Έχω δυο φίλους. Παλιούς φίλους. Ο ένας –ας τον πούμε Α– αυτοπροσδιορίζεται πλέον ως αντισύριζα και δεν σταματά λεπτό να καταγγέλλει και να βρίζει την κυβέρνηση. Λίγο πολύ υποστηρίζει πως όλοι οι ψηφοφόροι του Σύριζα είναι άξεστοι και αμόρφωτοι και πως, αν ζούσαμε σε άλλες εποχές, θα τον είχαν σφάξει με το κονσερβοκούτι.
Ο άλλος –ο Β– βρίσκεται στον αντίποδα. Κάποτε ήταν ένας σκεπτόμενος και καλλιεργημένος άνθρωπος. Τώρα, δείχνει μια ανεξήγητη σπουδή στο να δικαιολογήσει ή και να εκθειάσει κάθε κυβερνητική επιλογή. Μοιραία λοιπόν έχει αναπτύξει μια εντυπωσιακή ικανότητα στα άλματα λογικής:
«ΕΝΦΙΑ υπάρχει σε όλη την Ευρώπη. Είτε το θέλουμε είτε όχι, αυτή είναι η αλήθεια!» μου είπε ο Β σε μια πρόσφατη συζήτησή μας.
«Μα εσύ ο ίδιος ήσουν έξαλλος όταν τον πληρώναμε επί Σαμαρά. Έλεγες ότι είναι ένας άδικος φόρος και ότι ο Τσίπρας θα τον καταργήσει».
«Είδες;» μου απάντησε. «Τα λες και μόνος σου. Εκείνοι μας τον επέβαλαν. Και τώρα ζητάς από εμάς να απολογηθούμε!»
Ο Α και ο Β έχουν πάψει να μιλούν μεταξύ τους. Δεν είναι επισήμως τσακωμένοι, αλλά αποφεύγει ο ένας τον άλλον όπως ο διάβολος το λιβάνι. Έτσι, ο συνδετικός τους κρίκος είμαι εγώ. Και ας με κατηγορούν και οι δύο σαν δάκτυλο του αντιπάλου.
«Καταρχάς, όλο αυτό ήταν απάνθρωπο. Δεν μπορείς να κλείνεις τόσες ψυχές για τόσες ώρες στην απομόνωση!»
«Ναι, ταλαιπωρήθηκε ο φουκαράς ο Μαρινάκης...»
«Έλα, κόψε τις ειρωνείες. Εσείς που δεν έχετε δουλέψει μια ώρα στη ζωή σας, δεν δικαιούστε να τα λέτε αυτά».
«Τι; Εγώ δεν έχω δουλέψει μια ώρα στη ζωή μου;»
«Ο Φίλης σίγουρα δεν έχει δουλέψει. Και μια που το έφερε η κουβέντα για την αριστεία τι έχεις να πεις; Τη Στεφανίδη γιατί την έβρισε η φυλλάδα σας;»
Στο προσφυγικό, παραδόξως, φαίνεται πως υπάρχει μια κάποια σύγκλιση. Με τη διαφορά πως ο Α επιμένει ότι για όλα φταίει ο Σύριζα.
«Αν η κυρά Τασία δεν είχε απευθύνει ανοιχτή πρόκληση, τώρα το πρόβλημα δεν θα υπήρχε».
«Ρε συ Α, σοβαρέψου. Μιλάμε για μια τεράστια ανθρωπιστική τραγωδία. Δεν δημιουργήθηκε όλο αυτό εξαιτίας του Σύριζα».
«Και τώρα φτιάχνουν χοτ σποτ παντού. Αντί να τους μαντρώσουν και να τους στείλουν πίσω στην Τουρκία…»
Ο Β είναι πολύ πιο ευαίσθητος.
«Δεν μπορούμε να αφήσουμε τους ανθρώπους αυτούς στο έλεος του Θεού. Διάολε, αριστεροί είμαστε!».
«Ναι, αλλά οι συνθήκες ζωής στους καταυλισμούς…».
«Τι να σου κάνει μωρέ και η κυβέρνηση; Ας έδιναν οι ξένοι περισσότερα λεφτά ή ας μας κούρευαν το χρέος. Τουλάχιστον τώρα στέλνουμε και μερικούς πίσω στην Τουρκία».
Έχω δυο φίλους. Παλιούς φίλους. Δεν συνομιλούν μεταξύ τους. Κι όμως στην πραγματικότητα συγκατοικούν. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
18°
