Είδα το «Σάλι». Πρόκειται για την αληθινή ιστορία της προσθαλάσσωσης ενός επιβατικού αεροσκάφους με 155 επιβαίνοντες σε ένα ποτάμι της Νέας Υόρκης, μια παγωμένη μέρα του 2009. Η ιστορία από μόνη της είναι συγκλονιστική και η ερμηνεία του Τομ Χανκς υπέροχη. Δεν στέκομαι εκεί.
Έπιασα τον εαυτό μου να βλέπει το έργο σαν ντοκιμαντέρ, μιας που, από ό,τι είχα διαβάσει, η μεταφορά στο σινεμά ήταν πιστή στα πραγματικά γεγονότα. Άλλωστε στο τέλος είδαμε βίντεο με τους αληθινούς πρωταγωνιστές του περιστατικού.
Από όλη την εξέλιξη της περιπέτειας μπροστά στα μάτια μου μία μόνο σκέψη κυριαρχούσε στο μυαλό μου. Πόσο οργανωμένη κοινωνία. Δεν ήταν μόνο η εκπληκτική αντίδραση του πιλότου που επιχείρησε αυτό το
αδιανόητο εγχείρημα και το έφερε σε πέρας χωρίς να υπάρχει κανένα θύμα – πες ένας εξαιρετικός, ταλαντούχος πιλότος μπορεί να υπάρχει ακόμα και στην Ουγκάντα. Ήταν όλα τα άλλα μαζί. Οι αεροσυνοδοί, μεσήλικες κανονικές γυναίκες με ρυτίδες, μακριά από το πρότυπο της άψογης κουκλάρας αλλά με άριστη εκπαίδευση, προσήλωση και επαγγελματισμό σε μία συνθήκη που όπως ακούστηκε «δεν έχει εκπαιδευτεί ποτέ κανείς». Ο τέλειος συγχρονισμός του συγκυβερνήτη. Ο αυτοματισμός και η τάξη που επικράτησε μετά την προσθαλάσσωση, η οργανωμένη εκκένωση του κύτους, η διάταξη των επιβατών στα φτερά του αεροπλάνου και τις σχεδίες, η πειθαρχημένη αναμονή, τα άμεσα αντανακλαστικά του λιμενικού και η χωρίς χρονοτριβή κατάπλευση σκαφών διάσωσης, η ψύχραιμη διαδικασία επιβίβασης των επιβατών και η επαγγελματική υποδοχή τους με κουβέρτες και πρώτες βοήθειες. Τα πάντα φαίνονταν σαν να ήταν από πριν εγγεγραμμένα σε ένα σκληρό δίσκο για να ανακληθούν όταν η ζωή πατούσε το enter γιατί χρειαζόταν να σωθούν ανθρώπινες ζωές. Και σώθηκαν όλες.
Γύρισα σπίτι και σκεφτόμουν με θαυμασμό πόσο υπέροχο πράγμα είναι η οργάνωση, το σχέδιο, η εκπαίδευση, η εξειδίκευση, ο επαγγελματισμός και η κατανομή ρόλων σε μία κοινωνία. Και μπήκα στο Facebook. Και είδα σκηνές από την καταστροφική φωτιά της Θάσου. Και είδα ένα έρημο χριστιανό με ένα τσιγάρο στο χέρι, ένα δημοσιογραφικό μικρόφωνο μπροστά στο στόμα και ένα κινητό στο αυτί, να λέει με ξέπνοη φωνή«είμαι ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, τάδε, η Θάσος καίγεται, στείλτε βοήθεια. Είμαι ο τάδε, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ... στείλτε αεροπλάνα. Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ τάδε, τώρα τα χρειαζόμαστε. Πώς είπατε; Να ξανά πάρω μετά τις 3; Μα πώς είναι δυνατόν; Βουλευτής του ΣΥΡIZA, τάδε....».
