Παραφράζοντας το παλιό δίλημμα «βαρβαρότητα ή σοσιαλισμός» που είχε τεθεί πριν από έναν και πλέον αιώνα, στις μέρες θα μπορούσαμε να πούμε «βαρβαρότητα ή ορθολογισμός». Το κύμα του ανορθολογισμού, του λαϊκισμού, της μισαλλοδοξίας, ακόμη και των ψυχώσεων που πλημμυρίζει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και φτάνει πέραν του Ατλαντικού δεν ενέσκηψε ξαφνικά. Μπολιάστηκε από μια πρωτοφανή κρίση αξιών, κρίση πολιτισμική και ηθική, δηλητηριάζοντας ευρύτερες κατηγορίες πολιτών.
Ο κυνισμός, το ευτελές, το ποταπό, το μικροπρεπές, έχουν προσβάλει ένα αξιοσημείωτο τμήμα του κοινωνικού σώματος. Ο ατομικισμός υποκαθιστά το κοινό συμφέρον. Η οποιαδήποτε μορφή συλλογικότητας εξοβελίζεται. Ο φθόνος φωλιάζει σε μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Ένα γενικότερο κλίμα αδιαφορίας, αναισθησίας, κακεντρέχειας και ωχαδελφισμού διαμορφώθηκε.
Αξίες και αρχές βάλλονται ανεπανόρθωτα. Η αξιοπρέπεια τείνει να γίνει είδος εν ανεπαρκεία. Το ήθος αντιμετωπίζεται ως αδυναμία. Η ελευθερία της γνώμης, η κριτική σκέψη, η ακηδεμόνευτη βούληση θεωρούνται «άνθη του κακού», στον βιότοπο της δημόσιας ζωής. Στην εποχή, λοιπόν, της ακραίας ιδιωφέλειας και ιδιοτέλειας, της ισοπέδωσης και της χυδαιότητας, ο αξιακός κώδικας του καθενός μας δοκιμάζεται.
Οι εξελίξεις στον Δημοσιογραφικό Οργανισμό Λαμπράκη, δεν είναι αποκαλυπτικές μόνο για τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις. Αλλά και για τη συνεπή στάση που επιδεικνύουν σπουδαίες και άριστες πένες του, με πρώτο τον Γιάννη Πρετεντέρη, υπερασπιζόμενες το δικαίωμα στην έκφραση. Πράξη κορυφαίας αξιοπρέπειας, ωστόσο, ήταν και η παραίτηση του διευθυντή της εφημερίδας Τα Νέα Δημήτρη Μητρόπουλου. Η άρνησή του να υποταχθεί και να συμφιλιωθεί με τις ορέξεις μιας εξουσίας, που ενδύεται μάλιστα τον προοδευτικό μανδύα, είναι πράγματι γενναία και ταυτόχρονα φωτεινό παράδειγμα ξεχωριστού ήθους.
Πάντως, τους σκοτεινούς καιρούς που ζούμε μας υπενθυμίζει και μια εμβληματική φυσιογνωμία της Αριστεράς, ο Μίκης Θεοδωράκης. Σχολιάζοντας τον επιχειρούμενο στραγγαλισμό και χειραγώγηση του ΔΟΛ, δήλωσε ότι «δεν υπάρχει χειρότερος ολοκληρωτισμός απ’ αυτόν που επέβαλαν στους λαούς τους οι ποικιλώνυμοι πρώην “αριστεροί”, στις περιπτώσεις που πέτυχαν να μετεξελιχθούν σε κρατική εξουσία».
17°
