Είναι νέος, ωραίος, πολλά υποσχόμενος αλλά και λίγο ασαφής… Ο Μανουέλ Μακρόν ξεκίνησε την πολιτική του πορεία προς τη γαλλική προεδρία ως ένα αουτσάιντερ και κατάφερε μέσα σε ελάχιστο χρόνο να ανατρέψει προγνωστικά και παραδοσιακούς πολιτικούς και πλέον να θεωρείται το απόλυτο φαβορί του δεύτερου γύρου απέναντι στην ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν.
Ωστόσο, ο 39χρονος Μακρόν με την επιτυχημένη επαγγελματική πορεία ως τραπεζίτης στη χρηματοοικονομική υπερδύναμη Rothschild & C έχει βαφτιστεί από τους Γάλλους δημοσιογράφους ως ο «Monsieur “et en même-temps”», που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει ο «Κύριος “ναι μεν, αλλά”».
Ναι, ο Μακρόν δεν έχει τη φθορά του πολιτικού συστήματος που κυβέρνησε τη Γαλλία στη μετα-Ντε Γκωλ εποχή, με Κεντροδεξιούς και Σοσιαλδημοκράτες να διαδέχονται ο ένας τον άλλον στην εξουσία. Μπορεί να πέρασε για λίγο, ως «ξένο σώμα» από την κυβέρνηση Ολάντ ως υπουργός Οικονομίας, επιλογή για την οποία επικρίθηκε έντονα ο Γάλλος πρόεδρος επειδή επέλεξε σε ένα τόσο νευραλγικό πόστο να τοποθετήσει τον «νεκροθάφτη» της αριστεράς, αλλά το γεγονός πως έφυγε μόνος του πριν τον απομακρύνουν από το υπουργείο αλλά και από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, τον έκανε να μοιάζει στα μάτια πολλών Γάλλων ως τον νέο αυτοδημιούργητο άνθρωπο που είναι εκτός του γαλλικού φθαρμένου πολιτικού κατεστημένου. Και αυτό του έδωσε το προβάδισμα στην κούρσα των προεδρικών εκλογών έναντι κυρίως του κεντροδεξιού Φρανσουά Φιγιόν για τον οποίο προεκλογικά τα σκάνδαλα διαφθοράς κάθισαν βαριά στην πλάτη του. Επιπλέον, αυτή η μετριοπαθής στάση του τον έκανε συμπαθή και στον ήπιο σοσιαλδημοκράτη ψηφοφόρο που δεν άντεξε την πιο ριζοσπαστική επιλογή των Σοσιαλδημοκρατών, αυτή του Μπενουά Αμόν.
Ωστόσο, ο Μακρόν ο οποίος φαντάζει πλέον ως επιλογή-μονόδρομος απέναντι στην ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, δεν έχει καταφέρει από τον Νοέμβριο του 2016 που ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του το αυτονόητο: Να αρθρώσει έναν σαφή πολιτικό λόγο με ξεκάθαρες θέσεις και προτάσεις για τη Γαλλία, αλλά και την Ευρώπη. Όσο κι αν απεύχομαι μια νίκη της Λεπέν, ωστόσο δεν μπορώ παρά να της αναγνωρίσω τη σαφή ακροδεξιά -εννοείται- θέση της για διάφορα θέματα, όπως για παράδειγμα το ευρώ. Ακόμα και ο Φιγιόν εξέφρασε δημόσια και με σαφήνεια τη θέση του για την Ευρώπη κατά την προεκλογική εκστρατεία όσο κι αν αυτή θύμισε μια Θατσερικού τύπου πολιτική, με την οποία έχω σαφή ιδεολογική αντίθεση. Ο Μακρόν δεν είπε τίποτα για την Ευρώπη προεκλογικά παρά μόνο στη χθεσινή του ομιλία λίγο μετά την ανακοίνωση των πρώτων αποτελεσμάτων. Και αυτά που είπε δεν είχαν τίποτε το ξεκάθαρο και το σαφές. Ακούσαμε για ακόμα μια φορά τη λέξη αλλαγή και επανίδρυση της Ευρώπης, χωρίς όμως να γίνεται αναφορά στον τρόπο και την κατεύθυνση αυτής της αλλαγής.
Και αυτό είναι μόνο ένα παράδειγμα του λόγου του. Για όλα τα θέματα της προεκλογικής αντιπαράθεσης, από το 35ωρο μέχρι το μεταναστευτικό, αναγνώριζε πάντα ότι πρέπει να αλλάξει η πολιτική, «αλλά την ίδια ώρα» (et en même temps) αναγνώριζε ούτε λίγο ούτε πολύ την ανάγκη να παραμείνουν και ως έχουν τα πράγματα…
Εν τω μεταξύ, ο Μακρόν μπορεί να έχει καταφέρει να συσπειρώσει τις δημοκρατικές δυνάμεις γύρω του από το πρώτο λεπτό, απέναντι στην υποψήφια του Εθνικού Μετώπου, ωστόσο κινδυνεύει να μείνει μόνος στην προεδρία με έναν ακροδεξιό πρωθυπουργό. Οι βουλευτικές εκλογές του ερχόμενου Ιουνίου θα είναι αυτές που θα κρίνουν τη γαλλική πολιτική σκηνή μέσα στην επόμενη πενταετία και το «En Marche!» (Εμπρός) του Μακρόν δεν είναι ένα κόμμα με στελέχη με μοιρασμένες αρμοδιότητες, αλλά ένα κίνημα εθελοντών που αποτελείται κυρίως από νέους ανθρώπους άπειρους (με ελάχιστες εξαιρέσεις) στη διαμόρφωση της πολιτικής.
Με λίγα λόγια, ο Μακρόν έχει το νέο και άφθαρτο, αλλά δεν έχει το «know how». Γεγονός που σημαίνει δύο πράγματα:
Ή ότι οι Γάλλοι θα ρισκάρουν και θα του δώσουν την ευκαιρία με κίνδυνο να «φάνε τα μούτρα τους», αλλά και να πετύχουν και μαζί με τους Γάλλους και η Ευρώπη.
Ή ότι θα αναγκαστεί να «συνθηκολογήσει» και να συμπράξει με ένα από τα κόμματα του παλιού κατεστημένου με πιο πιθανή συνεργασία αυτή των φθαρμένων Σοσιαλδημοκρατών και κατά συνέπεια θα δούμε μια επανάληψη λίγο πολύ της προηγούμενης πολιτικής.
