Με τα τόσα κορίτσια που μπαινοβγαίνουν πλέον σε κυβερνήσεις, δεν αποκλείεται μια μέρα να το δούμε κι αυτό. Μια Βίκη Σταμάτη υπουργό Άμυνας, να ψωνίζει υποβρύχια που γέρνουν, κι έναν Ακη Τσοχατζόπουλο να σκοτώνει τη συζυγική πλήξη του στα μαγαζιά και στα κουρεία, ξετινάζοντας την κάρτα της σε κουρτινόξυλα, spa και σπιταρόνες μεσοτοιχία με του Βαρουφάκη.
Και μετά ξύπνησα και δεν ήξερα πού ακριβώς βρισκόμουν. Σε ποια πόλη, σε ποια χώρα, σε ποια έγκατα απίστευτης κακότητας ήταν κρυμμένο τόσο μένος για τη συφοριασμένη κατάληξη της Βίκης Σταμάτη;
Μην είναι οι ίδιοι που –δεν πάνε δέκα μέρες– έκαναν μεταθανάτιες διαδηλώσεις για το οικτρό τέλος του Βαγγέλη Γιακουμάκη; Μην είναι αυτοί που θρήνησαν τον σκύλο Λουκάνικο και μετά πήραν στεγνά το μαρμάρινο κεφάλι της Κυβέλης; Γιατί κι η Κυβέλη, τι νομίζεις; Υπήρξε κι αυτή, στον καιρό της, σύζυγος Παπανδρέου βεβαίως-βεβαίως, οπότε της άξιζε ο αποκεφαλισμός.
Το χειρότερο πάντως με τους εφιάλτες είναι που ξυπνάς απότομα και τους αποδίδεις σ’ αυτά που κατανάλωσες το προηγούμενο βράδυ. Και τι δεν έχει καταναλώσει αυτή η κοινωνία που τώρα δυσκολεύεται να χωνέψει την απόδραση της βαρυποινίτισσας. Να σας θυμίσω εγώ μάνι-μάνι μερικά, να ηρεμήσει κάπως και το πεπτικό μας.
Η Κική του Κουφοντίνα, φερ’ ειπείν. Αμφισβήτησε ποτέ κανείς την απόφαση της Δικαιοσυνης να την αποδώσει απερίσπαστη στην ανατροφή του ανήλικου τέκνου της; Ούτε κι εγώ, σύντροφοι, κι ας μην ξέρω πού αβγατίζει την αξία του το συλλεκτικό σαρανταπεντάρι αυτή την ώρα που μιλάμε.
Κι αν δεν είναι της «σειράς» σας η Κική, να σας πω τότε για την Έλλη. Την γλυκιά Έλλη Παππά του Μπελογιάννη και των Αγίων Πάντων που την εξαίρεσε ως μικρομάνα κοτζάμ στρατοδικείο μεσούντος του Ψυχρού Πολέμου, αν αντιλαμβάνεστε για τι πράγμα σας μιλώ.
Κι αν ρωτάτε για μένα, πιστεύω ακράδαντα ότι βαριά γυναικεία εγκληματικότητα υπάρχει και παραϋπάρχει. Κρατείται όμως κατ’ οίκον και, ορισμένως, λατρεύεται σαν θεότητα.
12°
