Η τελευταία συνεδρίαση της Ολομέλειας στη Βουλή κατέδειξε με σαφήνεια τα πραγματικά όρια, ή καλύτερα το έλλειμμα ορίων εντός του οποίου μπορεί να κινηθεί το πολιτικό σύστημα εν γένει, η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση ειδικότερα.
Το αντικείμενο βεβαίως αφορούσε το Μεσοπρόθεσμο. Η ουσία ωστόσο του πολιτικού λόγου που αρθρώθηκε αφορούσε το μακροπρόθεσμο μέλλον της χώρας. Οι ενδείξεις είναι απογοητευτικές.
Το πολιτικό σύστημα ως συνεχιστής και αναπαραγωγός του τρόπου διαχείρισης της Μεταπολίτευσης, παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς, κατέδειξε πως τα πραγματικά περιθώρια που διαθέτει περιορίζονται σε μία ρητορική αντιπαράθεση θεατρικού χαρακτήρα χωρίς επιμύθιο ή δίδαγμα, κυρίως χωρίς κάθαρση ή προοπτική.
Σε ρόλο καρικατούρα του Σίσυφου, κυβέρνηση και αντιπολίτευση εναλλάσσονται στις θεατρικές πράξεις, αφού οι δυνατότητες παρέμβασής τους είναι απόλυτα «κλειδωμένες» από τις συμφωνίες που υπεγράφησαν με τους δανειστές. Αυτή την εικόνα της ουσιαστικής αδυναμίας κατέδειξε το τελευταίο Eurogroup όπου η Αθήνα λειτούργησε ως απλώς παρατηρητής, για λόγους ευγένειας της επιτρέπεται ακόμη, σε μία διαμάχη μεταξύ των βασικών παικτών που αφορά τις δικές τους προτεραιότητες. Αυτή είναι η αδυσώπητη μοίρα του δανειζόμενου-ικέτη. Να παρακολουθεί ανήμπορος διότι απλώς πτώχευσε και χρωστά. Υπ’ αυτήν και μόνο την έννοια η υπόθεση Ελλάδα παραπέμπει σε τραγωδία. Μόνον που οι πολίτες αυτής της χώρας δεν φαίνονται να είναι σε θέση να αποδεχθούν την πραγματικότητα και τι αυτή τους επιφυλάσσει. Αυτή την εμπλοκή μεταξύ πραγματικότητας και εφικτού κατέδειξε η τελευταία συνεδρίαση της Βουλής. Απούσα η αλήθεια και βεβαίως η συνειδητοποίηση πως χωρίς συμφωνία επί της αρχής και επί των προτεραιοτήτων μεταξύ των κομμάτων με δυνατότητα συνεννόησης, η παρτίδα για την ελληνική κοινωνία είναι χαμένη για τα καλά.
Τι συνέβη στις Βρυξέλλες στις 22 Μαΐου; Η Αθήνα αποδέχτηκε το Μεσοπρόθεσμο, όλα τα προαπαιτούμενα, τα υψηλά ποσοστά πρωτογενών πλεονασμάτων. Μόνο που όλα αυτά εντάσσονται στις υποχρεώσεις της Αθήνας ως πτωχευμένης χώρας με κολοσσιαίες δανειακές υποχρεώσεις. Η ελληνική κυβέρνηση δεν πήρε ούτε την περίφημη δόση των 7 δις, ούτε δέσμευση για την απομείωση (όχι ονομαστική) του χρέους. Για τη μεν δόση υπάρχει χρόνος. Για το δε χρέος δεν υφίσταται επί της ουσίας τέτοιο ζήτημα. Αν και εφόσον κρίνουν οι δανειστές για λόγους δικής τους εσωτερικής ισορροπίας μπορεί και να συμφωνήσουν να απομειώσουν διά της επιμηκύνσεως και περιόδου χάριτος το χρέος. Αν θέλουν. Αντιθέτως η Αθήνα δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι για πολλές δεκαετίες σε θέση να παζαρέψει. Ούτε (για λόγους πολιτικής ορθότητας) να «διαπραγματευτεί». Τελεία και παύλα. Όλα αυτά τα γνωρίζουν ο κ. Τσίπρας, ο κ. Μητσοτάκης, η Φώφη Γεννηματά, ο Σταύρος Θεοδωράκης και όλοι όσοι αυτή την περίοδο διαγκωνίζονται στο πολιτικό προσκήνιο και παρασκήνιο. Ποτέ η Αθήνα, ούτε του Γιώργου Παπανδρέου, ούτε του Σαμαρά, ούτε του Τσίπρα, δεν είχε δυνατότητα «διαπραγμάτευσης». Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται μόνο ως εσωτερικός κώδικας πολιτικού αποπροσανατολισμού. Η χώρα χρωστά, πήρε δανεικά, έχει πτωχεύσει, συντηρείται τεχνητά και θα συντηρείται τεχνητά αποπληρώνοντας με πόνο και με δάκρυα τα χρέη της για τα επόμενα εκατό και πλέον έτη. Ο Χαρίλαος Τρικούπης από τον τάφο του θυμάται και προειδοποιεί.
Πού εντοπίζεται το πρόβλημα. Στο ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση συμπεριφέρονται λες και υφίστανται περιθώρια ελιγμών και δυνατότητα εξόδου από την επιτροπεία. Ότι δηλαδή το (τα) Μνημόνιο μπορεί και να ανήκει στο παρελθόν και πως η όποια ελληνική κυβέρνηση θα είναι σε θέση να σχεδιάσει και να προγραμματίσει κατά το δοκούν. Κουραφέξαλα. Ούτε θα μπορεί να σχεδιάσει ούτε να προγραμματίσει χωρίς την άδεια και τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών της. Η εικόνα του Ευκλείδη Τσακαλώτου στο Eurogroup της Δευτέρας ήταν χαρακτηριστική. Ευτυχώς που η Αθήνα εξακολουθεί να διαθέτει το δικαίωμα να παρίσταται. Μέχρις εκεί. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν το Βερολίνο, το Παρίσι, ο πρόεδρος της Ευρωζώνης, ο επικεφαλής του ESM και ο εκάστοτε εκπρόσωπος του ΔΝΤ. Δηλαδή η ομάδα των «5». Όταν χρωστάς και έχεις βάλει υποθήκη το μαγαζί, ξέρεις τι σε περιμένει.
Το δεύτερο πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι οι πολίτες δεν έχουν συνειδητοποιήσει πως η κατάσταση είναι πολύ πιο σοβαρή. Πως όταν χρωστάς πρέπει να αποπληρώσεις τα δανεικά. Πως τα δανεικά δεν είναι περιουσία τους. Πως δεν τους οφείλει κανένας αλλά αυτοί οφείλουν σε πολλούς και πολλά. Διότι το κράτος είναι οι πολίτες του. Τα Μνημόνια και τα Μεσοπρόθεσμα δεν επιβάλλονται για λόγους τιμωρίας αλλά για να πάρουν πίσω οι δανειστές τα λεφτά που δάνεισαν. Είναι απόλυτα λογικό, τρομακτικό και θλιβερό, αλλά είναι πραγματικό. Δεν υπάρχουν τοκογλύφοι και κακοί τραπεζίτες. Υπάρχουν κακοί διαχειριστές, πολυέξοδοι νοικοκυραίοι και αποτυχημένα νοικοκυριά που καταδίκασαν την Ελλάδα να πτωχεύσει. Όλοι μαζί τα φάγαμε και ακόμη τα τρώμε, αλλά το στομάχι του Έλληνα είναι επιλεκτικό σαν του Καραγκιόζη. Τρώω τα δικά μου, τα δικά σου και όλων των άλλων αλλά είμαι δημοκράτης, καλός τε και τρυφερός μοναχοφαγάς. Και όταν δεν τρώω δεν πληρώνω γιατί είμαι μάγκας. Αυτό του δίδαξαν του «Μαυρομάτη» οι αγορητές στη Βουλή και τον έπεισαν για τα ιστορικά δίκαια του έθνους και του γένους. Ξέχασαν πως όταν χρωστάς ενεχυριάζεις τα περιουσιακά σου στοιχεία και τις μετοχές σου, εκτός αν λέγεσαι Μπόμπολας, οπότε μπορεί οι τράπεζες να κάνουν τα στραβά μάτια. Μόνον που όλοι οι Έλληνες δεν είναι ούτε Μπόμπολες, ούτε και Σαββίδηδες. Είναι απλώς ο Μήτσος και ο Κωστής και η Μαριώ.
Στη Βουλή την Πέμπτη που πέρασε εξελίχθηκε μία θεατρική πράξη που αν και δραματική παρουσιάστηκε ως φάρσα. Αόρατα νήματα κινούσαν τα μέλη των πολιτικών ηγετών που σε εφαρμογή του νόμου του πολιτικού αυτισμού ξέκοψαν από κάθε τι πραγματικό για να κρύψουν την απόγνωσή τους στο σύμπαν της φαντασίωσης. Τη Δευτέρα που πέρασε η Ελλάδα προσγειώθηκε στο χωμάτινο διάδρομο ενός επαρχιακού αεροδρομίου της Ευρώπης. Ούτε δόση, ούτε χρέος, ούτε υποσχετική. Καθίστε, δουλέψτε, δημιουργήστε, παλέψτε. Τα ψέματα τελείωσαν και πάρτε το χαμπάρι. Μας χρωστάτε και δεν σας χρωστάμε. Καταναλώσατε ακόμη και την υπεραξία του Παρθενώνα. Έφθασε η ώρα να το καταλάβετε. Συνέλθετε γιατί δεν διαθέτετε ούτε χρόνο ούτε και χώρο για αστειότητες. Αυτά μας είπαν.
20°
