Όταν μου είπε η σύντροφός μου ότι η τηλεόραση δείχνει το δυστύχημα με την Πόρσε, η πρώτη μου αντίδραση ήταν άρνηση. Δεν ήθελα να δω σαν σε βίντεο γκέιμ, τέσσερις ανθρώπους να χάνουν τη ζωή τους. Μου προκαλούσε τρόμο. Όπως μου προκάλεσε τρόμο και το ίδιο το δυστύχημα. Οι πιο πολλοί άνθρωποι μπροστά σε μια τέτοια τραγωδία μπαίνουμε στην θέση των θυμάτων. Στη θέση του πατέρα που χάνει την οικογένειά του, μπροστά στα μάτια του, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, στη θέση της μάνας που της τηλεφωνούν να της πουν το ανείπωτο, στη θέση των παιδιών που χάνουν τον έλεγχο του αυτοκινήτου και βιώνουν δευτερόλεπτα απόλυτου τρόμου, στη θέση της μάνας και του μωρού που χάνουν τη ζωή τους χωρίς να προλάβουν να καταλάβουν τι τους χτύπησε. Και βέβαια αναλογιζόμαστε πόσο εύκολα μπορεί να συμβεί και σε μας. Ακόμα και αν δεν έχουμε Πόρσε. Πόσες φορές κι εμείς οι ίδιοι έχουμε παραβιάσει το όριο ταχύτητας ή οδηγούμε έχοντας πιει ένα ποτήρι παραπάνω. Πόσο εύκολα ένα δικό μας παιδί μπορεί να κάνει ένα λάθος της στιγμής που θα το πληρώνει σε όλη του τη ζωή, κι αυτό αν είναι τυχερό. Γιατί η ζωή μας είναι φευγαλέα και μόνο σε κάτι τέτοιες στιγμές το συνειδητοποιούμε. Κι είναι οι στιγμές που μπορούμε να νιώσουμε και τον πόνο των άλλων.
Και η δικαιοσύνη; Η τιμωρία; Είναι κι αυτή μέρος της τραγωδίας. Όταν παραβιάζουμε τους νόμους αποδεχόμαστε την τιμωρία γιατί είναι μέρος της κοινωνικής συνθήκης με την οποία ζούμε. Αυτό όμως δεν μας κάνει να χάνουμε την ανθρώπινή μας πλευρά. Δεν εκδικούμαστε και δεν μισούμε, δεν χάνουμε τη δυνατότητα να δούμε την ανθρώπινη αδυναμία, το λάθος ενός εικοσάχρονου παιδιού, είτε είναι κακομαθημένο είτε όχι, απολύτως δυσανάλογο όμως με την τραγωδία που προκάλεσε. Γι’ αυτό και πάντα μου προκαλούν απορία οι άνθρωποι που μπροστά σε ένα τέτοιο δυστύχημα βγάζουν μίσος. Δεν λέω για την κακία που θα πετάξουν ελαφρά τη καρδία και απλώς θα αποκτήσει διαφορετική υπόσταση με τα σόσιαλ μίντια. Εννοώ αυτούς τους πολιτικούς ή τους σχολιαστές που επιχειρηματολογούν με πάθος για την ταξική φύση του ατυχήματος, για το πλουσιόπαιδο και τον άκαρδο καπιταλιστή πατέρα, τους διακινητές του μίσους και του φθόνου.
Τι είδους συναισθήματα τους προκαλεί η τραγωδία και με ποιες διανοητικές παραμέτρους ερμηνεύουν ένα τέτοιο φαινόμενο; Αποτελούν άραγε μια ειδική κατηγορία ανθρώπων που είναι έτοιμοι μπροστά σε κάθε τι που τους ενοχλεί να υψώσουν το δάκτυλο, να αναλάβουν ρόλο εισαγγελέα με τη βεβαιότητα και τη σκληράδα του αναμάρτητου; Και δεν μιλώ για όσους υποκριτικά το κάνουν, θέλοντας να εκμεταλλευτούν καταστάσεις. Μιλώ για όσους ειλικρινά βγάζουν οργή και μίσος. Για τους Ροβεσπιέρους της καθημερινότητας, τους θαυμαστές της θανατερής του αγνότητας. Είναι άραγε το ίδιο άτεγκτοι με τους εαυτούς τους; Με τα παιδιά τους; Δεν έχουν αδυναμίες, τρωτές πλευρές; Δεν φοβούνται μήπως βρεθούν κάποτε στη θέση αυτών που κατηγορούν; Είναι υπεράνθρωποι ή απλώς συναισθηματικά ανάπηροι; Έχουν χωρίσει τον κόσμο σε μαύρο άσπρο και είναι ανίκανοι να σπαταλήσουν την ανθρωπιά τους στην άλλη πλευρά; Αυτοί οι άνθρωποι πάντα με τρόμαζαν και πάντα, το ομολογώ, μου προκαλούσαν οργή. Γιατί ήξερα ότι βγάζουν την πιο κακή πλευρά του εαυτού μας.
