Μέσα στο µετα-αντιµνηµονιακό χάος που επικρατεί, µε πειθαρχικές διώξεις σε ευσυνείδητους εισαγγελείς όπως η περίπτωση Ντογιάκου, µε απροκάλυπτα βρώµικους διαγωνισµούς καναλιών και ξαφνικές αλλαγές σε διατάξεις (που απαγόρευαν σε εργολάβους να είναι ιδιοκτήτες καναλιών), µε (κρυφές) προσλήψεις στο βαλσαµωµένο πια δηµόσιο, µε όλα τα ευτράπελα που συµβαίνουν γύρω µας και µε την εκκωφαντικά σιωπηλή συναίνεση µεγάλης µερίδας του κόσµου που είτε απλά δε γνωρίζει, είτε κουράστηκε να ελπίζει, είτε απλώς απέχει, είτε ακόµα νοµίζει πως προστατεύει τα λίγα ψίχουλα που του έµειναν. Μέσα σε όλο αυτό, είµαστε ακόµα ζωντανοί. Σα ροκ συγκρότηµα. Ο ίδιος κόσµος πιθανόν που τα τελευταία χρόνια φώναζε δυνατά για τα µύρια κακά της µοίρας µας, που έβριζε όποιον έλεγε κάτι εκτός του υστερικού ρεπερτορίου του αγανακτισµένου όχλου, οδηγώντας την πιο συντηρητική συµµαχία των Συριζανελικών στο να γίνει κυβέρνηση.
Μιας και είµαι όµως ένας απλός ράπερ µε ξενικό επίθετο, θα επικεντρωθώ (για άλλη µια φορά) σ’ ένα συγκεκριµένο ελληνικό σύµπλεγµα σχετικό µε τη δουλειά µου, τη διαβόητη ΑΕΠΙ και τις εξωφρενικά ευνοϊκές διατάξεις που έφερε το Υπουργείο Πολιτισµού όσο εµείς κάναµε τα µπάνια µας (αν τα κάναµε κι αυτά).
«Αρχές Ιουλίου το Υπουργείο Πολιτισµού έφερε στη Βουλή το νοµοσχέδιο για τα πνευµατικά δικαιώµατα. Και ήταν καλό. Είχε θετική αποδοχή από όλα τα ενδιαφερόµενα µέρη. Και τους δικαιούχους και τους οργανισµούς και τους χρήστες. Μόνο στην ανώνυµη εταιρεία ΑΕΠΙ δεν άρεσε. Δύο µέρες µετά ωστόσο, άγνωστο γιατί, το υπουργείο το απέσυρε».
Αυτά έγραφε η «Εφηµερίδα των Συντακτών», παρακαλώ, πριν λίγες µέρες. Tι ακριβώς συνέβη λοιπόν;
Μα αυτό που γίνεται παντού και σε όλα τα επίπεδα: Το παλιό κατεστηµένο αντιστέκεται µε όλα τα µέσα και η κυβέρνηση ακούει και υπακούει. Έτσι κι αλλιώς είναι εξαρχής εχθρική προς κάθε αλλαγή και µεταρρύθµιση (ιδιαίτερα σε όσες έχουν ευρωπαϊκή προέλευση) και ιδιαιτέρως φιλική προς όποια συντεχνία, οργανισµό και εταιρία θέλει τα πράγµατα να µείνουν όπως έχουν. Για την Ελλάδα, ρε γαµώτο.
Έτσι κι αλλιώς πάνω σε αυτό το παλιό κατεστηµένο πάτησε για να ανέβει ενώ παράλληλα διαφήµιζε ότι «τελειώσαµε µε το παλιό». Μια κυβέρνηση βαθιά συντηρητική και τόσο διαπλεκόµενη όσο το ΠΑΣΟΚ στις παλιές του δόξες – δηλαδή, πολύ.
Το νοµοσχέδιο, λοιπόν, πριν αποσυρθεί και τροποποιηθεί ήταν καλό. Κατά την ΑΕΠΙ Α.Ε. ήταν φυσικά κάκιστο.
«Είχε ένα πλέγµα ρυθµίσεων, που εξασφάλιζε τη συµµετοχή των δικαιούχων στη διαδικασία λήψης αποφάσεων όλων ουσιαστικά των οντοτήτων διαχείρισης δικαιωµάτων και θεσµοθετούσε τη διαφανή και βιώσιµη λειτουργία τους, αλλά και ένα ορθολογικό πλαίσιο κυρώσεων».
Παρά την οµόθυµη θετική αποδοχή του από όλα τα ενδιαφερόµενα µέρη, δικαιούχους, οργανισµούς και χρήστες, µε µόνη εξαίρεση την ΑΕΠΙ που το πολέµησε σθεναρά, φαίνεται πλέον πως για άγνωστους λόγους, ξηλώνεται.
«Πιστεύουµε πως η ενσωµάτωση στην ελληνική νοµοθεσία της Ευρωπαϊκής Οδηγίας για τη Συλλογική Διαχείριση και τη Διασυνοριακή Αδειοδότηση αποτελεί ιστορική ευκαιρία για την εξυγίανση και τον εξορθολογισµό της Συλλογικής Διαχείρισης στην Ελλάδα».Βιργινία Κόκιου, πρόεδρος της Ελληνικής Eνωσης Εκδοτών Μουσικής
Κάπως έτσι µου µίλησε και ο φίλος και συνάδελφος (ενίοτε ραπάρει κιόλας) Φοίβος Δεληβοριάς, o oποίος εκτός των άλλων είναι και πρόεδρος του Συλλόγου Συνθετών Στιχουργών «το Μέτρον», µιας ανεξάρτητης προσπάθειας που από το 2013 προσπαθεί να πιέσει για αλλαγές: «Δεν πρέπει να χάσουµε αυτή τη µοναδική ευκαιρία που µας δίνει η ευρωπαϊκή οδηγία ώστε να αλλάξει το απαράδεκτο καθεστώς που χρόνια τώρα η ΑΕΠΙ και οι προηγούµενες κυβερνήσεις έχουν επιβάλει στην Ελλάδα. Δυστυχώς η διχόνοια και η αδιαφορία µεταξύ ηµών των δηµιουργών αποσπά την προσοχή από το σηµαντικότερο, που είναι να µπει κάποια τάξη στην ΑΕΠΙ χωρίς αυτή να κλείσει όπως η ίδια απειλεί ότι θα κάνει. Μάλιστα στο πρώτο νοµοσχέδιο (πριν αυτό αλλάξει) προβλεπόταν µια ρυθµιστική αρχή και ένας επίτροπος που θα απέτρεπε τέτοιου είδους εξελίξεις».
Τις τελευταίες µέρες η ΑΕΠΙ έστειλε επιστολή προς τον υπουργό Πολιτισµού κ. Μπαλτά η οποία χειροκροτούσε το τροποποιηµένο νοµοσχέδιο υπέρ της, µε την υπογραφή (κατά τα λεγόµενα της ΑΕΠΙ) 250 δηµιουργών. Αυτή η επιστολή κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο από φιλοκυβερνητικά µέσα όπως το left.gr και το e-tetradio, πράγµα επίσης εξόφθαλµα παράδοξο αφού µιλάµε για µια ΑΕ που καλύπτεται από νόµους κοµµένους και ραµµένους στα µέτρα της και που εισπράττει κατά βούληση και µε αστυνοµική συνοδεία από χιλιάδες (µικρούς κυρίως) επιχειρηµατίες µε το τετραγωνικό µέτρο! Πόσο µα πόσο αριστερό µπορεί να είναι αυτό;
«Ενηµερώθηκα από συναδέλφους που έχουν υπογράψει τη συγκεκριµένη επιστολή ότι το όνοµά µου προστέθηκε εκ παραδροµής και ως εκ τούτου θεωρώ ότι το θέµα έχει λήξει». Βασίλης Δερτιλής
«Αισθάνοµαι την επιτακτική ανάγκη να ανακαλέσω την υπογραφή µου στο υπάρχον κείµενο. Η αλήθεια είναι ότι λόγω ελλιπούς ενηµέρωσης την πάτησα, όπως και πολλοί άλλοι δηµιουργοί σαν κι εµένα. Στηρίζω τη συλλογική διαχείρηση των πνευµατικών µας δικαιωµάτων στα πλαίσια της µη κερδοσκοπικής συναιτερικής βάσης –όπως γίνεται άλλωστε σε όλη την Ευρώπη– και εύχοµαι ένα καλύτερο µέλλον». Ευσταθία
Μάλιστα. Κάποιοι από τους 250 δε γνώριζαν καν για την εν λόγω επιστολή, κάποιοι άλλοι το ξανασκέφτηκαν, ενώ κάποια ονόµατα δεν αντιστοιχούν σε κανένα δηµιουργό! Είναι πάγια τακτική της ΑΕΠΙ εδώ και χρόνια να µοστράρει σεβαστά κι αγαπητά ονόµατα µελών της, όταν κάποιος καταφέρει να την καλέσει σε µια αίθουσα δικαστηρίου ή στην προκειµένη περίπτωση να τη φέρει αντιµέτωπη µε την πιθανότητα αλλαγής του νόµου. Δεν κατηγορώ βέβαια κανέναν γιατί τις περισσότερες φορές είναι η άγνοια και η απελπισία που υπογράφει κι όχι τα ίδια τα χέρια.
Παρόλα αυτά το ΥΠΠΟ, ο κ. Μπαλτάς και η κυβέρνηση δεν έχουν δικαιολογίες. Δε θέλουµε τροποποιηµένα προϊόντα και ιδιαίτερα φιλικά προς κάθε είδους µονοπώλια και διαπλοκές. Φέρτε το νοµοσχέδιο όπως ήταν πριν τροποποιηθεί. Έλεος.
