Η πιθανότατη αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από την κυβέρνηση ολοκληρώνει την αποτυχία των μεταρρυθμιστικών εγχειρημάτων να αλλάξουν την ατζέντα.
Πρώτα υπέκυψε η «Δημιουργία Ξανά» στην αρχηγική εμμονή του Θάνου Τζήμερου – εκδιώχθηκε το μισό κόμμα μέχρι να καταφέρει ο υπό αμφισβήτηση ηγέτης να ξαναβγεί πρόεδρος... με αμφισβητούμενες «δημοκρατικές» διαδικασίες. Τώρα βασιλεύει στα αποκαΐδια.
Ακολούθησε η «Δράση», που έφτασε στην πηγή της σύγκλισης των μεταρρυθμιστών, αλλά δεν ήπιε νερό... Υπέκυψε και αυτή στον εισοδισμό των «προσωπικών φίλων» του Θοδωρή Σκυλακάκη, που επίσης κατάφερε να γίνει πρόεδρος διώχνοντας το μεγαλύτερο μέρος της κεντροαριστερής διεύρυνσης και κλωτσώντας την καρδάρα με το γάλα του τρίτου πόλου... Κι αυτός με «δημοκρατικές διαδικασίες». Επίσης βασιλεύει επί των ερειπίων.
Σήμερα, τέλος, ολοκληρώνεται σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις και η κάθοδος της ΔΗΜΑΡ στον Άδη της αντιμεταρρύθμισης. Αφήνοντας ελεύθερο το τοπίο στον σκυλοκαυγά ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ με επίδικο τα δάνεια της ΕΕ που «δεν θα μας αφήσουν να βγούμε από το ευρώ»... Κούνια που τους κούναγε.
Η ΔΗΜΑΡ όμως, σε αντίθεση με τα άλλα δυο κόμματα, έχει μια εντολή από τους ψηφοφόρους της: να συμμετέχει σε κυβέρνηση συνεργασίας, να κρατήσει την χώρα στην ΕΕ και να συμβάλει στην πραγματοποίηση των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων. Όχι από θέση αντιπολίτευσης, αλλά συμπολίτευσης. Τώρα η ηγεσία της επιλέγει την αντιπολίτευση – αλλά έτσι ακυρώνει τη δέσμευσή της απέναντι στους ψηφοφόρους της που προφανώς δεν ήταν «δικοί» της και δεν έχουν κανέναν λόγο πια να παραμείνουν υποστηρικτές της. Γιατί τότε το κάνει;
Εάν πρόκειται για την υλοποίηση της θέσης «καμιά απόλυση δημοσίου υπαλλήλου», τότε το μεταρρυθμιστικό εγχείρημα στην ΔΗΜΑΡ έχει τελειώσει. Και η ηγεσία της παίρνει διαζύγιο με τους/τις μεταρρυθμιστές μέλη της.
Η μικροπολιτική κατατρώει σαν γάγγραινα τον χώρο του προοδευτικού μεταρρυθμισμού. Φαίνεται ότι δεκαετίες δημοσιοϋπαλληλισμού μετάλλαξαν την ιδεολογία των πρωταγωνιστών αυτού του εγχειρήματος από το «δημόσιο συμφέρον και το κοινό καλό» σε «εγώ και ο κύκλος μου και η προσωπική μου ατζέντα». Η ίδια η γενικευμένη κρίση της ελληνικής κοινωνίας διαλύει και το μόνο χώρο που μπορούσε να υποσχεθεί μια διαφορετική πορεία. Προτάσσοντας το προσωπικό απέναντι στο συλλογικό και το ατομικό συμφέρον απέναντι στο κοινό καλό.
Ίσως πρέπει πραγματικά να πιάσουμε πάτο για να σηκωθούμε ξανά – και λίγη σημασία έχει αν αυτός ο πάτος λέγεται ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ...
