Η πράξη της Καλυψώς Γούλα ήταν γενναία. Και ήταν διπλά γενναία γιατί δεν στηρίχτηκε στην αυτοπεποίθηση των μπράτσων της, αλλά της ψυχής της. Έτσι κατέρριψε και τον μύθο και τη σημασία του γυναικείου ή ανδρικού αλτρουισμού. Κανείς δεν θα την κατηγορούσε ως γυναίκα αν δεν έβρισκε τη δύναμη να αυτοπροσφερθεί με το σώμα της απέναντι στη βιαιότητα.
Όμως η γυναικεία παρουσία της ως ανθρώπινη ασπίδα προστασίας του Δημάρχου σε ολόκληρη τη διαδρομή του μαρτυρίου, είναι βέβαιο πως σε επίπεδο σημειολογίας και ουσίας απέτρεπε διπλά τις άγριες διαθέσεις των μάτσο «παλικαράδων». Γιατί τέτοιοι τύποι δεν διανοούνται τη ρώμη της συνείδησης (πολύ δε μάλλον μιας γυναίκας), παρά μόνο τη θρασυδειλία του σωματικού, αρρενωπού τραμπουκισμού. Τους απέτρεπε έτσι ασυνείδητα σε μεγάλο βαθμό η ίδια της η εικόνα, η αναπάντεχη θαρραλέα της επιμονή να βρίσκεται εκεί, σχεδόν σαν βδέλλα στον Μπουτάρη.
Όταν κανείς από τους χίλιους παρευρισκόμενους δεν αισθάνθηκε την ανάγκη όχι μόνο να προστατέψει αλλά ούτε να αποτρέψει, τα μαθήματα θάρρους, αυταπάρνησης και ανθρωπιάς της Καλυψώς έχουν τεράστια συμβολική αξία.
