Τρελαίνομαι για ρώσικο θέατρο, Γκόρκι, Τσέχωφ, Τουργκένιεφ, ιδίως όταν το σέτινγκ είναι θερινό. Εκεί που οι πρωταγωνίστριες αερίζουν μανιωδώς την πλήξη τους με βεντάλιες και την ποτίζουν λεμονάδες, σε καιρικές συνθήκες που εμείς εδώ, ευχαρίστως θα ρίχναμε πάνω μας κι άλλο ζακετάκι. Και γύρω τριγύρω, οι κολλήγοι, οι βαστάζοι, οι μπαμπόγριες, τα άλογα, οι σημύδες και οι μελαγχολικές ψυχοκόρες με τα μάλλινα να συνεχίζουν την καψοζωή τους εντελώς ανεπηρέαστοι από ημερολογιακούς και άλλους ψυχαναγκασμούς. Είναι στη φύση του αστού, σκέπτομαι, να χρειάζεται τη «συνθήκη» για να ξεμπουκώσουν κάπως τα μπουριά του. Έκσταση, ευφορία, ταραχή, απόλαυση, αναμονή, φυγή και άλλα τέτοια δεινά που ξεκολλάνε τον άνθρωπο από τη γη και τον αφήνουν να εκκρεμεί μεταξύ ακραίας διεκδίκησης και ανικανοποίητου.
Από τη μικρή πραγματεία που έχω προσπαθήσει κάμποσα καλοκαίρια σε Δωδεκάνησα και Κυκλάδες, παρατηρώ το ίδιο και το αυτό. Ορδές παραθεριστών (όσο πιο εκλεπτυσμένοι, τόσο το χειρότερο), να εκβιάζουν τον τόπο να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους, να τις υποδυθεί έστω, και ταυτόχρονα απαιτούν απ’ αυτόν να τους ρουφήξει την frustration και να την κατεβάσει στα έγκατα, στο μεγαλύτερο δυνατό εστιακό βάθος. Αν υπάρχει αμμουδιά, καλώς. Αν όμως έχει βότσαλα, τι γίνεται;
Έστω ότι «η δυνατότητα ενός νησιού», που λέει κι ο αχώνευτος ο Ουελμπέκ, είναι λίγες δεκάδες τετραγωνικά, μέσα και ο οικισμός, οι δρόμοι, οι ακτές, τα ταβερνεία, τα μπαρ και οι χερσότοποι. Σαν πόσες ντομάτες, πιπεριές, φάβα, αμνοερίφια, ψάρια, μαλάκια και τσίπουρο παραγωγής μας να έχει για να μπουκώσει τους χιλιάδες αφηνιασμένους κυνηγούς του αυθεντικού; Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, εγώ όμως το ομολογώ: έχω γίνει η γρουσούζα της παρέας. Αυτή που με περίσσια χαρά πληροφορεί τον «μεταξύ χειλέων και κύλικος», ότι αυτό που ετοιμάζεται να καταβροχθίσει, δεν αποκλείεται να έφτασε με το πρωινό πλοίο από τη λαχαναγορά, μέσα σε κοντέινερ πάγου. Όχι από κακία, ούτε βέβαια από ρεαλισμό. Αλλά έτσι. Για το γαμώτο του αυθεντικού. Α ναι. Και γιατί δεν θα έχω ποτέ εκείνη την υπέροχη καπελαδούρα από ιβουάρ μουσελίνα που έφτιαξε ο Διονύσης Φωτόπουλος στην Δανδουλάκη για τον «Ένα μήνα στην εξοχή» του Τουργκένιεφ, σε σκηνοθεσία Ντασέν, και δική μας ενδεχομένως.
