Κοινωνία γαλουχημένη στην ήσσονα προσπάθεια, στα εύκολα. Όχι στα άξια, μόνο στα δικά μας, τα σίγουρα, τα συντεχνιακά. Κοπάνα στο δημόσιο, αλλά μισθάρες και σύνταξη στα 50. Ετεροαπασχόληση γιατί ο μισθός δεν ανταποκρίνεται στα «προσόντα» μας, κι αν δεν μπορούμε αλλιώς, «δικαίως» φακελάκια, μίζες για να συμπληρώσουν τη «μεγαλοσύνη» μας. Οι μαξιμαλιστικές συντεχνίες άγρυπνοι φρουροί όλων αυτών των διαχρονικά αντικοινωνικών συμπεριφορών, ακόμη και σήμερα στην άκρη του γκρεμού.
Φοροαπαλλαγές, φοροδιαφυγές και φοροκλοπές ατιμώρητες στον ιδιωτικό τομέα και με το γράμμα του «πελατειακού» νόμου. Από το Κόμμα το «δικό» μας, ξεπληρώνοντας με ψηφαλάκια τις συντεχνίες να καταλάβουν τη Βουλή για να διαιωνίσουν το πελατειακό σύστημα. Κι αν άλλο Κόμμα υπερακοντίζει, «δικό» μας γίνεται. Εύκολα. Ο σκοπός ειναι ιερός, γιατί ειναι ο Δικός μας, ή αυτός της φάρας μας.
Έτσι και σήμερα το άλλο Κόμμα της ελπίδας συνεχίζει την αντικοινωνική παράδοση, με κατ’ επίφαση αριστερό πρόσημο. Αλισβερίσια εξουσίας των συγγενών, των συζύγων, των κολλητών. Είναι η Αριστερά που δεν αντέχει τη διαφάνεια, την αξιολόγηση, την αξιοκρατία. Η σχέση της με τις ιδέες μιας σύγχρονης, ευρωπαϊκής Αριστεράς εξαντλείται στις αφίσες του Βελουχιώτη, του Μαρξ, του Γκεβάρα στα μεγάλα της γραφεία, στου Μαξίμου, στα υπουργεία, στις δημόσιες υπηρεσίες. Γυρίζει την Ελλάδα ταχύτατα πίσω στον προηγούμενο αιώνα, στην εποχή της Αριστεράς του Τσαουσέσκου, της απωθητικής, καθεστωτικής Αριστεράς.
Οι πολίτες «φτιάχνονται» και πάλι με εθνολαϊκίστικο, αριστερό αυτή τη φορά, κανναβούρι: όλος ο κόσμος μάς χρωστά γιατί οι άξιοι πρόγονοί μας τα είπαν όλα, όταν οι άλλοι έτρωγαν βελανίδια στα δέντρα. Προπάντων εθνική αξιοπρέπεια! Από σεβασμό στους ένδοξους προγόνους και στην ιστορία μας. Τώρα είναι η ιστορική σειρά των δικών μας «ένδοξων» αγώνων κατά των βαρβάρων δανειστών. Οπότε δανεικά και αγύριστα και όποιος από τους δανειστές διαμαρτυρηθεί είναι νεοφιλελεύθερος, φασίστας, κατοχικός, οικονομικός δολοφόνος. Η χώρα της συντεχνιακής «προοδευτικής» υποκρισίας, των γενναιόδωρων με ξένα λεφτά μπαταχτζίδων, με κάργα αριστερό φερετζέ.
Αυτοί είμαστε κατά πλειοψηφία ως «πολίτες» και διαλέγουμε τους κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση επίσης «εύκολους» πολιτικούς μας. Έχουν κι αυτοί τεράστια ευθύνη, αλλά ειναι «δημιουργήματά» μας, ο καθρέφτης του λαϊκισμού μας, τους εγωκεντρισμού μας. Αν δεν αλλάξουμε εμείς δεν θα αλλάξει τίποτα στη χώρα, δεν έχουμε μέλλον. Ή μάλλον έχουν μέλλον μόνο οι μπαταχτσήδες. Αν δεν εμπιστευτούμε τους πολίτες, τους πολιτικούς και τα κόμματα που λένε δύσκολες αλήθειες, δεν έχουμε τύχη. Ούτε τα παιδιά, ούτε καν τα εγγόνια μας. Τουλάχιστον όχι στον τόπο τους. Αν δεν πιέσουμε συλλογικά τα κόμματα να λένε αλήθειες, να βάλουμε τις καταστροφικές συντεχνίες στην άκρη, δεν έχουμε τύχη. Οι συντεχνίες παίζουν και πάλι για πάρτη τους το μέλλον της χώρας στα ζάρια. Επενδύουν στην περαιτέρω εμβάθυνση της τελευταίας σοβιετικής κοινωνίας: η ατάλαντη, βολεμένη, ανασφαλής κοινωνία πνίγει τη δημιουργική, με αυτοπεποίθηση, ελεύθερη κοινωνία των ανοιχτών οριζόντων. Κι όμως, μόνο στη δεύτερη υπάρχει η ελπίδα.
15°
