Παλιότερα η Αριστερά έβγαζε τους καλύτερους δημάρχους. Σχημάτιζε μέτωπα συνεργασίας με άλλες συγγενείς πολιτικές δυνάμεις (η τοπική αυτοδιοίκηση είναι το ιδανικό πεδίο για κάτι τέτοιο) και έβαζε μπροστά ένα δικό της άνθρωπο, γνωστό, αγαπητό και καταξιωμένο στην περιοχή. Πέρα από το πολιτικό κέρδος και τη δημιουργία εντυπώσεων που κρατούσαν λίγο, το σημαντικότερο για τους πολίτες που εκλέγανε έναν προοδευτικό δήμαρχο ήταν να έχουν για τα επόμενα 4 χρόνια κάποιον ικανό, έντιμο και εργατικό άνθρωπο να αποφασίζει για την καθημερινότητά τους. Τέτοιοι ήταν για παράδειγμα ο Αντώνης Τρίτσης και ο Δημήτρης Μπέης στην Αθήνα, ο Θεοχάρης Μαναβής και ο κομμουνιστής Θανάσης Γιαννούσης στη Θεσσαλονίκη και πιστεύω πως σ' αυτούς θα προστεθούν και ο Γιώργος Καμίνης και ο Γιάννης Μπουτάρης μετά το τέλος και της επόμενης θητείας τους.
Τι διαφορετικό είχαν αυτοί από τα κεντρικά κομματικά στελέχη που πέρασαν και δεν άφησαν πίσω τους αξιόλογο έργο; Είναι απλό: ήταν δήμαρχοι, πέρα και πάνω από οτιδήποτε άλλο προσωπικό ή πολιτικό. Δούλεψαν σκληρά για το σύνολο των κατοίκων, ανεξαρτήτως παραταξιακών προτιμήσεων, για όλες τις περιοχές της πόλης (κυρίως τις πιο υποβαθμισμένες) και για όλα τα μικρά και καθημερινά προβλήματα, αδιαφορώντας για έργα βιτρίνας και πολυδάπανες δημόσιες σχέσεις. Εργάστηκαν αθόρυβα για να κρατήσουν την πόλη καθαρή (παστρική, θα έλεγαν οι παλιότεροι) και νοικοκυρεμένη, να βοηθήσουν τις συγκοινωνίες και την κυκλοφορία κυρίως για τους πιο ευάλωτους χρήστες, να φτιάξουν ή να φροντίσουν τα λιγοστά πάρκα και τους ελεύθερους χώρους, να περιποιηθούν τα σχολεία για τα παιδιά και τα ΚΑΠΗ για τους μεγάλους, να υποκαταστήσουν τις αδυναμίες του κρατικού μηχανισμού για πρόνοια και κοινωνική φροντίδα.
Υποστηρίζω σε κάθε ευκαιρία ότι οι πόλεις είναι εύπλαστες, παρά τις δεσμεύσεις της καταστροφικής αντιπαροχής και τις αντιστάσεις των διαφόρων αντικρουόμενων συμφερόντων. Ενας δήμαρχος έχει μεγάλες εξουσίες, η διάρκεια της θητείας του (πενταετής πλέον) είναι εξασφαλισμένη και, εάν διαθέτει όραμα, μπορεί να αφήσει έντονα τα ίχνη του και να εκφράσει τα όνειρα των συμπολιτών του. Ετσι ο δημόσιος χώρος μιας πόλης, το κοινό μας σπίτι, μπορεί να λειτουργήσει ηρεμιστικά, καταπραΰνοντας τις ταπεινώσεις της ημέρας, αμβλύνοντας και παρηγορώντας κατά κάποιον τρόπο τους ανθρώπους για τα μεγάλα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Αντιθέτως, η απουσία μιας αποτελεσματικής δημοτικής αρχής χειροτερεύει την κατάσταση και την ψυχολογία των πολιτών και επιβαρύνει την ήδη δύσκολη καθημερινότητά τους, προκαλώντας εκνευρισμό ή ακόμη και αισθήματα ταπείνωσης από την τραυματική επαφή με τον υποβαθμισμένο δημόσιο χώρο της πόλης.
Γι' αυτό δεν καταλαβαίνω την παρωχημένη και αδιέξοδη επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να αναζητήσει στενά κομματικά στελέχη ως υποψήφιους για τους δήμους της χώρας. Ειδικά στις επόμενες δημοτικές εκλογές, θα μπορούσε να αξιοποιήσει πολιτικά τα συμπεράσματα των Ευρωεκλογών που διεξάγονται ταυτόχρονα και, παράλληλα, να στηρίξει τις υποψηφιότητες των σημερινών υπερκομματικών δημάρχων στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και αλλού. Ετσι, όχι μόνο θα κέρδιζε, αλλά, το σημαντικότερο, θα βοηθούσε τους πολίτες να ζήσουν τη δύσκολη καθημερινότητά τους για τα επόμενα 5 χρόνια με καλύτερες συνθήκες ποιότητας ζωής σε πιο ανθρώπινες πόλεις.
18°
