Είναι μόνιμη, πλέον, αυτή η αίσθηση, σαν να προσπαθείς να δεις την πραγματικότητα πίσω από ένα βρώμικο τζάμι και ταυτόχρονα να περιμένεις ότι θα τρομάξεις με αυτό που θα δεις. Όπως η εικόνα του απολύτως ευτυχισμένου και αραχτού στο πρωθυπουργικό αεροσκάφος Π. Καμμένου με την εφημερίδα “ΤΑ ΝΕΑ” και το ηρωικό thumbs up. Έγινε και αυτή, πλέον, ακόμα μια εικόνα στο άλμπουμ των σχέσεων οργής της κυβέρνησης με τον Τύπο. Το είπε άλλωστε το ίνδαλμα του Π. Καμμένου, ο Ντ. Τραμπ: «Οι δημοσιογράφοι είναι οι πιο ανέντιμοι άνθρωποι στον πλανήτη». Ο εύκολος εχθρός που, βεβαίως, έχει βάλει και αυτός τα χέρια του για να βγάλει τα μάτια του.
Αλλά δεν είναι απλώς η γηπεδική εκδοχή του νικητή. Η ανεντιμότητα, η ανήθικη στάση απέναντι στις ζωές των ανθρώπων που διαγράφονται με κυνικές μονοκοντυλιές μπροστά στα αμείλικτα “εξελόφυλλα” των λογιστηρίων και των τραπεζών, η πολιτική εκμετάλλευση των προσωπικών - οικογενειακών δραμάτων, η καθημερινή και πολλαπλή μετατροπή του άσπρου σε μαύρου, του ανούσιου σε επίτευγμα, του όποιου ψήγματος αισιοδοξίας σε βαριά αιθαλομίχλη. Της κοινής λογικής σε “ύποπτο σχέδιο” και “εχθρό του λαού και της κοινωνίας”. Και πίσω από τις κουρτίνες κάποιοι να τρίβουν τα χέρια τους ελπίζοντας ότι αύριο μεθαύριο όσοι αναγνώστες εφημερίδων έχουν απομείνει, μόλις δεν βρουν στο περίπτερο τα “ΝΕΑ” και το “ΒΗΜΑ” αμέσως θα τρέξουν να αγοράσουν μια άλλη. Γελιούνται. Οι περισσότεροι από αυτούς δεν θα αγοράσουν καμιά εφημερίδα. Θα προστεθούν στον όλο και μεγαλύτερο κατάλογο των καταναλωτών ψηφιακών ειδήσεων, άλλων πράγματι επαγγελματικών και άρτιων και άλλων που δεν αξίζουν τα κλικ τους… Το ίδιο έγινε και όταν κάποιοι - της ίδιας νεο-κυνικής κουλτούρας - κρυφογελούσαν όταν έκλεισε η “Ελευθεροτυπία”. Οι αναγνώστες δεν μετακόμισαν σε άλλη εφημερίδα, όπως έδειχναν τα στοιχεία κυκλοφοριών των εφημερίδων. Απλώς εγκατέλειψαν την ανάγνωση του χάρτινου προϊόντος. Και φυσικά 850 άνθρωποι με τις οικογένειές τους υπέπεσαν στη βαρβαρότητα της ανεργίας. Όπως τώρα οι άνθρωποι του ΔΟΛ.
Επίσης, υπάρχει στον αέρα μια ηδονιστική προσέγγιση της καταστροφής κάποιων ΜΜΕ. Οι διαθέσεις εναντίον τους ήταν δεδομένες όπως και στο σύνολο των ανθρώπων του Τύπου, όταν αυτά δεν συμπεριφέρονται φιλικά προς ορισμένα οικονομικά συμφέροντα ή ιδεοληψίες. Αυτό το παλιό “ο δημοσιογράφος δεν είναι φίλος κανενός” ή το “στην κηδεία του καλού δημοσιογράφου πηγαίνει μόνο ο παπάς”, που είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Σεραφείμ Φυντανίδης, φαίνεται να έχει στριμωχτεί σε κάποιο σκονισμένο πατάρι της ενημέρωσης. Υπάρχει, παράλληλα, και μια αίσθηση εκδικητικότητας, μίσους απέναντι σε οτιδήποτε θυμίζει Τύπο και δημοσιογράφους στο πλαίσιο της γενικότερης λαϊκίστικης σάρωσης της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά και ο σχετικός κανιβαλισμός τύπου «όταν ήσασταν ισχυρότατοι δεν κλαίγατε για άλλους που έκλειναν».
Δεν ξέρω ποια λύση θα μπορούσε να δοθεί. Αλλά σίγουρα θα υπάρχει μια κάποια λύση. Για αυτό είναι οι άνθρωποι, αν συνεχίζουμε να πιστεύουμε σε αυτούς. Και να συμφωνήσουμε σε κάνα δυο πραγματάκια. Όπως ότι η ιδεολογία δεν είναι η ίδια η πραγματικότητα είναι οι συνθήκες που χτίζουν οι άνθρωποι μαζί της. Και ότι ο Λένιν είχε άδικο όταν έλεγε στον Μαξίμ Γκόργκι την άποψη του για τη Σονάτα αρ. 13 του Μπετόβεν. Εγκωμίασε τη δύναμη της μουσικής του Μπετόβεν αλλά πρόσθεσε: «Δεν μπορώ να ακούω αυτήν τη μουσική συχνά. Σου επηρεάζει τα νεύρα, σε κάνει να θέλεις να πεις ηλίθια, όμορφα πράγματα. Και να σπάσεις τα κεφάλια αυτών των ανθρώπων που μπορούν να δημιουργούν αυτά τα όμορφα έργα ενώ ζουν κάτω από τις συνθήκες αυτής της άθλιας κόλασης». Να συμφωνήσουμε, επίσης ότι το αντίθετο της αλήθειας είναι μια άλλη αλήθεια. Και να συμφωνήσουμε, επιτέλους, ότι διαφωνούμε για να συνεχίσουμε. Και αν υπάρχει έστω και μια κάποια λύση που θα κοιτάζει στα μάτια τους εργαζόμενους στον ΔΟΛ ας σταματήσουμε τα κλάματα και να πάμε να δουλέψουμε… Και μετά τα βλέπουμε όλα. Ή τα ξαναβλέπουμε…
