Όταν ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς έφεραν τα δύο πρώτα μνημόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύτηκε με την οργή του Θεού και το ψέμα του Διαβόλου. Έβγαλε τον κόσμο στο δρόμο και του υποσχέθηκε τα πάντα. Αυτή η τακτική είχε λογική, είχε μέθοδο, είχε και αλήθεια για να αραιώνει το ψέμα. Το δίκαιο ήταν με το μέρος του ΣΥΡΙZA όταν έδειχνε τις ευθύνες του «παλιού συστήματος». E, και μετά ποιος τολμούσε να αμφισβητήσει τις αγνές προθέσεις για κατάργηση των μνημονίων με ένα νόμο και ένα άρθρο; Αν έδειχνες το ψέμα, σε μία ώρα ντυνόσουν γερμανοτσολιάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε πώς ανοίγεις γρήγορα ένα φαρδύ δρόμο για να φτάσεις στην εξουσία: από τη μία, καταγγέλλεις και από την άλλη χορηγείς ελπίδα που, αν μη τι άλλο, είναι ανεξάντλητη. Επίσης είναι πιο εύκολο να ζητήσεις από τους ανθρώπους να πιστέψουν παρά να τους βάλεις να σκεφτούν. Η πίστη δεν χρειάζεται πνευματική διεργασία, ούτε υπόβαθρο, όπως η εκλογίκευση. Η πίστη απλώς ζητεί παθητική και άνευ όρων αποδοχή. Βέβαια τώρα τελευταία λέμε ότι οι άνθρωποι αρνούνται σήμερα να πιστέψουν οτιδήποτε. Σωστό. Ο λαϊκισμός τελείωσε. Όμως, οι άνθρωποι επιμένουν να μην σκέφτονται. Μπορεί να μην πιστεύουν πια, αλλά δεν έχουν ούτε διάθεση να σκεφτούν.
Τέλος πάντων, αν έχουμε διαθέσιμο budget στην εφημερίδα, προτείνουμε να πάρουμε τον Κυριάκο, τη Φώφη και τον Σταύρο για αρθρογράφους. Ειλικρινά, όσο και αν λερώσω τα δάχτυλα με μελάνι, όσο και αν κάψω τα μάτια μου στην οθόνη, δεν υπάρχει περίπτωση να πετύχω καλύτερους σχολιαστές της επικαιρότητας. Τους παρακολουθώ με συνέπεια και, οφείλω να το ομολογήσω, ζηλεύω την επάρκεια της πληροφόρησης, την ευφράδεια του λόγου και την ευρηματικότητα του σχολιασμού. Ειδικά κάτι tweets δεν παίζονται, έχουν την ευστοχία της ανάλυσης, αλλά και τον σαρκασμό του τρολαρίσματος. Και οι τρεις τους αποδεικνύονται εξαιρετικοί σε κάτι που, απλώς, δεν είναι η δουλειά τους. Διότι εξ όσων γνωρίζουμε, η αντιπολίτευση, πέρα από την κριτική στην κυβέρνηση, οφείλει να είναι παρούσα στο τραπέζι του διαλόγου με προτάσεις και εναλλακτικές λύσεις. Οφείλει επίσης να είναι εκεί κάτω, στην κοινωνία, με πειστικές και παραγωγικές ιδέες, ελκυστικές για τα δυναμικά κομμάτια του πληθυσμού. Συμβαίνει κάτι τέτοιο εδώ; Όχι βέβαια! Προς το παρόν η αντιπολίτευση σχολιάζει. Και καλά η ελάσσων αντιπολίτευση, έχει μία άνεση. Τι θυμάστε από το πλαίσιο προτάσεων που η Νέα Δημοκρατία αντιτάσσει στην κυβερνητική πολιτική; Εγώ θυμάμαι μόνο κάτι για τη μείωση της φορολογίας, αν θυμάστε και εσείς κάτι παραπάνω, βάλτε το από δίπλα.
Εντάξει, δεν είναι και εύκολο για τον Μητσοτάκη. Ψάχνει νέα πρόσωπα και σέρνει βαρίδια. Όμως, από την άλλη, στο σημερινό πολιτικό παιχνίδι η ατζέντα ορίζεται πάντα από την κυβέρνηση, με την αντιπολίτευση να σπεύδει ξέπνοη να σχολιάσει. Εχει γίνει ρουτίνα πια. Μπορείς δε να προβλέψεις τι θα σχολιάσει ο Κικίλιας, όπως ξέρεις τι θα πει ο κούκος όταν σημάνει ώρα στο ρολόι.
Ναι, η Νέα Δημοκρατία προηγείται στις δημοσκοπήσεις, όμως δεν ξέρω τι ποσοστό του προβαδίσματος αποδίδεται στη «γοητεία» της και τι ποσοστό έρχεται από τη φθορά της κυβέρνησης. Και είναι, ίσως, η πρώτη φορά που έχουμε αξιωματική αντιπολίτευση η οποία δεν διαθέτει ούτε σύνθημα, ούτε προγραμματική «σημαία» για να ακολουθήσουν οι ψηφοφόροι. Kαλά, για τους άλλους δεν το συζητώ. Εκτός από την κόπωση που αρχίζουν να προκαλούν με τις, γκομενικού χαρακτήρα διευρύνσεις ή συμπράξεις, τείνουν να γίνουν από βαρετοί ως πλήρως αδιάφοροι – όταν πρόκειται για πολιτική, στο σχόλιο είναι πάντα υπέροχοι.
Κατά μία εκδοχή, λοιπόν, μια χαρά έρχεται και στην αντιπολίτευση, ακόμα και στην αξιωματική, το κλείσιμο της αξιολόγησης. Διότι αν ο Μητσοτάκης δεν δείξει νέα πρόσωπα και πραγματικά νέες προγραμματικές και επικοινωνιακές ιδέες, τότε το δίλημμα των επόμενων εκλογών ίσως είναι αν θέλουμε να εφαρμόσει τα μέτρα ο Άδωνις ή ο Κατρούγκαλος. Μόνο που ο Κατρούγκαλος θα έχει και δέκα ΦΕΚ διορισμών τυλιγμένα σε ρολό στην τσέπη.
16°
