Τα καλύτερα καλοκαίρια τα ’χω περάσει σπίτι μου, να σαπίζω από καναπέ σε πολυθρόνα παρακολουθώντας μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις. Και μη με ρωτάτε τώρα τι κέρδισα από όλο αυτόν τον χαβαλέ. Μάλλον μια βαθύτερη γνωριμία με τους οικείους μου, οι οποίοι, σε αντίθεση με μένα, σκίζουν τα ρούχα τους για λίγη αδρεναλίνη ανοιχτού στίβου. Να φεύγουνε τασάκια, να ξεπουπουλιάζονται μαξιλάρια, να σουρομαδιούνται γλάστρες και οι στριγγλιές να σηκώνουν στρόβιλο στον φωταγωγό. Τέτοιες φθορές, ούτε ανεπίδεκτο οικόσιτο να’ χαμε. Κι όμως…
Εμένα που δεν με βλέπετε, περιστοιχίζομαι από κινητές εγκυκλοπαίδειες του διεθνούς στίβου, με βερμούδες, σαγιονάρες, κοκακόλα και μαξιλάρι στην μέση. Αδύνατον να τους ανταγωνιστώ. Καμιά φορά, τους υπενθυμίζω ότι είμαι η μόνη από την οικογένεια που έχω συμπέσει τον Βαλερύ Μπορζώφ μέσα στα ίδια αποδυτήρια, αλλά ούτε αυτό πιάνει. Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, για να ξεμπουκώσουμε από τα πολλά «πάλης ξεκίνημα – νέοι αγώνες», παίρναμε το λεωφορείο και κατεβαίναμε στον Άγιο Κοσμά για κάνα φιλικό 5Χ5, κορίτσια εναντίον αγοριών. Εκεί, σ’ αυτές τις πρωτόγονες εγκαταστάσεις, τον είχα δει να προπονείται μόνος του στο τσιμέντο, μου είχε μάλιστα φανεί κοντός! Βρίστε με ελεύθερα.
Το 2004 τα είχα κρεμάσει πια τα παπούτσια μου ή μάλλον είχαν απαγχονιστεί μοναχούλια τους, από τα κορδόνια. Με μετρονόμο αυτό ακριβώς το εκκρεμές, έχασα την όρεξή μου για μεγάλες συγκινήσεις. Λες κι είχα πέσει από την ίδια βέσπα με τον Κεντέρη, λες και, μαζί με τους χιλιάδες ανεγκέφαλους, είχα γιουχαΐσει στο στάδιο τον Μορίς Γκριν και τον αχώνευτο Γκάτλιν.
Βρίστε με ελεύθερα. Αυτό είπα το περασμένο Σάββατο όταν είδα τον εκθρονισμένο βασιλιά της ενέσιμης τεστοστερόνης να κερδίζει στα τριανταπέντε του τον μεγαλοδύναμο Μπολτ. Και μη με ρωτάτε τώρα τι κέρδισα παρακολουθώντας όλον αυτόν τον χαβαλέ. Διότι δεν υπάρχει πιο άγια ντόπα, από τον συσσωρευμένο θυμό και το ινάτι τόσων χρόνων. Διότι και νέφτι να μου είχαν βάλει, και πάλι δεν θα προλάβαινα να σηκωθώ ούτε από τον βατήρα. Οπότε, ναι. Άξιος!
24°
