Tον Απρίλιο του 2010, ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την προσφυγή της Ελλάδας στο νεοσύστατο μηχανισμό στήριξης Ε.Ε-Δ.ΝΤ κι από τότε ο όρος «οικονομική κρίση» μπήκε για τα καλά στην καθημερινότητα όλων μας.
Τρία Μνημόνια και σχεδόν έξι χρόνια μετά, η λέξη «κρίση» δεν λέει να φύγει από το λεξιλόγιό μας παρόλο που κάποιοι ενοχλητικοί αριθμοί δείχνουν ότι η κρίση τελείωσε. Περίπου από το 2012 και μετά, τα βασικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας παρουσιάζουν μια μίζερη σταθεροποίηση. Μπορεί η ανεργία από το 9,6% του 2009 να εκτοξεύτηκε στο 24,4% του 2012, αλλά από τότε οι μεταβολές είναι μικρές: 27,5% το 2013, 26,5% το 2014, 24% στο γ΄ τρίμηνο του 2015. Αντίστοιχα, το ΑΕΠ της χώρας κατέρρευσε από τα 237,5 δισ. ευρώ του 2009 στα 191,2 δισ. του 2012 αλλά από τότε οι μεταβολές είναι οριακές: 180,34 δισ. το 2013, 177,5 δισ. το 2014.
Ταυτόχρονα, οι σημερινοί νέοι ηλικίας μεταξύ 18-22 ετών πήγαν σχολείο στα χρόνια της κρίσης, πέρασαν στο πανεπιστήμιο, πολλοί έχουν ήδη αποφοιτήσει, αρκετοί αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν. Γνώρισαν το ΠΑΣΟΚ σε μονοψήφια ποσοστά και τη Νέα Δημοκρατία να δυσκολεύεται να ξεπεράσει το 30%. Οι περισσότεροι έχουν ήδη προλάβει να ψηφίσουν 4-5 φορές ΣΥΡΙΖΑ, κάποιοι 4-5 φορές Χρυσή Αυγή. Δεν πρόλαβαν τα χρόνια της αφθονίας, δεν συμμετείχαν στο πάρτι, ακούνε για «κρίση» αλλά βασικά προσπαθούν να τη μαντέψουν μέσα από τις αφηγήσεις των θυμωμένων γονιών τους.
Κοινώς, εδώ και 2-3 χρόνια, η χώρα δεν βρίσκεται σε οικονομική κρίση, είναι απλώς μια καινούργια χώρα. Αποδυναμωμένη, φτωχότερη και απαισιόδοξη. Πλέον ο όρος «κρίση» κυρίως εκφράζει μια νοσταλγία του παρελθόντος, εξυπηρετεί περισσότερο λαϊκίστικες υποσχέσεις δήθεν γρήγορης υπέρβασής της παρά περιγράφει τη σημερινή Ελλάδα.
Η κρίση δεν ήταν η «εποχική γρίπη» που κάποιοι υποσχέθηκαν αλλά εκείνο το ιστορικό γεγονός που άλλαξε ριζικά κι αμετάκλητα την Ελλάδα. Όσο πιο γρήγορα αποδεχθούμε τη νέα πραγματικότητα, τόσο πιο γρήγορα θα μπορέσουμε να την αντιμετωπίσουμε και να τη βελτιώσουμε. Οι συγκρίσεις με το 2009 δεν βοηθούν, οι αναλογίες με την ευημερία προηγούμενων δεκαετιών συνεισφέρουν μονάχα στην εδραίωση της μαζικής κατάθλιψής μας.
Το καύσιμο της Νέας Ελλάδας δεν μπορεί να είναι η νοσταλγία, το εθνικό όραμα δεν μπορεί να είναι η «αυτοδίκαιη» αποκατάσταση παροχών και προνομιών που δόθηκαν σε εντελώς διαφορετικές και κοινωνικές συνθήκες. Τώρα που αλλάξαμε όλα τα βαγόνια χωρίς αποτέλεσμα, ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τρένο και προορισμό.
15°
