H δεύτερη ανάγνωση της απόφασης του Eurogroup για το χρέος προκαλεί κύματα απογοήτευσης στις γραμμές της κυβέρνησης, ισχυρούς κλονισμούς στο εσωκομματικό πεδίο, και αναζωπυρώνει τα σενάρια για πρόωρες εκλογές. «Δημιουργήσαμε μεγάλες προσδοκίες για το χρέος, ανεβάσαμε ψηλά τον πήχη και τώρα εισπράττουμε τα αποτελέσματα μιας υπερφίαλης τακτικής» ήταν τα σκληρά λόγια κυβερνητικού στελέχους, για να συμπληρώσει: «Από αυτά που λέγαμε, έμεινε στην κοινή γνώμη ότι κάτι μπορεί να γίνει το 2060».
Η διαπραγμάτευση για την αξιολόγηση εξελίσσεται με το χειρότερο δυνατό τρόπο: Από το «ωσαννά» της ευτυχούς κατάληξης της 5ης Δεκεμβρίου περάσαμε στην απαίτηση για προκαταβολική ψήφιση μέτρων μέχρι το 2020 με το πλεόνασμα να αποφασίζεται στο 3,5% για απροσδιόριστο αριθμό ετών... Η παράταση της διαπραγμάτευσης −την ολοκλήρωση της οποίας ορισμένοι παράγοντες την τοποθετούν τώρα για την άνοιξη και βάλε...− ανατρέπει έναν από τους πυλώνες του κυβερνητικού αφηγήματος για το αριστερό success story, το κλείσιμο των εκκρεμοτήτων, την ελάφρυνση του χρέους και... πάμε για ανάπτυξη και παροχές. Αντί γι' αυτό, έχουμε τις δηλώσεις Σόιμπλε ότι ο δρόμος της ανάπτυξης είναι μακρύς, οι μεταρρυθμίσεις είναι μονόδρομος, αλλιώς υπάρχει και το Grexit...
Η συνέχεια αναμένεται τρικυμιώδης. Η γραμμή της κυβέρνησης διαμορφώνεται τα τρέχοντα 24ωρα και δεν έχει ακόμα αποσαφηνιστεί. Με βάση τα μέχρι τώρα δεδομένα πάντως, ξεχωρίζουν ορισμένες κατευθύνσεις που περισσότερο συντείνουν στο να κερδίσει ο πρωθυπουργός πολιτικό χρόνο για να διαμορφώσει τη... γραμμή.
Το χαρτί της «πολιτικής διαπραγμάτευσης» επανέρχεται στο προσκήνιο. Ο κ. Τσίπρας θα επιχειρήσει ένα νέο γύρο συνομιλιών με τους ηγέτες της Ευρώπης αλλά κάτω από πολύ δυσμενέστερες συνθήκες καθώς ο κ. Ρέντσι ήδη παραιτήθηκε, ο κ. Ολάντ βρίσκεται στο τέλος της προεδρικής του θητείας χωρίς αύριο και η κ. Μέρκελ ξεκινά την προεκλογική της κούρσα για μια νέα θητεία στην καγκελαρία. Απρόβλεπτος είναι και ο αμερικάνικος παράγοντας −στον οποίο η κυβέρνηση είχε επενδύσει− ενώ η κατάληξη του συμβιβασμού στο Eurogroup είχε ως παράπλευρη απώλεια να χάσει το ΔΝΤ ως σύμμαχο στην προσπάθεια για δραστική μείωση του χρέους και μείωση του στόχου 3,5% για το πλεόνασμα στον προϋπολογισμό.
Το χαρτί της «πολιτικής συναίνεσης» επανέρχεται με στόχο να φέρει σε δύσκολη θέση τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Ήδη με τα non paper του Μαξίμου μετά τη ρύθμιση για το χρέος, το «μπαλάκι» ρίχνεται στην πλευρά της ΝΔ με το ερώτημα αν δέχεται τις απαιτήσεις των δανειστών για τα εργασιακά, ενώ βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν λόγο για κοινό συναινετικό μέτωπο ώστε να μη θεσπιστούν τα προληπτικά μέτρα μέχρι το 2020. Το θέμα είναι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση έχει ξεκαθαρίσει πως δεν συναινεί με τη σημερινή κυβέρνηση ούτε σε άλλες κυβερνητικές λύσεις στο πλαίσιο των συσχετισμών της σημερινής Βουλής, ενώ οι σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι είναι οι χειρότερες δυνατές.
Έτσι, μέσα σε λίγα 24ωρα ο πρωθυπουργός από την «αίθουσα αναμονής» ενός success story βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα σκληρό δίλημμα: είτε να αποδεχτεί έναν οδυνηρό συμβιβασμό μέτρων −ουσιαστικά ένα «μνημόνιο 4»− με δραματικές επιπτώσεις για τη χώρα αλλά και έντονες εσωκομματικές αντιδράσεις, είτε να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές έχοντας όμως χάσει τα όποια «αφηγήματα» αισιοδοξίας και με έλλειψη αφηγήματος για την επόμενη μέρα. Σε κάθε περίπτωση έχουν ήδη φυτευτεί οι σπόροι μιας ελλοχεύουσας πολιτικής αστάθειας.
11°
