Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πέθανε, πλήρης ημερών, σχεδόν αποκομμένος από την κεντρική πολιτική σκηνή την οποία τόσα χρόνια υπηρέτησε. Ο άνθρωπος του οποίου η μορφή απλώθηκε άλλοτε σαν σκιά και άλλοτε σαν όαση φιλελευθερισμού σε μια κρατικιστική Ελλάδα ποτέ δεν υπήρξε παράκλητος όπως ο μεγάλος του πρόγονος Ελευθέριος Βενιζέλος, ο πολιτικός του βίος ήταν κακοτράχαλος, στενός και σε ορισμένες στροφές του άγριος. Ξεκίνησε την πρώτη φάση της καριέρας του συμφιλιώνοντας την Κρήτη στα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου ελπιδοφόρα, για να θαφτεί είκοσι χρόνια αργότερα στα γεγονότα της αποστασίας του’65. Μετά την χούντα επανέκαμψε όχι όμως στο κέντρο όπου ανήκε αλλά στην κεντροδεξιά. Όλα είχαν μετασχηματιστεί μετά την δικτατορία, μαζί τους και αυτός. Και τότε ήταν η ώρα να διασταυρώσει το ξίφος του και τις φιλοδοξίες του με τον μεγάλο του αντίπαλο τον Ανδρέα Παπανδρέου. Υπήρξε το καλύτερο παράδειγμα πολιτικού ανδρός που μέσα από τα εμπόδια, τα λάθη και τις πτώσεις προχωρούσε. Η εμπειρία του πολύτιμη για την Ελλάδα του σήμερα. Ήταν ο Νέστωρ στην Ελλάδα της κρίσης. Μαζί με αυτόν χάνεται και η παλιά Ελλάδα των μεγάλων πολιτικών ηγετών που η σημερινή μας κατάντια έχει καταστήσει τις μορφές τους σχεδόν μυθικές.
Από πολιτική οικογένεια, έζησε από κοντά όλα τα τρομακτικά γεγονότα του 20ου αιώνα. Τον διχασμό, το κίνημα του ’35, την 4η Αύγουστου, τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, τον εμφύλιο, την ανασυγκρότηση, τον θρίαμβο του κέντρου και την αποστασία, την δικτατορία, την μεταπολίτευση και τέλος την κρίση. Λίγοι άνθρωποι είχαν την ευτυχή ατυχία να ζήσουν από κοντά και να πρωταγωνιστήσουν σε τόσα πολλά γεγονότα. Αυτή η καριέρα έμελε να φτάσει στο απόγειο της το 1990 με την νίκη του στις εκλογές, μια νίκη που δεν άξιζε σε κανένα γιατί ήταν καμωμένη μέσα στην πόλωση του ’89. Μία νίκη που έφερε μία σταγόνα φιλελευθερισμού στην κρατικίστικη Ελλάδα. Δεν ήταν κανονικός φιλελευθερισμός αυτός γιατί η καταραμένη συναλλαγή που μαστίζει τον τόπο τον μετάλλαξε σε κάτι άλλο , σε κάτι το οποίο δεν κράτησε στον χρόνο .
Η τριετία του τελείωσε με την αποστασία Σαμαρά και μετά ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης περιβλήθηκε τον μανδύα του Κινκινάτου και περιορίστηκε στην Κρητική του γωνιά όπου έβλεπε τους πολιτικούς του αντιπάλους με τους οποίους συμπορεύτηκε μία ζωή να περνάν στην ιστορία. Συχνά παρέμβαινε στα πολιτικά δρώμενα γιατί η εμπειρία του τον έκανε να προβλέπει το τοίχος της κρίσης που κτιζόταν γύρω από την Ελλάδα αλλά οι Έλληνες δεν θέλαμε να ακούσουμε « κρότον κτιστών ή ήχων» και για αυτό τον αγνοήσαμε. Εκ των υστέρων καταλάβαμε και καταδείξαμε τον προφήτη αλλά ήταν ποιά αργά η κρίση και η τρέλα είχαν κατακλίσει τον τόπο.
Το τελευταίο πολιτικό σκίρτημα πραγματοποιήθηκε το καλοκαίρι του ’15, τότε η παρέμβαση του υπήρξε μια σταγόνα σοφίας στον σηψαιμικό τοπίο. Ευτύχισε να δει τα παιδιά του να ανεβαίνουν στα ανωτέρα πολιτικά αξιώματα αλλά το τοπίο ήταν και παραμένει τόσο θόλο που ούτε και αυτός θα μπορούσε να προβλέψει το μέλλον ...
Τώρα που η Ελλάδα που άλλοτε έτρεχε σαν άρμα έχει σταματήσει προ καιρού, έχει σταθεί σε μία γωνιά του δρόμου σαν ρημαγμένο κάρο στα χέρια ανάξιων αφεντάδων. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης υπήρξε αυτός που υπήρξε και η απώλεια του (όπως και των άλλων μεγάλων του καιρού του) είναι θλιβερή για τον τόπο. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έκλεισε τα μάτια του αφού έζησε όσα ουδείς Έλληνας έχει ζήσει. Τώρα η κρίση δεν μας αφήνει περιθώρια για θρήνους για τον άνθρωπο ή για φιλονικίες για τον πολιτικό. Ο θάνατος του μας καλεί να συλλογιστούμε το μέλλον απαλλαγμένοι από μίση και δόλιους τρομοκρατικούς διχασμούς. Για να καταφέρουμε, συν Θεώ, να μετατρέψουμε την Ελλάδα από παραπεταμένο κάρο με σπασμένους τροχούς πάλι σε αξιοπρεπές άρμα.
12°
