Το Ποτάμι βρίσκεται ενώπιον μιας διαγραφόμενης αποκόλλησής του από το Κίνημα Αλλαγής.
Είμαι απολύτως αντίθετος σε μια τέτοια πρόταση την οποία θεωρώ πολιτικά εσφαλμένη για τους ακόλουθους τρεις λόγους:
Α) Σήμερα, μετά από την εμπειρία διακυβέρνησης της χώρας, επί τετραετία σχεδόν, από τον ΣΥΡΙΖΑ επείγει η απομάκρυνσή του από την εξουσία. Μάλιστα, επειδή στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται περί μιας κοινής εναλλαγής αστικών κομμάτων στην εξουσία, αλλά για την απομάκρυνση ενός πολιτικά ατυπικού μορφώματος, επικίνδυνου για τους θεσμούς της δημοκρατικής και φιλελεύθερης πολιτείας μας, η απομάκρυνσή του καθίσταται κατεπείγουσα προτεραιότητα.
Χρέος κάθε πολιτικής δύναμης με ευρωπαϊκό προσανατολισμό και εκσυγχρονιστική ατζέντα είναι να μη συμπράξει, καθ’ οιονδήποτε τρόπο, με τον ΣΥΡΙΖΑ, για οποιοδήποτε θέμα. Η ετεροχρονισμένη ανακίνηση θεμάτων εξαιρετικής περιπλοκότητας, όπως είναι ο «διαχωρισμός κράτους - εκκλησίας» ή η «συνταγματική μεταρρύθμιση» αποτελούν φύλλα συκής, προκειμένου να αλιεύσουν εναπομείναντες καλοπροαίρετους ή πρόθυμους αφελείς που θα συμβάλλουν εκόντες-άκοντες στην ενδυνάμωση την καταρρέουσας εικόνας του ΣΥΡΙΖΑ.
Η μόνη υποστήριξη του ΣΥΡΙΖΑ ας είναι από τα πολιτικά άκρα τα οποία, ενώ υποτίθεται ότι κολάζει, εν τοις πράγμασιν θωπεύει.
Β) Κατεπείγουσα είναι όχι μόνο η ήττα του πολιτικού κόμματος ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του πυρήνα των ιδεών και αντιλήψεών του για τη διακυβέρνηση της οικονομίας και της κοινωνίας. Αυτή η ήττα έχει ονομαστεί, προσφυώς, από τον Ευάγγελο Βενιζέλο «στρατηγική».
Ως στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ κατανοώ την ήττα και αποδοκιμασία των πολιτικών του προταγμάτων που χαρακτηρίζονται από ιδεοληψία. Αναφέρομαι σ’ εκείνο τον πυρήνα των δοξασιών και πεποιθήσεων που έμειναν ανέπαφες, χωρίς να επηρεάζονται από την πραγματικότητα που, επί σειρά δεκαετιών, τις διέψευδε. Οι θέσεις του, για παράδειγμα, για το «μακεδονικό» ή το «τσάμικο» είναι σύστοιχες προς τις θέσεις της αλήστου μνήμης τρίτης κομμουνιστικής διεθνούς. Αυτές παρέμειναν ακέραιες στο πέρασμα του χρόνου, εξαιτίας του ελληνικού παραδόξου, δηλαδή της πνευματικής επικυριαρχίας της Αριστεράς σε μια πολιτικά και κυβερνητικά ελεγχόμενη από τη Δεξιά χώρα.
Αυτές οι τριτοδιεθνιστικές απόψεις, πασπαλισμένες με έναν κακοχωνεμένο δικαιωματισμό, στον οποίο ομνύουν οι νεότεροι Συριζαίοι, οδήγησαν σε μια πρωτοφανή «good diplomacy» εθελοδουλείας, απεμπόλησης των εθνικών θέσεων, ελαφρά τη καρδία, και ανάληψης υποχρεώσεων που μπορεί να αποβούν, στο μέλλον, εξαιρετικά επώδυνες για την Ελλάδα.
Γ) Ο ΣΥΡΙΖΑ προωθεί, με κάθε τρόπο, τον κοινωνικό διχασμό. Τα στελέχη του έχουν γαλουχηθεί σε μια πολιτική κουλτούρα μίσους και εξόντωσης των πολιτικών αντιπάλων τους. Παράλληλα με την εκπόνηση κάθε είδους μηχανορραφίας, αποικιοποιούν μ’ έναν πρωτοφανή τρόπο, κάθε κρατική οντότητα. Οι εγκάθετοί του περιφρονούν το δημόσιο συμφέρον, θυσιάζοντάς το στο στενό κομματικό και ίδιο όφελος.
Για τους τρεις προαναφερθέντες λόγους εκτιμώ ότι το Ποτάμι, ένα κόμμα που υπηρέτησε σε κρίσιμες στιγμές τη φιλελεύθερη και ευρωπαϊκή ατζέντα, πρέπει να σταθεί κατηγορηματικά απέναντι στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να πυκνώσει τις γραμμές και να συνταχθεί με όλες εκείνες τις δυνάμεις και τα πρόσωπα που έχουν δώσει έμπρακτο δείγμα γραφής και στάσης απεναντι στον εθνολαϊκισμό και τον πελατειασμό.
Το Κίνημα Αλλαγής έχει διατυπώσει με σαφήνεια όχι μόνο το πρόταγμα για την απαλλαγή από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τις θέσεις εκείνες των οποίων η εφαρμογή μπορεί να βγάλει τη χώρα από το τέλμα και τη στασιμότητα.
Θεωρώ ότι το Ποτάμι πρέπει, σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή, να παραμείνει στο Κίνημα Αλλαγής και να συμβάλλει στην ενδυνάμωση του κεντρώου χώρου. Κάθε άλλη επιλογή είναι εσφαλμένη και πολιτικά θνησιγενής.
