Μια post coitum μελαγχολία που επηρεάζει και τις γυναίκες. Αυτός είναι κατά τη γνώμη μου ο τελικός απολογισμός του πιο ήσυχου μουντιάλ των ιστορικών χρόνων γιατί από προϊστορικούς δεν γνωρίζω. Οι αναμνήσεις μου ξεκινάνε από τότε που ο Μανώλης Μαυρομάτης εκφωνούσε στα κινέζικα το όνομα του Ρου- με- νί- γκε, κι όλη η χώρα παραληρούσε σε δέκτες ασπρόμαυρους που συχνά πυκνά δυστροπούσαν ρίχνοντας χιόνι στις οθόνες μας καλοκαιριάτικα. Χιόνι αλλά και πάθος που από τη φετινή διοργάνωση εξέλιπαν όπως κοντεύουμε να εκλείψουμε κι εμείς, τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα. Ευτυχώς τουλάχιστον που δεν έχουμε αφήσει καμία δουλειά στη μέση να μας σκατοψυχάνε μια μέρα οι επερχόμενες γενιές φιλάθλων. Οι οποίες, όπως σε βλέπω και με βλέπεις, θα ’χουν να λένε για την άψογη διοργάνωση της Ρωσίας, παραβλέποντας ίσως ορισμένες αμελητέες λεπτομέρειες. Το μισάωρο, επί παραδείγματι, που καθυστέρησε η τελετή απονομής, ώσπου να χτενιστεί η περιοχή από τους εκατόνταρχους του Πούτιν μήπως και ξέμεινε κανά κορδελάκι από τα μαλλιά ή κανα κομμάτι από τα μπατζάκια των Pussy Riot που είχαν τα guts να μπουκάρουν στην αρένα και να μεταφερθούν από εκεί πέρα σηκωτές, γύρευε τώρα για πού.
Μια βροχή σας σώζει, φώναζε κάποτε η κερκίδα όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως έπρεπε. Και πράγματι έβρεξε αλλά όχι πάνω σε όλους. Κάτω από την ομπρέλα του βαστάζου του, ο Πούτιν στητός, στεγνός και στυγνός συνέχισε να μοιράζει χειραψίες ενώ από δίπλα ο Μανού και η τσίφτισσα από την Κροατία, λούτσα και οι δυο τους, άνοιγαν αγκαλιές κι έδιναν σβουριχτά φιλιά κατά παντός διερχομένου. Ό,τι δίνεις παίρνεις, λέει μια παροιμία που εδώ επαληθεύτηκε στο ακέραιο. Τίποτα πιο σέξι από ένα βρεγμένο αντρικό πουκάμισο κι από ένα επίσης βρεγμένο γυναικείο τίσερτ. Το επικοινωνιακό αυτό αναπάντεχο έγινε αμέσως αντιληπτό από τους διοργανωτές οι οποίοι έσπευσαν να ισορροπήσουν την κατάσταση ψάχνοντας για τίποτα ομπρέλες αλλά τι τα θες; Η φωτογραφία είχε κιόλας ξεφύγει και ταξίδευε με ψηφιακή προωθητική δύναμη απ’ άκρου εις άκρον του πλανήτη απειλώντας ακόμα και το βρεγμένο φιλί του Μπαρτ Λάνκαστερ και της Ντέμπορα Κερ στο «Όσο υπάρχουν άνθρωποι». Μια ταινία του Φρεντ Τσίνεμαν στο περιθώριο των βομβαρδισμών του Περλ Χάρμπορ, με φαντάρους, λοχίες, διοικητές και δεσμοφύλακες.
