Τόσο κρατάει συνήθως ο σεβασμός προς τον νεκρό, να μη σας πω και λιγότερο. Στα χωριά άρχιζε το κουτσομπολιό αμέσως μετά την ταφή, στο τραπέζι της παρηγοριάς ή και πιο νωρίς με τον νεκρό ακόμα άταφο και οριζοντιωμένο στο σαλόνι. Ν’ ακούει εκείνα που με τόση επιμέλεια έκρυβε σ’ όλη του τη ζωή και να σκάει κι αυτός κρυφά στα γέλια. Γιατί το ανίερο χιούμορ δεν ανακουφίζει μόνον τους πενθούντες. Προσφέρει αναπαμό κυρίως στον ίδιο το νεκρό που ακούει τις πομπές του ειπωμένες επιτέλους με αγάπη, ίσως και με λίγη τρυφερή ζήλεια.
Μήπως μόνον και μόνον γι’ αυτό αξίζει ο θάνατος;
Μήπως των ανθρωπίνων η ματαιότης να ήταν τελικά εκείνη που οδήγησε το ένστικτο της Σουηδικής Ακαδημίας να πάρει για μια φορά στη ζωή της τη σωστή απόφαση και να κατεβάσει τα ρολά, προβλέποντας τον θάνατο του Φίλιπ Ροθ και αναβάλλοντας έτσι τον δικό της;
Φιρί φιρί το πήγαινε είναι η αλήθεια αλλά δεν είναι εκεί το θέμα μας. Ούτε το νόμπελ που δεν έδωσε ποτέ στον Ροθ είναι το θέμα μας. Γιατί αν δεν σου το δώσουν δέκα είναι σα να το πήρες είκοσι. Γκαραντί αυτό που σας λέω.
Πιάστηκα όμως με τις επιμνημόσυνες αμπελοφιλοσοφίες και λησμόνησα αυτό που ήθελα να σας πω. Ευτυχώς που μαζί μ’ εμένα λησμόνησαν και οι διώκτριες του Ροθ, να τον νεκροστολίσουν ως «μισογύνη» αχαχούχα. Δεν ξέρω κιόλας αν είναι πρώτες ξαδέρφες της Μίας Φάροου. Εγώ πάντως που είμαι μακρινή συγγενής της Κλαιρ Μπλουμ (σ. σ ταλαιπωρημένη τέως σύζυγος του εκλιπόντος και διακεκριμένη τέως σεξπηρική ηθοποιός), δηλώνω ότι ευχαρίστως θα τον ξαναπαντρευόμουν για να ξαναπλακωθούμε κ.ο.κ. Γιατί το πνεύμα είναι το βασικό λιβιδινικό υλικό. Γκαραντί αυτό που σας λέω. Α, και κάτι συμπληρωματικό. Ο φεμινισμός είναι πολιτικό ρεύμα και δεν εμπίπτει στην περιοχή του ιδιωτικού δικαίου να τον ψάχνεις σε διαζύγια διασήμων και σε λογοτεχνικούς χαρακτήρες με τον μεγεθυντικό φακό. Αλλιώς, με λίγο βιτριόλι, με καμιά autodafé, μια χαρά θα την κάναμε τη δουλειά μας. Κι αυτό γκαραντί.
14°
