Τώρα μας λένε να στοιχηθούμε όλοι πίσω από τον Μητσοτάκη για να απαλλαγούμε απο τους αριστερούς αντιευρωπαιστές, όπως παλιά μας έλεγαν να στρατευτούμε όλοι κάτω από τον Τσίπρα για να απαλλαγούμε από τους διεφθαρμένους παλαιοκομματικούς. «Ή αυτοί ή εμείς», «ή θα τους τελειώσουμε ή θα μας τελειώσουν», σε νέα εκδοχή. Μας καλούν να γίνουμε σποράκι ενός χυλού χωρίς σχήμα, χωρίς αρχές, χωρίς μνήμη. Και δεν καταλαβαίνουν ότι αντιγράφουν το πρότυπο ΣΥΡΙΖΑ στην αναβίωση ενός νέου διχασμού, με την ίδια ρητορική παρόξυνση, την ίδια εχθροπάθεια, την ίδια ισοπεδωτική πόλωση, τώρα που σιγά σιγά δείχνει να καταλαγιάζει η μισαλλοδοξία που σκόρπισαν ανάμεσά μας οι πρώτοι διδάξαντες;
Θα 'θελα κάποιος από αυτούς που δέχονται να ταυτιστούν με τους ιστορικούς τους αντιπάλους να μου εξηγήσει σε τι διαφέρουν από τον κ. Καμμένο που πήγε στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και τους είπε συντρόφους.΄Ενας παλιός Οννεδίτης σαν κι αυτούς που φώναζαν «Στο Βίτσι και στο Γράμμο/ τους θάψαμε στην άμμο», τους εθνολαικιστές πολιτικούς που θεωρούσαν εθνομηδενιστές όσους δεν ακολουθούσαν τα λάβαρά τους, ίσως και τους πιο σκληρούς δεξιούς που θεωρούσαν το ΠΑΣΟΚ αν όχι παρακλάδι-κάλυμμα της τρομοκρατίας. Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ, λοιπόν, αποκάλεσε συντρόφους τους απογόνους της αριστεράς και του ΠΑΣΟΚ που γέμιζαν το Τάε Κβον Ντο. Της αριστεράς και του σοσιαλισμού, αν θέλουμε να μιλήσουμε με τους όρους των 90s.
Ποια είναι, όμως, σήμερα η πρόσκαιρη συγκολλητική ουσία αυτού του ανιστόρητου μείγματος; Ο αντιμνημονιακός αγώνας − στην ουσία η υποδαύλιση του μίσους εναντίον της άλλης μισής κοινωνίας. Του δεύτερου καζανιού του χυλού, εννοώ, που είχαν φτιάξει οι αντιμνημονιακοί μάγειροι.
Εγώ δεν την καταλαβαίνω έτσι την πολιτική. Η πολιτική είναι τα κόμματα, η ιστορία τους και η καταγωγή μας. Η πολιτική είναι ένας παλιός έρωτας που, ακόμα κι αν διαψεύδεται, δεν προδίδεται. Στο πρόσωπο του συντρόφου μας καθρεπτιζόμαστε, αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας, τη διαδρομή μας, τις ελπίδες και τις απογοητεύσεις μας, το όραμά και την πικρία μας, τα όνειρα και τις ματαιώσεις μας. Δηλαδή πάνω στα πρόσωπά μας είναι αχνές ρυτίδες χαραγμένες οι συντεταγμένες μας. Αν όμως αυτές οι συντεταγμένες δεν είναι η συντήρηση, ο θρησκευτικός πειθαναγκασμός, ο υποκριτικός πατριωτισμός, οι εθνικιστικές εμμονές, ο κοινωνικός καθωσπρεπισμός, πόσοι δεξιοί μένουν για να μείνουμε μαζί στην ίδια γειτονιά; Τι μας συνδέει από το παρελθόν και τα βιώματά μας για να μπούμε σήμερα παρέα στο μίξερ του ύστερου αντιαριστερισμού;
18°
