Δεκάδες εναντίον ενός. Νεότεροι εναντίον ενός 75χρονου. Η θρασυδειλία της κουκούλας και τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα που δήθεν εκφράζουν τη «λαϊκή οργή» ξελαρυγγιάστηκαν, έφτυσαν, χτύπησαν, πέταξαν μπουκάλια και «ξέσπασαν» κατά του «υμνητή του Κεμάλ» που «επέτρεψε» να διεξαχθεί gay pride την ίδια μέρα με την επέτειο μνήμης για τα θύματα του ποντιακού ελληνισμού. Ο «ιερός θυμός» για τον «δεν έχει το θεό του» και τα ανορθόγραφα σχόλια με κεφαλαία για τους «να αγιάσει το χέρι τους». Ας πρόσεχε, έτσι; Άνθρωποι που δεν θα μάθουν ποτέ πως τους πολιτικούς τους «μαυρίζεις» στην κάλπη, όχι στο ξύλο. Πως πριν σκοτωθούμε για τις απόψεις μας, σκοτώθηκαν πολλοί άλλοι για να μπορούμε να τις έχουμε και να διαφωνούμε.
Μετά τα γιαούρτια, τα «αθώα» μπουγέλα, την καλή και την κακή βία που διαχώριζαν οι δημεγέρτες πριν κυβερνήσουν αντηχώντας την ντούρα ακροδεξιά ρητορική, η χώρα επιστρέφει στην κανονικότητα όπου το «μαινόμενο πλήθος», όπως ονομάζει η δημοσιογραφία της πολιτικής κορεκτίλας, μπορεί να τραμπουκίζει ανενόχλητα αξιωματούχους, ο πολιτικός κόσμος να καταδικάζει απερίφραστα και να ανησυχεί, το κράτος δικαίου να παραμένει σε ρόλο θεατή και το παρακράτος να πρωταγωνιστεί με βαρβαρότητα. Δεν είναι Πόντιοι αυτοί που βλέπει κάποιος στις εικόνες της ντροπής και δεν πολεμάνε κανένα «εθνομηδενισμό». Αν ήταν, θα γνώριζαν τι θα πει διωγμός και επίθεση. Φασίστες είναι που θέλουν να ανεβάσουν νούμερα, παραμένουν ατιμώρητοι, καμαρώνουν ανενόχλητοι και μας κάνουν επίδειξη ισχύος.
