Όταν το Eurogroup με κάθε ειλικρίνεια σού λέει «και τώρα μπορείτε να κόψετε τον λαιμό σας» κι εσύ αντί να το παραδεχτείς και να πάρεις τα μέτρα σου επαναπροσδιορίζοντας τη σχέση σου με την αλήθεια, φοράς για πρώτα φορά γραβάτα και το ρίχνεις στον ιδεολογικό/επικοινωνιακό καρσιλαμά, σαν να έχεις περιοδεία με τον θίασο στην επαρχία, τότε κάτι συμβαίνει. Κάτι πολύ σοβαρό… Αλλά το πιο σοβαρό σε αυτό το σοβαρό είναι ότι υπάρχουν ακόμα πολλοί που σε παίρνουν στα σοβαρά…
Όλη αυτή η κακοστημένη παράσταση του Ζαππείου, εκτός από τον αισθητικό όλεθρο που περιελάμβανε, ήταν ακόμα ένα επίσημο βήμα νομιμοποίησης της παρακμής. Ο πρωθυπουργός, μονίμως συντονισμένος με την τακτική και την αισθητική «απευθύνομαι σε ηλιθίους που τα χάφτουν όλα», είναι πλέον εγκλωβισμένος στην αυταπάτη που ο ίδιος έχει στήσει. Στην παγίδα που έχει στήσει ο Αλέξης Τσίπρας σχετικά με την παραποίηση της πραγματικότητας, δεν έχει πέσει μόνον ο κόσμος ή, τέλος πάντων, οι ψηφοφόροι. Ο ίδιος είναι που έχει πέσει και έχει εγκλωβιστεί για τα καλά μέσα της.
Εγκλωβισμένος στην παράλλαξη της λογικής και της πραγματικότητας είναι αναγκασμένος να επιβεβαιώνει τα προηγούμενα και να εφευρίσκει συνεχώς νέα πατήματα στα βασικά μονοπάτια που κατά τα φαινόμενα θα ακολουθήσει μέχρι τις εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν: της συνεχούς ανατροφοδότησης προσωπικών επιθέσεων εναντίον των βασικών αντιπάλων του, που δεν διστάζει να τις προσωποποιεί στο πλαίσιο της κλασικής τεχνικής προπαγάνδας “name the enemy”. Και της καθημερινής μετάλλαξης της πραγματικότητας και της ζοφερής κατάστασης στην οικονομία σε κατάσταση ιδιωτικής ευφορίας και χαρμόσυνης ατμόσφαιρας την οποίαν «όποιος δεν την αντιλαμβάνεται ανήκει στο παλιό και διεφθαρμένο σύστημα που κάνει τα πάντα για να διατηρήσει τα προνόμιά του».
Είναι πράγματι δύσκολη, πολύ δύσκολη η κατάστασή του. Από όλες τις απόψεις. Η ψευδαίσθηση της αλήθειας και της ανεστραμμένης πραγματικότητας δεν έχει πολλά περιθώρια παραλλαγής, όση φαντασία και αν διαθέτει το επιτελείο του. Όπως και η non paper πεζοδρομιακή παρακμή της επικοινωνίας, θα βρει κάπου τα όριά της. Αν και εντός αυτής νιώθουν τη σιγουριά του νικητή. Δεν ενδιαφέρει το αν ο αντίπαλος μπορεί ή όχι να παίξει μπάλα στο γήπεδο της κουτσαβάκικης αυτής γλώσσας. Αυτό που ενδιαφέρει είναι η κατοχύρωσή της και η ημιεπίσημη ένταξή της στη γλώσσα των θεσμών. Και τα έχουν καταφέρει μια χαρά. Και κάπως έτσι ανοίγει εύκολα ο δρόμος για να μπερδευτεί η ...γραβάτα με το σώβρακο, όπως συνέβη με την παράσταση στο Ζάππειο.
«Ο άνθρωπος έχει πολλούς λόγους να πει ψέματα, να φτιάξει ιστορίες. Γιατί κυρίως έχει ανάγκη να πιστεύει ότι είναι ο μόνος που ξέρει την πραγματική αλήθεια…», έλεγε κάποιος. H λατρεία στη συνωμοσία και στην κατασκευασμένη πραγματικότητα κάθε είδους δεν είναι ούτε ελληνικό ούτε τωρινό φαινόμενο. Ανέκαθεν ο άνθρωπος αναζητούσε τρόπους για να γίνει μέρος της Ιστορίας ή τουλάχιστον να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς του μαζί της. Και οι συνωμοσίες μαζί με τα δυσθεώρητα ψέματα βοηθούν στην «τακτοποίηση». Κλείνουν διάφορα κενά και βοηθούν να μην ανοίγουν άλλα. Κυρίως το δεύτερο…
Είναι πια τόσο κραυγαλέα ανόητο αυτό το παιχνιδάκι. Το ποτήρι της αστειότητας ξεχειλίζει και από τα υστερικά ναζάκια του Πάνου Καμμένου που, τελικά, κάθε φορά κάνει πίσω «για το καλό της χώρας και της δημοκρατίας». Άσε που δεν είναι «έμπορος πατριωτισμού», όπως είπε ο Αλ. Τσίπρας. Κάθε άλλο. Τις στολές τις φορά για δοκιμή, όπως έκανε κάποτε ο Τέως, για επικοινωνιακούς λόγους με το φαγητό των στρατευσίμων. Ας ετοιμαστούμε για ακόμα έναν κύκλο της σειράς «Ο δυσαρεστημένος Πάνος» με ευκαιρία τις κυβερνητικές διακηρύξεις περί χωρισμού Εκκλησίας και κράτους. Και πάλι θα απειλήσει, και πάλι θα κάνει έναν χαριτωμένο μίνι ανένδοτο αγώνα, και πάλι θα βρεθεί μια κάποια ευκαιρία για να φωτογραφηθεί αγκαλιά χαριεντιζόμενος με τον Αλ. Τσίπρα, και πάλι όλα μέλι γάλα…
Όλες αυτές οι συμπεριφορές είναι πολιτικές επιλογές, από την γλωσσική τους αισθητική μέχρι τις γραβατωμένες σκηνές επιθεώρησης. Το Δελφινάριο που πασχίζει να εμφανίζεται ως Ηρώδειο…
11°
