Tον Οκτώβριο του 2014, η δημοσιογράφος Φιλιώ Κοντραφούρη, σε ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ με τον τίτλο «Οι Αφγανοί του Ελληνικού Στρατού», αφηγήθηκε τη συγκλονιστική ιστορία των Αφγανών μεταφραστών και διερμηνένων που βοήθησαν την ελληνική αποστολή στην Καμπούλ στο πλαίσιο των επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ εναντίον των Ταλιμπάν.
Όταν οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις αποχώρησαν από το Αφγανιστάν, οι άνθρωποι αυτοί έμειναν πίσω, εκτεθειμένοι στα μάτια των Ταλιμπάν και των υποστηρικτών τους, ως εκείνοι που συνεργάστηκαν με τον ξένο «εισβολέα». Κάτι ανάλογο συνέβη σχεδόν με όλους τους μεταφραστές που συνεργάστηκαν με τις ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις αλλά τουλάχιστον σε άλλες χώρες η πίεση της κοινής γνώμης και των ΜΜΕ απέδωσε καρπούς, παρά τα όποια γραφειοκρατικά προβλήματα. Για παράδειγμα, με προσωπική απόφαση του Μπαράκ Ομπάμα, μέχρι το τέλος του 2016 οι ΗΠΑ αναμένεται να έχουν εκδώσει 7.000 ειδικές βιζές, συγκεκριμένα γι’ αυτούς τους ανθρώπους.
Ακολουθώντας την τακτική των Ευρωπαίων ομολόγων του, στις 16 Ιανουαρίου του 2015, ο τότε υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Δένδιας, μετά κι από σχετική εισήγηση του τότε αρχηγού ΓΕΕΘΑ Στρατηγού Κωσταράκου, στάλθηκαν από το ΓΕΕΘΑ στο Υπουργείο Εξωτερικών τα πλήρη στοιχεία των Αφγανών μεταφραστών, προκειμένου να ξεκινήσουν οι διαδικασίες έκδοσης βίζας γι’ αυτούς αλλά και για τις οικογένειές τους. Η ελπίδα είχε γεννηθεί.
Όταν λοιπόν πριν από μερικές μέρες εντόπισα ένα νέο σχετικό ρεπορτάζ της κ. Κοντραφούρη στην Καθημερινή, υπέθεσα ότι αυτό θα αφορούσε το νέο ξεκίνημα αυτών των ανθρώπων στη χώρα μας ή έστω τις δυσκολίες προσαρμογής που αντιμετωπίζουν στην Ελλάδα. Δυστυχώς, έπεσα έξω. Σήμερα, σχεδόν 1,5 ετός μετά την υπόσχεση που έλαβαν από την Πολιτεία, οι άνθρωποι αυτοί παραμένουν διασκορπισμένοι στο Αφγανιστάν και στην Τουρκία, περιμένοντας ακόμα να παραλάβουν τις ελληνικές βίζες τους, με τη ζωή τους να παραμένει διαλυμένη. Ένας μάλιστα διερμηνέας θρηνεί το θάνατο του 7χρονου γιου του, του οποίου η καρδιά σταμάτησε να χτυπά μέσα σε μια από τις πολλές λαστιχένιες βάρκες που ξεκινούν από τα τουρκικά παράλια για τα ελληνικά νησιά.
Με το ζήτημα να μοιάζει να αποτελεί εδώ και καιρό αρμοδιότητα του Υπουργείου Εξωτερικών, οι απορίες που προκύπτουν είναι κάτι παραπάνω από εύλογες. Τι απέγιναν οι βίζες των συγκεκριμένων ανθρώπων; Ασχολείται κάποια υπηρεσία του υπουργείου με το ζήτημα; Αν οι βίζες τους έχουν τελικά απορριφθεί, γιατί έστω δεν ενημερώνονται; Γιατί το ελληνικό κράτος τους επιτρέπει ακόμα να ελπίζουν; Αν έχουν απορριφθεί, γιατί απορρίφθηκαν; Πώς είναι δυνατόν να αγνοούνται με τέτοια ευκολία οι σχετικές ηγεσίες της στρατιωτικής ηγεσίας που (ανα)γνωρίζει τη συνεισφορά των συγκεκριμένων ανθρώπων;
Γιατί η Ελλάδα εγκατέλειψε τους ανθρώπους που τη βοήθησαν και την αγάπησαν; Εκείνοι ρίσκαραν τη ζωή τους, ώρα να… ρισκάρουμε κι εμείς τη μακάρια νηφαλιότητα της ελληνικής γραφειοκρατίας.
20°
