπλα…» γράφω πως η περίπτωση της Ιρλανδίας δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του σήμερα. Οι Ιρλανδοί προχώρησαν σε εκείνη την κίνηση σε συμφωνία με τους Ευρωπαίους για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Δεν μπορείς να τσακωθείς με την ΕΕ και να τυπώσεις μόνος σου το νόμισμά της. Κοινή λογική. Που να τη βρουν όμως οι ραχηλιστές…
14°
